01 | część II

Minęły trzy długie lata od śmierci Harry'ego, która zmieniła mnie w innego człowieka. Nie byłam już tą samą Dru. Na początku nazywali mnie dziewczyną Stylesa potem byłą dziewczyną Stylesa, a teraz sobowtórem Stylesa. Lubiłam te określenie, bo wtedy czułam, że jest jeszcze bliżej mnie. Przejęłam wszystkie jego obowiązki. Gang był mój, ale zdobycie go było trudne, bowiem Matt uważał, że to on powinien zająć się interesem. Nie wiedziałam, co skłoniło go do poddania się, ale pewnej nocy ogłosił, że to ja zajmę miejsce Harry'ego. Nikomu to nie przeszkadzało, ponieważ przeszłam wiele szkoleń, co sprawiło, że stałam się silna i sprytna. Lexi lubiła naśmiewać się z mojego umięśnionego brzucha, na którym wciąż widniały blizny. Oczywiście sama również taki miała, ale chyba śmieszyło ją to, że tak bardzo się zmieniłam. Z słabej Dru na silną Dru.

Dzisiaj obchodziłam swoje dwudzieste pierwsze urodziny, ale nie miałam ochoty imprezować w przeciwieństwie do moich przyjaciół. Pijąc whisky, patrzyłam na Leilę, która robiła drinki dla grupki nastolatków, którzy zawitali w jej barze. Było dopiero południe, a oni już mieli ochotę się upić. Wyglądali na mniej więcej piętnaście, szesnaście lat i gdy pomyślę, co ja robiłam w ich wieku, zastanawiam się, gdzie są teraz ich rodzice. W barze nie było nikogo oprócz mnie, Leili i tych bachorów. Miałam ochotę wygonić ich za drzwi, ponieważ wydzierali się tak, że zaczęła boleć mnie głowa.

- Więc dzisiaj kończysz dwadzieścia jeden lat - Leila oparła się o blat, patrząc na mnie z uśmiechem na ustach.

Nie miała już czerwonych włosów jak kiedyś, lecz czarne jak smoła. Była piękna i nie dziwiłam się, że taki przystojniak jak Nathan się w niej zakochał. Byli cudowni i ogromnie się cieszyłam, że miałam okazję ich poznać. Oboje bardzo mnie wspierali po śmierci Harry'ego i pomagali jak tylko mogli. Natahan pomagał nam w interesach bardziej niż za życia Stylesa, a Leila służyła dobrą radą i darmowym alkoholem.

- Yep - odparłam, wypijając do końca trunek.

- Masz jakieś plany? - spytała.

- Nie, nie chcę w ogóle świętować.

- Dlaczego?

Wzruszyłam jedynie ramionami, a ona pokręciła zrezygnowana głową. Czasami ciężko było się ze mną dogadać, ale już taka byłam. Zamknęłam się w sobie i zaczęłam ukrywać swoje emocje pod maską obojętności.

Czarnowłosa nalała mi alkohol do pustej szklanki, a po chwili napełniła także drugą.

- Za twoje zdrowie - uniosła swoją szklankę, a ja zrobiłam to samo. - Wszystkiego najlepszego, Dru.

Uśmiechnęłam się szeroko, po czym wypiłam whisky.  To było miłe z jej strony. Nie naciskała na jakieś przyjęcie tak jak Lexi czy Dante, tylko wypiła ze mną i złożyła mi skromne życzenia. Nie potrzebowałam niczego więcej, no chyba, że powrotu Harry'ego.

Moją uwagę przykuły szepty dzieciaków. Siedzieli przy stoliku nieopodal mnie i perfidnie o mnie gadali.

- Słyszałam, że ostatnio zabiła jakąś laskę, która nie oddała jej pieniędzy.

- Tylko to? Ona jest straszna, taka sama jak ten fagas Styles. Dobrze, że ktoś go zabił.

Nie wytrzymałam. Wstałam ze stołka, a ono z hukiem upadło na podłogę. Podeszłam do ich stolika, a oni spojrzeli na mnie przestraszeni. Chwyciłam za włosy blondynkę, która powiedziała, że dobrze iż Harry zginął. Dziewczyna pisnęła z bólu, próbując się wyrwać, a jej przyjaciele zaczęli uciekać w stronę wyjścia.

