11 | część II

Byłam wstrząśnięta tą informacją tak samo jak inni. Nikt nie mógł uwierzyć, że Zoe zginęła. Mieliśmy nadzieję, że to jednak nie ona, ale gdy Harry zobaczył ciało potwierdził słowa Jasona. Nie płakaliśmy, ponieważ nie byliśmy z nią aż tak blisko, ale było nam smutno.  Czuliśmy dziwną pustkę, która pożerała nasze serca i sprawiała, że rozmyślaliśmy czy to nasza wina. Nie mogłam znieść widoku Harry'ego, który bił się ze swoimi myślami i cały czas popijał whisky. Znał ją najdłużej z nas wszystkich, opiekował się nią, a może nawet i kochał. Lecz już jej nie ma.

- Harry - szepnęłam, dotykając jego ramienia.

- Obiecałem, że będę się nią opiekować - powiedział cicho. - Obiecałem.

- Wiem, przykro mi - nie wiedziałam co powiedzieć, ale wiedziałam jak się czuł. Chociaż ja czułam gorszy ból, gdy "umarł".

- Musimy się dowiedzieć kto to zrobił! - warknął mój chłopak, wstając. Każdy patrzył na niego uważnie, tylko Max siedział zgarbiony i wpatrywał się w swoje palce.

- Kto widział ją po raz ostatni? - zadał pytanie Harry.

- Nie było jej w domu od dwóch dni - odpowiedziała Lily.

- Pytam, kto widział ją po raz ostatni - ponownie powtórzył.

- Ja - odezwał się w końcu mój brat. - To ja zostawiłem ją w tej uliczce.

Wszystko działo się zbyt szybko, abyśmy mogli zareagować. W jednej sekundzie pięść Harry'ego uderzyła twarz Max'a, a w drugiej mój brat leżał na podłodze, a Styles bezlitośnie go bił. Nie wiedziałam co powinnam zrobić. Oboje byli dla mnie najważniejsi i teraz musiałam między nimi wybrać. Po której stronie stanę? Kogo wybiorę? Słyszałam przeraźliwy krzyk Lily, ale zignorowałam go, tylko chwyciłam koszulkę Harry'ego i odciągnęłam go od mojego brata.

- Nic ci nie jest? - spytałam Max'a, nie interesując się Stylesem, który leżał na podłodze, oszołomiony moim działaniem.

Max pokręcił przecząco głową, po czym złapał się za nią i jęknął z bólu. Z jego nosa leciała krew tak samo jak z wargi, a pod okiem na pewno niedługo pojawi się ogromny siniak. Byłam wściekła na Harry'ego, że go tak urządził, ale z drugiej strony mój brat przyczynił się do śmierci Zoe. Jednak to nie zmieniało faktu, że to był mój brat i będę go chronić do utraty tchu, jest dla mnie najważniejszy.

- Jak mogłeś ją zostawić?! - krzyknęła Lily. - Zmieniłeś się! Nie jesteś tym kim byłeś!

- Nie zmieniłem się - warknął Max.

- Lepiej się nie odzywaj, stary - Jason patrzył na niego oskarżycielsko. - Zawaliłeś.

- Nie zrobiłem tego specjalnie! - bronił się.

- To już nieważne, bo Zoe nie żyje - powiedział Harry, wstając. - Nie ma już dla Ciebie tutaj miejsca.

Spojrzałam na niego z szeroko otwartymi oczami, słysząc jego słowa. Co miał na myśli mówiąc, że nie ma dla niego miejsca? Czy on go wyrzucał na bruk? Naprawdę mógłby to zrobić?

- Nigdy Cię nie lubiłem, Max - warknął Harry. - Najchętniej zabiłbym Cię już trzy lata temu, gdy dostałem zlecenie, ale Dru sprawiła, że pozwoliłem Ci żyć. Jednak teraz to wszystko traci ważność. Wypierdalaj z mojego domu, zostaw moją rodzinę i lepiej uciekaj z miasta bo jak zobaczę Cię następnym razem nie zawaham się przed zabiciem Cię.

