13

            Spokojnie kroczyłem brudnymi uliczkami, na których zawsze odgrywały się sceny mordu i gwałtu. Jeżeli jakiś zapłakany człowiek pytał, gdzie zabito jego dziecko, można było śmiało mu powiedzieć, że właśnie tutaj. W każdym domu, który tu stał, działy się okropne rzeczy. To była czysta patologia, ale nikt nigdy nie próbował tego uporządkować. Ludzie, którzy mieszkali w lepszej części miasta udawali, że nie wiedzieli, co tu się działo. Dlatego właśnie ich nie lubiłem, bo myśleli, że byli lepsi, ale tak naprawdę mieli więcej trupów w szafie niż ktokolwiek inny.

Szarpnięciem otworzyłem żelazne drzwi. Kiedy wszedłem do środka, od razu poczułem zapach papierosów, alkoholu i zioła. Barmanka uśmiechnęła się do mnie, przywołując skinięciem głowy. Oblizałem spierzchnięte usta, kierując się w jej stronę, po czym usiadłem na krześle barowym, opierając łokieć o blat.

- Cześć, przystojniaku - pocałowała mój policzek. - Czego potrzebujesz?

- Dobrze cię widzieć, Leila - uśmiechnąłem się zadziornie, powodując, że trzepnęła mnie w ramię szmatką.

Leila miała długie czerwone włosy, okrągłą twarz i praktycznie czarne tęczówki. Była całkiem atrakcyjna, ale jej duże piersi najbardziej rzucały się w oczy. Słyszałem o nich wiele, ale tak naprawdę nikt ich nigdy nie dotknął, oprócz jej męża.

- No, więc, po co tu jesteś? - spytała, podając mi szklankę whisky.

- Szukam Hanny - upiłem łyk alkoholu.

- Znowu z nią sypiasz? - uniosła jedną brew do góry.

- Nie - spojrzałem na nią, jakby miała pięć głów, co ją bardzo rozśmieszyło, bowiem zaśmiała się głośno. - Potrzebuję paru informacji.

- Na jaki temat? - spojrzała na mnie zaciekawiona.

- Chcę wiedzieć, gdzie jest teraz Charms.

- Spytam Nathana czy cokolwiek wie. Skontaktuje się z tobą.

Nathan to mąż Leili i niezawodny informator. Posiadał informacje o wszystkim i o wszystkich, ponadto załatwiał gangom potrzebne rzeczy, takie jak broń i samochody. Zarabiał mnóstwo pieniędzy i był naprawdę niebezpieczny, mając tyle informacji, ale na szczęście byliśmy niemal jak przyjaciele i nigdy nie sprzedawał informacji o mnie i moim gangu.

- Dzięki, a teraz potrzebuję Hanny.

- Jest na tyłach z jakimiś facetami - wywróciła oczami. - I przy okazji, powiedz tej dziwce, żeby zabierała swoje rzeczy z mojego mieszkania, bo powyrywam jej kudły z tej tlenionej główki.

- Hanna mieszka z tobą i Nathanem? - byłem zdziwiony tą informacją.

- Nie - zaprzeczyła szybko. - Wynajęłam jej moje dawne mieszkanie, ale nie spłaca czynszu i dodatkowo sprowadza swoich klientów. Mam tego dość.

- Jasne, przekażę jej - puściłem jej oko.

- Powodzenia, Harry! - zawołała.

Uśmiechnąłem się do niej przyjaźnie, po czym ruszyłem na tyły baru. O tej porze nie było tu takiego tłoku jak zawsze. W nocy panował tu harmider, a impreza trwała w najlepsze. Dokładnie pamiętałem każde wieczory, które tutaj spędziłem. Może nie wszystkie, bowiem często nie znałem umiaru w piciu, ale większość pamiętałem, tak mi się przynajmniej zdawało.Na jednej z kanap siedziała Hanna wraz z czarnym chłopakiem. Zawzięcie o czymś rozmawiali, co było dziwne, bowiem blondynka nie grzeszy inteligencją. W takim razie, o czym mogli rozmawiać? O nowej płycie Eminema? Nie sądzę.

- Wow, czy to Harry Styles? - Hanna spojrzała na mnie z zadziornym uśmieszkiem. - Stęsknił się za mną - odezwała się do swojego kumpla.

- To nie tęsknota, Hanna. To biznes.

Ich miny zmieniły wyraz, kiedy usłyszeli moje słowa. Czarnoskóry chłopak patrzył na mnie z obawą, a Hanna była urażona i chyba trochę zraniona, chociaż z nią to nigdy nic nie

wiadomo.