- Leila, zamknij drzwi! - krzyknęłam, a kobieta zakluczyła drzwi tym samym nie pozwalając wyjść reszcie.

- Nie tak szybko moi drodzy - właścicielka lokalu wyjęła zza pleców broń, celując nią w nastolatków. - Wracajcie grzecznie do stolika.

Grupa od razu wykonała jej żądanie i wróciła na swoje miejsce. Uśmiechnęłam się złośliwie, po czym przygwoździłam blondynkę, którą wciąż trzymałam do ściany. Zacisnęłam palce na jej szyi, patrząc jak próbuje złapać oddech. Łzy spłynęły po jej twarzy, gdy zwiększyłam uścisk. Próbowała oderwać moje palce, ale była zbyt słaba. Lubiłam patrzeć na to jak moje ofiary poddają się, a potem błagają o śmierć.

- Jak się teraz czujesz, kochaniutka? - zapytałam, uśmiechają się jak psychopatka. - Czujesz jak życie z ciebie uchodzi? 

Jedna z jej przyjaciółek zaszlochała, widząc jak się znęcam nad dziewczyną. To była muzyka dla moich uszu i nic nie mogłam poradzić na to, że chciałam więcej. Wyjęłam z kieszeni nóż, po czym przecięłam nim skórę blondynki.

- Proszę nie! - ktoś krzyknął, ale po chwili zamilkł, gdy Leila spojrzała na niego groźnie. 

- Jak ma na imię wasza przyjaciółka? - spytałam, lecz nie otrzymałam odpowiedzi. - Mówcie!

- Daisy - odezwała się cicho jakaś dziewczyna, a ja uśmiechnęłam się pod nosem.

- Daisy, Daisy - zanuciłam. - Mamusia cię nie nauczyła, że nie wolno mówić takich rzeczy i rozmawiać o ludziach, których się nie zna? Teraz pożałujesz za to co powiedziałaś. Już nigdy więcej nic nie powiesz. Umrzesz, Kochanie, a wraz z tobą twoi przyjaciele.

Zaśmiałam się podle, słysząc krzyk i płacz nastolatków. Puściłam dziewczynę, a on upadła z hukiem na drewnianą podłogę. Pochyliłam się nad nią, a ona spojrzała na mnie nieprzytomnie.

- Przepraszam - wychrypiała.

- Nie przyjmuję przeprosin - warknęłam, a następnie wbiłam jej nóż prosto w serce.

Dziewczyna wzięła ostatni oddech, po czym zamknęła swoje oczy. Wyjęłam nóż z jej ciała i wytarłam krew o swoją białą bluzkę.

Stanęłam przed resztą nastolatków, a Leila do mnie dołączyła. Wyjęłam broń, którą miałam przymocowaną do paska, odbezpieczyłam ją i strzeliłam w dziewczynę. Do moich uszu dobiegł krzyk, a po chwili każdy z nich zaczął uciekać, próbując się ukryć. Wraz z Leilą wybijałyśmy ich jak kaczki i skończyłyśmy dopiero wtedy, gdy ostatni chłopak upadł na stolik, wykrwawiając się. 

- Cudowny prezent urodzinowy.

Leila zaśmiała się, słysząc moje słowa. Mój uśmiech znikł, gdy zdałam sobie sprawę z tego, że będziemy musiały to posprzątać. Jakoś nie byłam zadowolona, że będę musiała zbierać te trupy, ohyda. Najwyraźniej Leila, także niezbyt miała na to ochotę, bowiem zatkała nos, patrząc z obrzydzeniem na swój lokal.

- Jeśli jeszcze raz pozwolę ci strzelać w moim barze, to uderz mnie - powiedziała. - Taki bałagan.

- Spokojnie, zadzwonię do Jason, aby wziął kogoś i to sprzątnął.

- Cudownie - uśmiechnęła się szeroko. - Jeszcze raz whisky? 

- Nie, dzięki - odmówiłam, patrząc na zegarek. - Już późno, a muszę coś jeszcze załatwić.

- Widzimy się niedługo - ucałowała mój policzek.