- Czego chcesz? - skrzyżowała ramiona na piersi.

- Pogadamy o tym na osobności - wycedziłem przez zęby.

- Nie możesz mi rozkazywać! - syknęła.              

- Jesteś tego pewna? - krew się we mnie gotowała.

- Tak - posłała mi swoje wyzywające spojrzenie, którym posługiwała się, kiedy uprawialiśmy seks.

Chwyciłem ją za nadgarstek i zacząłem ciągnąć w stronę wyjścia. Ignorowałem jej krzyk i błagania, abym ją puścił. Nie było mowy, abym to zrobił. Hanna posunęła się za daleko, a wiedziała, że nie powinna testować moich nerwów, bowiem nie raz była świadkiem moich wybuchów.

- To boli! - pisnęła.

Przycisnąłem jej ciało do ściany, gdy tylko znaleźliśmy się na zewnątrz. Nie miałem zamiaru być dla niej delikatny, ponieważ zasłużyła na jak największe tortury.

- A teraz odpowiesz mi na parę pytań - warknąłem.

- Dobra, tylko mnie puść, do cholery - wywróciła oczami, masując swój nadgarstek. - Musiałeś mnie aż tak ciągać?

- Gdzie jest Charms? - zignorowałem jej pytanie, bo nie było nawet warte odpowiedzi. Była mi potrzebna tylko do jednej sprawy. Nie chciałem od niej niczego więcej.

- Aaa, więc o to chodzi... - na jej ustach pojawił się przebiegły uśmieszek. - Wybacz, Harry, ale chcę coś w zamian.

- Na przykład?

- Zostaw tę przybłędę i wróć do mnie.

Zaśmiałem się jej prosto w twarz, słysząc te głupie słowa. Nigdy nie porzuciłbym Dru dla Hanny. Ale z drugiej strony, jak mogłem zostawić Dru, kiedy tak naprawdę nie była moja? To znaczy, naznaczyłem ją i wszyscy wiedzieli, że jest "moja", ale nie była moją dziewczyną. Ale czy chciałem, żeby nią była?

- Jeden warunek, Harry. Spełnij go, a będzie tak, jak dawniej - położyła dłoń na mojej klatce piersiowej. - Znajdziesz Charmsa, a ja będę cię wielbić. Mnie nie będziesz musiał się wstydzić.

- Postradałaś zmysły, Hanna - odsunąłem się od niej. - Nigdy bym cię nie wybrał, rozumiesz? To był tylko zwykły seks, który nic dla mnie nie znaczył. Jesteś dziwką. Dla ciebie to też nie powinno mieć większego znaczenia.

- Czyli nigdy mnie nie kochałeś? - w jej oczach pojawiła się furia.

- Nie bądź śmieszna. Ty też nigdy mnie nie kochałaś.

- Wiesz, co? Może i jestem dziwką, ale nie zabijam ludzi. Myślisz, że jak będziesz z tą świętoszką, to twoje grzechy zostaną odpuszczone? Mylisz się, Harry. Bo ja jestem ci potrzebna, wiesz o tym. Pomogę ci w interesach, będziesz mógł się mną pochwalić i będę wszystkim, czym chciałbyś, abym była.

- Nie będziesz - splunąłem. - A teraz powiedz, gdzie on jest.

- Nie - powiedziała pewna siebie.

Nie wytrzymałem. Chwyciłem ją za szyję, powodując, że zaczęła się dusić. Szarpała się, lecz byłem silniejszy, także nie miała szans. W jej oczach pojawiły się łzy, a usta łapczywie próbowały złapać oddech.

- P- proszę - wychrypiała.

- Powiedz. Gdzie. On. Jest - wycedziłem przez zęby.

Pokiwała szybko głową, zgadzając się, a ja puściłem jej szyję. Upadła na brudny asfalt, kaszląc i dławiąc się własną ślina. Nie było mi jej ani trochę szkoda, bo wiedziałem, że na to zasłużyła.

- Przyjechał tu wczoraj. Planuje coś dużego.

                                                           *

Dzisiejszy dzień wydawał się być spokojniejszy od poprzednich. Nic nadzwyczajnego się nie działo. Wszyscy zajmowali się sobą, zapominając o mnie, ale to było miłe. Mogłam odetchnąć od wszystkiego, siadając na tarasie i czytając książkę. Max wyszedł z domu wczesnym rankiem i byłam niemal pewna, że poszedł do Harry'ego. Zastanawiałam się, czy właśnie tak będzie wyglądać teraz nasze życie. Będę siedziała sama w domu, czekając aż dziecko się urodzi, a mój brat dołączy do gangu? Gdzie się podziało moje dawne życie? Chciałam z powrotem mojego brata, który mówił mi o wszystkim i wspierał mnie. Gdzie on się podział?