Posłałam jej delikatny uśmiech, po czym wyszłam z lokalu. Zimne powietrze buchnęło w moją twarz, rozwiewając włosy. Szłam pomału opustoszałą ulicą, a jedynym dźwiękiem był odgłos moich obcasów, które uderzały o asfalt. Wsiadłam do samochodu, który kiedyś był Harry'ego i odpaliłam silnik. Porzuciłam swojego garbusa, zastąpiając go autem mojego zmarłego chłopaka. Wyjechałam z gorszej części miasta, kierując się do tej lepszej. Rzadko kiedy tam jeździłam raczej wolałam siedzieć w domu i nie robić nic innego. Dziwnie się czułam, widząc te wszystkie miejsca, w których kiedyś przebywałam. Coś ukuło mnie w sercu, gdy przejeżdżałam obok miejsca, w którym urządziłam trzy lata temu myjnię, bo właśnie tam poznałam Harry'ego.

" - Podoba Ci się? – usłyszałam głęboki, zachrypnięty głos.

Oderwałam swój wzrok z niesamowitego auta i przeniosłam je na chłopaka, który się o nie opierał. Moje usta uformowały się w literę, "o", kiedy zlustrowałam go wzrokiem. Skoro Adam był przystojny, to tajemniczy chłopak był niesamowicie przystojny. Cofam to wszystko, co powiedziałam o Adamie. Przede mną stał prawdziwy bóg. Wysoki chłopak z ciemnymi, kręconymi włosami patrzył na mnie z uśmiechem na ustach. Miał taki piękny uśmiech i te dołeczki.. Był przepiękny.

- Więc? – wciąż domagał się odpowiedzi. Wydawał się być rozbawiony moją reakcją na jego widok.

- Yeah, jest wspaniały – zwilżyłam koniuszkiem języka suche usta.

- Jestem Harry, a ty? – spytał.

- Dru – zamoczyłam gąbkę w płynie zanim zaczęłam myć jego auto."

Potrząsnęłam głową, aby pozbyć się tego obrazu z mojej głowy. Nie chciałam o tym myśleć, chciałam w końcu o tym zapomnieć, ale nie mogłam. Coś mnie blokowało, a przeszłość deptała mi po piętach. To wszystko mogłoby wyglądać inaczej, gdybym poszła innymi ścieżkami, ale nie zrobiłam tego i teraz miałam za swoje. Popełniłam wiele błędów, które teraz dają mi w kość. Nie chciałam tego.

Zaparkowałam na parkingu przed szkołą, w której się kiedyś uczyłam. Wysiadłam z samochodu, a ciekawskie spojrzenia nastolatków natrafiły na moja osobę. Widziałam w ich oczach strach, gdy kierowałam się w stronę szkoły. Wszyscy schodzili mi z drogi i spuszczali głowy jakby to miało ich jakoś uchronić. Pchnęłam ciężkie drzwi, po czym weszłam do budynku. Tu także uczniowie byli zdziwieni i przestraszeni moją obecnością. Co tam robiłam?

Oczywiście Lily znowu wpakowała się w jakieś kłopoty. To był jej ostatni rok nauki w liceum, ale ona zdawała się tym nie przejmować i cały czas sprawiała kłopoty. Kiedy Lily skończyła w końcu osiemnaście lat wyprowadziła się od swoich okropnych rodziców zastępczych i zamieszkała z nami. Harry nigdy o niej nie mówił po to, aby nie narazić ją na niebezpieczeństwo i dlatego nikt nie wiedział o jej istnieniu oczywiście oprócz Dante. 

- Dzień dobry, Pani Murray - powiedział siwy mężczyzna, gdy weszłam do sali historycznej. Pan Martin patrzył na mnie, uśmiechając się życzliwie. Znałam tego nauczyciela, bowiem sam kiedyś mnie uczył. Kochałam chodzić na jego lekcje i chyba byłam jego ulubienicą.

- Panie Martin - skinęłam głową. - Coś jest nie tak z Lily?

- Owszem - odparł, a we mnie aż się zagotowało. - Wszystko wskazuje na to, że nie zda z mojego przedmiotu.

- Da się jakoś tego uniknąć? - spytałam. 

- Jeśli tylko Lily będzie tego chciała.

- Będzie, proszę się o to nie martwić - zapewniłam go. Nie mogłam pozwolić na to, aby Lily została kolejny rok w liceum, powtarzając klasę. Harry by tego nie chciał.

- Dobrze - uśmiechnął się, wyjmując z teczki jakieś kartki. - Wymyśliłem parę tematów, na które może napisać wypracowania i będzie musiała poprawić ostatni test.