Promienie słoneczne delikatnie pieściły moją twarz, a ciepły wiatr rozwiewał włosy. Sąsiadka, która mieszkała obok, podlewała swoje kwiaty, nucąc pod nosem jakąś piosenkę. Wszystko było takie spokojne.

- Cześć, Dru!

Na podjeździe stał samochód, o który opierał się Harry. Machał do mnie, uśmiechając się i sprawiając, że moje serce zaczęło szybciej bić. Odmachałam mu, posyłając chłopakowi swój najpiękniejszy uśmiech.

Zamknęłam dom na klucz, po czym podeszłam do niego. Zdziwiłam się, kiedy delikatnie mnie przytulił i ucałował we włosy. Wow, to było miłe.

- Chciałbym cię gdzieś zabrać - rzekł.

- W porządku - wsiadłam do samochodu, gdy otworzył mi drzwiczki.

Po chwili sam zasiadł na miejscu kierowcy, odpalił silnik i wcisnął pedał gazu. Płynnie snuliśmy się po asfalcie, wyprzedzając pozostałe samochody. Zdziwiłam się, że jechaliśmy w stronę centrum. Myślałam, że zabierze mnie w swoje strony, ale zaskoczył mnie i to naprawdę pozytywnie.

- Gdzie jedziemy? - spytałam, nie kryjąc entuzjazmu.

- Co powiesz na wspólny lunch? - uśmiechnął się, nie odwracając wzroku od drogi.

- Z chęcią - na moich policzkach pojawiły się rumieńce.

Rany, czy my właśnie mieliśmy iść na randkę? Dobra, może i trochę wyolbrzymiałam, ale to zapewne przez te hormony. Moje serce biło jak oszalałe, dłonie pociły się, a w brzuchu wybuchały fajerwerki. Nie mogłam zaprzeczyć temu, że Harry coś dla mnie znaczył. Intrygował mnie. Lubiłam jego uśmiech, zachrypnięty głos i nawet to, że był niebezpieczny. Spojrzałam na niego inaczej niż zawsze i zauważyłam w nim cudownego człowieka, który tylko...  pogubił się w tej całej cholernej machinie, zwanej życiem. Nie mógł znaleźć odpowiedniej drogi i zgubił swoją mapę, ale zawsze można to naprawić. I chciałam to zrobić, chciałam naprawić jego duszę i pokazać mu, że może prowadzić inne życie; lepsze i piękniejsze.

Zatrzymaliśmy się przed drogą restauracją, gdzie rodzice często zabierali mnie i Max'a. Lubili tutejszą kuchnię i obsługę, bowiem zachowywali się, jakby naprawdę uwielbiali swoją pracę i z chęcią ją wykonywali.

Wystrój restauracji był przepiękny. Ściany były stare i zniszczone, ale nadawały temu miejscu zimnego charakteru, który zdecydowanie był tutaj potrzebny. Sufit był ze szkła i zwisały z niego żarówki., natomiast na ścianach przyczepione były doniczki, w których rosły kwiaty. Kochałam to miejsce za to, że wyglądało inaczej niż wszystkie inne; było zdecydowanie bardzo oryginalne.

Zajęliśmy jeden ze stoików obok okna. Usiadłam na ławie i oparłam się o białą poduszkę. Harry zasiadł naprzeciwko mnie, przywołując kelnera gestem dłoni.

- Dzień dobry, w czym mogę służyć? - młody Brytyjczyk podszedł do nas, wyjmując notes i długopis z kieszeni swoich czarnych spodni. Na jego ustach widniał szczery uśmiech, a oczy błyszczały dzięki żarówkom, które nadawały pomieszczeniu dużo światła.

- Poproszę halibut w sosie koperkowym i ryż - powiedział Harry, nawet nie spoglądając w menu.

- Dobrze - chłopak zapisał w notesie zamówienie Harry'ego. - A dla pani?

- Naleśniki nadziewane z sosem grzybowym - zamówiłam to, co zawsze.

- Niedługo przyniosę państwa dania.

Rudowłosy odszedł od naszego stolika i skierował się do kuchni. Nieśmiało uśmiechnęłam się do mojego towarzysza, który patrzył na mnie z jakimś dziwnym błyskiem w oczach. Ciekawe, czy zabrał mnie tutaj po to, aby mnie przeprosić, czy tak po prostu - bez okazji.

- Kiedyś przychodziłam tutaj z rodzicami i Max'em. Lubiliśmy tu jeść - odezwałam się pierwsza.

- Też kiedyś tu przychodziłem.

- Z Dante i waszą mamą, prawda?

- Skąd wiesz? - zmarszczył brwi, a ja przeraziłam się, że przekroczyłam jakąś niewidzialną granicę.

- Dante mi trochę opowiedział o waszej historii - nerwowo przegryzłam dolną wargę.

- Oczywiście, że powiedział - westchnął ciężko.

- Przepraszam.

- Nie masz, za co - uśmiechnął się. - Ale wolałbym sam ci o tym opowiedzieć.

- Możesz to zrobić. - upiłam łyk wody, którą podał nam kelner wraz z naszymi daniami, które pachniały wybornie.

- Cóż, Dante na pewno ci już wszystko opowiedział. Nie potrafi trzymać języka za zębami - puścił mi oko.

- Jest miły.

- Jego matka podobno taka była. Nie znałem jej, bo oddała Dante mojej mamie, kiedy miałem około trzy lata, a Dante pięć. Wtedy jego matka była praktycznie umierająca, a Anne zgodziła się nim zająć. Chyba ją lubiła albo przynajmniej szanowała.

- Rozumiem, to było pewnie ciężkie dla twojej mamy - powiedziałam. - No wiesz, zajmowanie się dwójką dzieci.

- Była sama, ale nigdy nie narzekała.

Pokiwałam głową, po czym zabrałam się za jedzenie. Rozmawialiśmy na wiele tematów, przy tym zjadając swój lunch. Harry był naprawdę zabawny i rozgadany. Cały czas opowiadał mi o śmiesznych sytuacjach w jego życiu i nawet zdradził mi parę faktów z jego życia. Kto by pomyślał, że Harry Styles był kiedyś bardzo wstydliwy i nieśmiały? Zaskoczył mnie, bowiem nigdy nie pomyślałabym nawet, że mógłby się przede mną tak otworzyć. Coraz bardziej się do niego przywiązywałam i chyba coraz bardziej mi się podobał. Tak, przyznałam się. Harry Styles zabójczo mi się podobał i sprawiał, że moje serce biło szybciej niż powinno, co naprawdę mnie frustrowało. Cholerne hormony.

- Dobrze spędziłaś popołudnie? - spytał, kiedy tylko opuściliśmy lokal.

- Bardzo - zagryzłam dolną wargę, opierając się o jego samochód.

- To dobrze, bo ja też - jego wzrok spoczął na moich ustach.

Oblizał swoje wargi, co podziałało na mnie jak płachta na byka. W tamtej chwili marzyłam tylko o jego piękny ustach. Marzyłam o tym, aby pocałować go najmocniej jak potrafiłam i abym wreszcie mogła dotknąć tych lśniących loków.

Harry pochylił się nade mną, przybliżając swoją twarz do mojej. Patrzył w moje oczy z uwielbieniem i pragnieniem, które ja również odczuwałam. Zamknęłam oczy, czując jego gorący oddech na moim policzku. Nagle poczułam, jak jego usta delikatnie naparły na moje. Czule muskał moje wargi jakby bał się, że może je zniszczyć. Niepewnie chwyciłam go za szyję, ale zdecydowałam się wzmocnić uścisk, gdy objął mnie w talii. Zdawało mi się, że wszystko zniknęło, zostawiając nas samych. Jęknęłam cicho, kiedy jego język zaczął pieścić mój. To było magiczne uczucie, którego nigdy wcześniej nie doświadczyłam. Rozpływałam się pod jego dotykiem i chciałam więcej, bowiem czułam, że robię się coraz bardziej spragniona jego bliskości. To był mój pierwszy pocałunek z Harry'm, który sprawił, że moje uczucie do niego powiększyło się stokrotnie.

- Cudownie rysujesz, wiesz?

Harry z uwagą przyglądał się moim rysunkom, które trzymałam w teczce. Były tam rozmaite prace, począwszy od portretów, a kończąc na abstrakcji. Malowałam, odkąd pamiętam i zawsze szło mi bardzo dobrze. Mama zapisywała mnie na zajęcia dodatkowe, abym mogła rozwijać swoją pasję, ale rezygnowałam po paru lekcjach, zważając na to, że od zawsze miałam problemy z poznawaniem nowych ludzi.

- Naprawdę tak myślisz? - spytałam nieśmiało.