- Dziękuję Panie Martin - uśmiechnęłam się delikatnie, ściskając jego dłoń z wdzięcznością. 

- To dobra dziewczyna - rzekł. - Bardzo przypomina mi ciebie, chociaż może ona jest bardziej wygadana.

Spojrzałam w jego szare tęczówki, które przypominały otchłań. Ceniłam tego człowieka z wielu powodów. Jednym z nich był taki, że nie traktował mnie jak potwora, którym byłam. Chyba wciąż widział we mnie tą starą Dru, która powiedziała mu kiedyś, że jest jej ulubionym nauczycielem.

- Jeszcze raz dziękuję - mój głos stał się chłodniejszy. - Do widzenia, Panie Martin.

Zanim zdążył coś powiedzieć mnie już nie było. Szłam szkolnym korytarzem, a gniew pulsował w całym moim ciele. Nie mogłam zrozumieć dlaczego Lily wcale się nie przykładała do swojej przyszłości. Ja na jej miejscu walczyłabym jak lwica, ale nie miałam już przyszłości. Byłam skończona w przeciwieństwie do niej.

Podeszłam do siostry Stylesa, która stała przy szafce w towarzystwie dwóch dziewczyn. Nastolatki, widząc mnie od razu gdzieś odeszły, zostawiając nas same.

- Co ty tu robisz? - spytała, patrząc na mnie zdziwiona.

- Jak zwykle ratuję twój tyłek - syknęłam. - Jesteś zagrożona z pieprzonej historii!

- No i co? - wywróciła oczami, a ja zacisnęłam dłonie w pięści, aby jej nie uderzyć. Zamknęłam oczy, próbując się uspokoić. Bałam się, że mogłabym ją uderzyć, albo gorzej - zabić.

- Dru - wyszeptała, a ja otworzyłam oczy i spojrzałam na nią. - Słuchaj... - zaczęła, ale jej przerwałam.

- Jedziemy do domu. 

Brunetka zacisnęła usta, idąc obok mnie posłusznie. Wyszłyśmy ze szkoły i skierowałyśmy się do auta. Kiedy tylko odpaliłam silnik, ruszyłam z piskiem opon z tego przeklętego miejsca. Jak szalona pędziłam do domu w ogóle nie zatrzymując się na światłach. Napięcie opuściło moje ciało dopiero wtedy, gdy byłyśmy już w naszych rejonach.

- Przepraszam - odezwała się Lily. - Jestem bardzo ci wdzięczna za to, że się mną opiekujesz i mi pomagasz. Nigdy nie dam rady za to ci się odwdzięczyć. Jesteś dla mnie jak rodzina i cieszę się, że jesteś obok mnie.

Zdjęłam jedną dłoń z kierownicy i położyłam ją na zimnej dłoni Lily. Dziewczyna splotła nasze palce, sprawiając, że uśmiechnęłam się nieśmiało. Jej słowa były miodem dla mojego zimnego serca. Ja także cieszyłam się, że ją mam. Mimo że to przez nią osądziłam Harry'ego o zdradę, to kochałam ją jak własną siostrę, a po drugie nie mogłam jej obwiniać, bowiem wtedy miała szesnaście lat. Przez te lata wyjaśniłyśmy sobie wszystko i zaprzyjaźniłyśmy się. Przyrzekałam sobie, że będę ją chronić, bo wiedziałam, że tego oczekiwałby ode mnie Harry. 

Zdziwiłam się, widząc przed domem jakiś nieznany samochód. Lily szybko wysiadła, widząc mój niepokój, a ja po chwili uczyniłam to samo. Otworzyłam drzwi wejściowe i weszłam do ciepłego domu. Rozmowy, które dochodziły z salonu ucichły, gdy po domu rozniósł się stukot moich obcasów. 

- Kto to? - spytałam, widząc w pomieszczeniu nową twarz.

Na kanapie siedział przystojny szatyn, pijąc burbon. Miał szare oczy, które uważnie mi się przyglądały, wąskie usta i delikatny zarost. Na sobie miał ciemne spodnie oraz również ciemną koszulę, której rękawy podwinął, ukazując mnóstwo tatuaży. Trochę przypominał mi Harry'ego i dlatego bolał mnie jego widok.

- Louis - powiedział Dante, podchodząc do mnie. - Mój stary przyjaciel i prawie członek naszej załogi.

Każdy patrzył na mnie uważnie, czekając na moją reakcję. Podeszłam do barku, wlałam do szklanki whisky, po czym wypiłam alkohol.

- Fajnie - odparłam obojętnie. Ten mężczyzna nie interesował mnie dopóki nie sprawiał zagrożenia, a wydawał się być nieszkodliwy.

- Louis był najlepszym przyjacielem Harry'ego.

Zamknęłam oczy, palce mocniej zacisnęłam na dębowym blacie barku. Ugryzłam się w język, aby nie powiedzieć coś głupiego. Musiałam się opanować i zlikwidować ten cholerny ból w sercu. Niech Cię szlag trafi, Dante! Wiedziałeś, że to mnie zrani.

- A to jest moja ukochana dziewczyna Dru - zwrócił się do Louisa, przedstawiając moją osobę.

Dante zakochał się we mnie, kiedy jeszcze byłam z Harrym. Dopiero od jakiegoś roku byliśmy razem. Nie kochałam go tak mocno jak Harry'ego i tak naprawdę nie wiedziałam czy w ogóle kochałam go inaczej niż przyjaciela. Zgodziłam się być z nim tylko dlatego, że przez ostatnie trzy lata pomagał mi wyjść z depresji. Był przy mnie cały czas, co spowodowało, że bardzo się do siebie zbliżyliśmy. Czułam się winna, że nie kochałam Dante tak jak on mnie. W moim sercu wciąż był Harry i nie mogłam nawet pomyśleć o kimś innym niż on. 

- Czy ty nie byłaś z Harrym? - spytał mój nowy "znajomy".

- Chuj cię to obchodzi - nie mogłam powstrzymać się przed odpyskowaniem. 

- Zadziorna - rzekł rozbawiony, sprawiając, że Matt zaśmiał się cicho.

- Jesteś zabawny - uśmiechnęłam się sztucznie, podchodząc w jego stronę. - Skoro Harry był twoim przyjacielem, to dlaczego nie było cię na jego pogrzebie? Po co zjawiasz się tu po trzech latach po jego śmierci? 

Louis otworzył usta, aby coś powiedzieć, ale po chwili je zamknął. Nie przejmowałam się tym, że mogłam go zranić tymi słowami, albo tym, że wszyscy patrzyli na mnie w szoku i z oburzeniem. Nawet Lexi, która siedziała na kolanach Matta wyglądała na złą. 

- Trzeba sprzątnąć syf, który narobiłam w barze - Jason westchnął, słysząc moje słowa. Ostatnio dużo musiał po mnie sprzątać. 

- Dużo tego jest? - spytał, wstając ze swojego wygodnego fotela, który kupił kiedyś na wyprzedaży antyków.

- Około sześciu trupów - wzruszyłam ramionami. - Pójdę do siebie.

Weszłam po schodach na górę, próbując zachować zimną krew. Po drodze do pokoju zdjęłam buty, chwyciłam je w dłoń i zamknęłam się w sypialni, którą dzieliłam z Dante. Rzuciłam się na łóżko, chowając twarz w poduszce. Chciałabym, aby ktoś mnie ją teraz udusił, abym mogła umrzeć i skończyć ten głupi teatrzyk, który nazywał się życiem. Niszczyłam wszystko co spotkałam na swojej drodze, a ciemność pochłaniała mnie coraz bardziej. Nie było już we mnie ani krzty dobroci. Nie musiałam być taka obojętna, mogłam w końcu znowu okazać miłosierdzie i litość, a zrobiłam odwrotnie. Zabiłam dzisiaj ludzi, którzy mieli przed sobą całe życie i potraktowałam jak gówno przyjaciela Harry'ego. A to wszystko w moje urodziny. Oficjalnie nienawidziłam życia.

                                     *

Siedząc w ogrodzie patrzyłam na gwiazdy, które oświetlały niebo. Jedną z nich na pewno musiał być Harry, byłam tego pewna. Tęskniłam za jego dotykiem i głosem, który sprawiał, że miałam motylki w brzuchu. Pragnęłam znowu go zobaczyć, ale nie we snach jak zazwyczaj, tylko naprawdę. Marzyłam o tym, aby ktoś powiedział mi, że to tylko zły sen, a ja za chwilę obudzę się obok Harry'ego, który z uczuciem gładzi moje plecy. Jednak wiedziałam, że to się nigdy nie stanie. Nasz czas już minął i nie mogłam go zawrócić. Gdybym miała wehikuł czasu, to na pewno wróciłabym do chwili, w której weszłam do domu Harry'ego i zobaczyłam tam Lily. Nie wybiegłabym z niego, tylko usiadła na kanapie i przedstawiła się jako dziewczyna Stylesa. Wtedy byśmy się nie pokłócili, a Harry by nie zginął. 