Chłopak spojrzał na mnie spod wachlarza rzęs i uderzyła we mnie intensywność jego zielonych tęczówek. Odruchowo oblizałam wargi, przypominając sobie nasz magiczny pocałunek, który na pewno zapadnie w mojej pamięci do końca życia. Nie można wyrazić słowami tego, jak bardzo chciałam ponownie go pocałować i zanurzyć palce w jego lśniących włosach.

- Tak - uśmiechnął się. - Wiążesz z tym swoją przyszłość?

- Raczej nie - spuściłam wzrok na swoje kolana, bowiem temat mojej przyszłości zawsze był dla mnie ciężki.

- Dlaczego? -  delikatnie ujął mój podbródek i zmusił mnie, abym na niego spojrzała.

- Kiedy rodzice zginęli zostawili mnie i Max'a bez niczego. Oczywiście dostaliśmy jakieś odszkodowanie czy coś, ale to pomogło nam tylko na chwilę. Teraz muszę zbierać pieniądze na studia dla Max'a. Nie mogę myśleć tylko o sobie, poza tym niedługo zostanę matką.

- Pomogę ci, jeśli chcesz. Mam mnóstwo pieniędzy - zaoferował.

- Nie mogę cię o to prosić - powiedziałam stanowczo. - Wystarczy, że będziesz mnie wspierał.

- Zawsze będę.

- Zawsze, to bardzo długi okres czasu - westchnęłam, kiedy jego twarz zaczęła zbliżać się do mojej.

- Jak dla mnie, to i tak zbyt krótko, bo czuję, że przy tobie ten czas staje.

Serce zabiło mi szybciej, a włosy stanęły dęba, bowiem nikt wcześniej nie powiedział mi taki słów, jak Harry. Czy to było możliwe, żeby on także coś do mnie czuł? To wszystko było zbyt piękne, aby było prawdziwe.

Całowaliśmy się powoli, nie spiesząc się, aby wrócić do rzeczywistości. Zabierał mój ból, który palił mnie od środka. Nasze języki tańczyły wolny taniec do rytmu naszych serc. Coraz bardziej zakochiwałam się w tym chłopaku.

Nasze pocałunki przerwał telefon Harry'ego. Niechętnie oderwał się od moich ust, po czym odebrał telefon.

- Czego? - warknął. - Przepraszam na chwilę - zwrócił się do mnie, a następnie wyszedł z pokoju.

Z ogromnym uśmiechem na ustach przeczesałam swoje włosy. Byłam tak szczęśliwa, że za ten nadmiar powinno się mnie ukarać. Pierwszy raz od wielu dni, poczułam ulgę i euforię. Tęskniłam za tym uczuciem, ale coś czułam, że za chwilę wszystko szlag trafi.

Gwałtownie wstałam z kanapy, chcąc iść do kuchni. Doszłam do futryny, kiedy zgięłam się w pół z bólu. Jęknęłam, czując, jakby ktoś wiercił mi nożem w brzuchu. Oparłam się o ścianę, zsuwając się po niej. Chciałam krzyczeć, lecz głos, który momentalnie utkwił mi w gardle, nie chcąc wydobyć się na zewnątrz, uniemożliwił mi to. 

- Dru? - usłyszałam zatroskany głos Harry'ego. - Ej, mała, co ci jest? Słyszysz mnie?

Delikatnie zaczął dotykać mojej twarzy, a mnie chwycił kolejny skurcz. Sapnęłam, zamykając oczy, gdy obraz zaczął mi się zamazywać.

- Dru, nie zamykaj oczu! - to były ostatnie słowa, jakie usłyszałam. 

Ta-da! I jak Wam się podoba? Trochę słodkich momentów i chwila grozy ;) Co uważacie o takiej mieszance?

Rozdział dodaję wcześniej tylko dlatego, że pewna osoba, a mianowicie Carl jest jak wrzód na tyłku i spami mi chyba od paru dni żebym go wstawiła. Oczywiście dziękuję Ci też za korektę <3

Jest mi przykro, że pod ostatnim rozdziałem było o wiele mniej komentarzy niż zazwyczaj. Coś zepsułam? Już Wam się nie podoba? Naprawdę nie wiem co mam o tym myśleć i naprawdę mi przykro z tego powodu.

Oczywiście dziękuję tym, którzy skomentowali moje "wypociny". Jesteście cudowne <3

Chciałabym Wam polecić dwa przecudowne opowiadania, których autorkami są Elli i Carl! Wasze historie są cudowne i dziękuję Wam dziewczyny, że jesteście ze mną <3  

                                                   FAMOUS 

                          — you scarred and left me, like a sunburn