- Mogę się dosiąść? 

Obok mnie pojawił się Louis, trzymając w dłoniach dwie butelki piwa. Wzruszyłam ramionami ponownie patrząc w niebo. Mężczyzna usiadł przy mnie, podając mi butelkę, którą od razu od niego przyjęłam, dziękując cicho. Dość długo między nami panowała niezręczna cisza, której nie mogłam wytrzymać. Nie mogłam zrozumieć dlaczego w ogóle tutaj przyszedł, przecież potraktowałam go jak śmiecia. Powinien przestać się do mnie odzywać i nienawidzić tak bardzo, że śniłby o tym, że mnie zabija.

- Nie było mnie na pogrzebie, bo bałem się tutaj przyjechać. Gdybym przyszedł oznaczałoby to, że pogodziłem się z jego śmiercią, a tak nie było. Długo myślałem o tym wszystkim i dopiero miesiąc temu pogodziłem się z tym. Harry był dla mnie jak brat, którego nigdy nie miałem. Pomagał mi, kiedy potrzebowałem pomocy, ale potrafił też nieźle mi przyłożyć, gdy coś zrobiłem nie tak. Był wyjątkowy.

Nie spodziewałam się tego, że Louis się przede mną otworzy. Na jego ustach widniał szczery uśmiech, ale oczy były pustką. Na pewno teraz wspominał te chwile, które spędzili razem. Zjadało mnie poczucie winy za to, że tak go potraktowałam. Nie miałam do tego prawa tym bardziej, że nie wiedziałam o nim nic. Nie można było mnie usprawiedliwić, ale za to Louisa owszem.

- Przepraszam, że tak na ciebie naskoczyłam - powiedziałam, patrząc na niego niepewnie. Ciężko było mi przepraszać, bowiem nie robiłam tego już bardzo dawno.

- Nawet gdybyś bardzo się starała, to nigdy nie pozbędziesz się tej starej Dru - rzekł. - Harry kochał właśnie tą starą wersję ciebie.

- Ale go już nie ma.

- Jest - uśmiechnął się. - O tutaj. 

Wskazał na moje serce, sprawiając, że w moich oczach pojawiły się łzy. Szatyn objął mnie, kiedy zaczęłam szlochać. Nie mogłam powstrzymać się przed płaczem, bowiem więziłam go w sobie już zbyt długo. Co miałam zrobić, aby w końcu zaznać szczęścia? Miałam dość takiego życia, w którym byłam nikim i nic nie znaczyłam. Tęskniłam za starą Dru, ale nie mogłam już taka być. Przestałam być niewinną i bojącą się o wszystko dziewczyną. Nie znałam już miłosierdzia, albo współczucia. Nie okazywałam swoich uczuć zbyt często i zmieniłam się w zimną sukę. Taka teraz byłam.

- Pogódź się z tym, że go już nie ma - wyszeptał. - Musisz zacząć żyć bez niego.

- Nie mogę - odsunęłam się od niego, spotykając jego zmartwione oczy. - Nie mogę o nim zapomnieć dopóki nie wyniesie się stąd - wskazałam na swoją głowę, bowiem to właśnie tam Harry bywał bardzo często okropnie mnie tym męcząc.

- Czy teraz Dante nie powinien tam być? - zapytał, a ja spuściłam głowę zażenowana tym pytaniem. Nie mogłam przecież mu powiedzieć, że nie kocham Dante.

- Jest tam - skłamałam. - Miło się z tobą rozmawiało Louis.

- Louis Tomlinson - podał mi rękę, a ja uścisnęłam ją. - Dla przyjaciół Lou, a od dziś ty też zaliczasz się do moich przyjaciół.

                                      *

Totalnie zalana leżałam na trybunach, które znajdowały się na stadionie. Nie miałam pojęcia jak się tam dostałam i co robiłam przez ostatnie godziny. Było już na pewno późno, chyba coś koło północy, albo może i po. Spędzanie urodziny samotnie nigdy nie było moim marzeniem, ale przecież sama nie pozwoliłam przyjaciołom zorganizować mi przyjęcia urodzinowego. Byłam nieszczęśliwa, smutna i osamotniona. Rozmowa z Lou dała mi do myślenia i sprawiła, że pierwszy raz od bardzo dawna byłam wściekła na Harry'ego. Dlaczego do cholery nie chciał wyjść z mojej głowy i zostawić mnie w spokoju? 

Odgarnęłam z twarzy kosmyk włosów, wzdychając cicho. Zimny dreszcz przeszedł po moim ciele, powodując, że zazgrzytałam zębami. Jak będę chora, to się zabiję, naprawdę.

- Co ty ze sobą robisz Dru?

Podniosłam się powoli do pozycji siedzącej, słysząc znajomy mi głos. Zmarszczyłam brwi, widząc przed sobą Harry'ego, który nie wydawał się być zadowolony. Wyglądał inaczej. Był opalony, jego włosy zaczesane były do tyłu, a oczy straciły blask.

- Harry? - wyszeptałam. 

To nie mogło dziać się naprawdę. Harry nie żył już przez trzy lata i to chyba nie możliwe żeby zmartwychwstał dopiero teraz, nie? To na pewno był wytwór mojej wyobraźni. Zamknęłam oczy, policzyłam do dziesięciu i ponownie je otworzyłam, ale on cały czas tam był. Jego usta ułożone były w moim ulubionym uśmiechu.

- To naprawdę ty? - wyszeptałam, a łzy spłynęły po moich policzkach

- Nie mamy dużo czasu - powiedział, ignorując moje pytanie. - Nie możesz tak się zachowywać, Dru. Dlaczego tak się zmieniłaś? Powinnaś żyć tak jak kiedyś, znaleźć sobie chłopaka i być tą dziewczyną, kiedy cię spotkałem. Przestań niszczyć samą siebie!

- To ty mnie zniszczyłeś - zapłakałam. - Zniszczyła mnie twoja śmierć i wiem, że jesteś tylko w mojej wyobraźni. Jestem chora.

- Nie jesteś chora, Księżniczko - wyszeptał, wyciągając w moją stronę dłoń, ale po chwili się cofnął. 

- Czy jest ci tam dobrze? 

- Tak - uśmiechnął się smutno. - Jest mi tam dobrze. Cały czas na ciebie patrzę.

- Wiedziałam, że jesteś moim aniołem stróżem - zaśmiałam się cicho.

- Tęskniłem za tobą i wciąż tęsknię, Księżniczko - w jego oczach pojawiły się łzy. - Kocham Cię, Dru.

- Harry, proszę, nie odchodź! - krzyknęłam, gdy zaczął się wycofywać. - Harry, nie zostawiaj mnie!

Zaczęłam krzyczeć wniebogłosy, a łzy moczyły moją twarz. Głowa pękała mi z bólu tak samo jak serce, które miało już dość tego wszystkiego. Miałam mu tak dużo do powiedzenia, chciałam przeprosić i spytać o tak wiele, ale on odszedł znowu mnie zostawiając. Dlaczego zrobił mi to znowu? Nie dość się wycierpiałam? Nienawidziłam mojej wyobraźni i tego, że zaczynała robić się psychiczna. Błagam, niech ktoś zabierze ten ból, bo zabiję się jeszcze dzisiejszej nocy.

Od Autorki:

Zepsułam zwiastun i zepsułam pierwszy rozdział II części. Pozwałam Wam mnie zabić, bo to jest naprawdę okropne. Nie mam pojęcia jak mogłam napisać coś tak strasznego, to chyba najgorszy rozdział w historii.

Chciałabym Wam bardzo podziękować za każdy komentarz, który poprawia mi humor i daje niezłego kopa w tyłek. Także dziękuję za głosy w sondzie i mam nadzieję, że razem wygramy :) Jeśli możecie i oczywiście chcecie, to pomóżcie mi uzbierać te głosy :)

Strasznie dziękuję dziewczynom, które są ze mną na asku, jesteście cudowne!

Więc jeśli chcecie wiedzieć co u mnie, albo spytać o opowiadanie to zapraszam na ASKA.

Także możecie zaobserwować mnie na TT.

Kocham Was <3