Nie mogłam uwierzyć w to co mówił. Łzy pojawiły się w moich oczach, a po chwili spłynęły po policzkach. Zawiódł mnie po raz kolejny i sprawił, że przez niego płakałam. Wiedziałam, że był wściekły na Max'a, ale nie mógł być dla niego taki surowy. Zagroził, że go zabije, że zabije moją jedną, prawdziwą rodzinę. Nie mogłam mu na to pozwolić. Harry nie był ważniejszy niż Max. I jeśli miałabym opłakiwać śmierć któregoś z nich, to na pewno wybrałabym Harry'ego. 

- Nie waż się, Harry - syknęłam. - Nawet nie próbuj go dotknąć.

- Co? - Styles patrzy na mnie jednocześnie zdumiony i rozbawiony. - Żartujesz sobie, prawda?

- Ani trochę - odważnie patrzyłam w jego chłodne tęczówki. - Jeśli jeszcze raz położysz na nim rękę, to ja nie ręczę za siebie. 

Doznałam szoku tak samo jak wszyscy inni zebrani w pokoju, gdy dłoń mężczyzny mocno uderzyła w moją twarz, sprawiając, że prawie upadłam. Mój żołądek skręcał się, klatka piersiowa pękała z bólu tak samo jak policzek, a słone łzy jeszcze bardziej spływały po mojej twarzy. Przytrzymałam się krzesła, aby nie upaść przez natłok emocji. Czy on mnie naprawdę uderzył?

- Dru, przepraszam, ja... - słyszałam jego głos, który coraz bardziej cichł. 

Po kolej spojrzałam na wszystkich; każdy z nich był tak samo zdziwiony, zraniony, zły i smutny. Wiedziałam, że to nie jest już mój dom. Harry zabrał mi wszystko, a ja nie miałam siły, aby walczyć. Wierzchem dłoni otarłam łzy i odgarnęłam rozczochrane włosy do tyłu, sprawiają, że każdy mógł lepiej zobaczyć mój czerwony policzek. 

- Idziemy, Max - zwróciłam się do brata. - To już nie jest nasze miejsce.

Max pokiwał głową, po czym oboje zaczęliśmy kierować się w stronę wyjścia. Zaatakowała mnie kolejna fala łez, gdy Harry zaczął głośno przeklinać, po czym krzyczeć i rzucać jakimiś rzeczami. Nie mogłam tego znieść, czułam się jak w pułapce, z której nie ma wyjścia. On mnie uderzył, poniżył, wyrzucił mojego brata i zagroził, że go zabije. Gdzie jest mój Harry, który chciał mnie w swojej przyszłości? Gdzie jest Harry Styles, z którym prawdopodobnie jestem w ciąży?

Gdy tylko wyszliśmy z domu od razu wsiedliśmy do samochodu i odjechaliśmy. Czułam na sobie spojrzenie mojego brata, a to wcale nie pomagało. W jednej chwili straciłam prawie wszystko. Zdawałam sobie sprawę z tego, że to koniec mój i Harry'ego. Ale co z naszym dzieckiem, które prawdopodobnie jest w moim łonie? Co mam zrobić? Nie dam sobie sama rady, nie będę dobrą matką. Powinnam umrzeć już dawno i zabrać ze są całe cierpienie. 

- Dru, proszę - odezwał się Max. - Zatrzymaj się. 

Nagle zahamowałam na środku drogi, co sprawiło, że nami szarpnęło. Nie wytrzymałam i zakryłam twarz dłońmi, wyjąc z bólu. Trzęsłam się, gdy Max mocno mnie przytulał i głaskał po włosach. 

Odzyskałam brata, a straciłam całą resztę.

                                                                             *

Zostawiłam Max'a u jego starego kolegi, który przyjął go z otwartymi ramionami. Nie obawiałam się, że coś mu się stanie, bo wiedziałam, że Harry na pewno nie będzie go szukał w okolicy, gdzie kiedyś mieszkałam.

Trochę się uspokoiłam, ale wciąż byłam nerwowa tym bardziej, że niedawno zrobiłam test ciążowy, który stwierdził, że znowu jestem w ciąży. Powinnam się cieszyć, bo przecież chciałam założyć rodzinę, ale to straciło sens, gdy wszystko legło w gruzach. Znowu nie chciałam dziecka, wiedziałam jak to się skończy.

- Cześć.

Obok mnie pojawił się Matt i co dziwne był skrępowany. Wezwałam go po to, aby skończyć to co zaczęliśmy. Postanowiłam, że po tej akcji wyjadę z Holmes Chapel na zawsze. 

- Naprawdę chcesz dalej to ciągnąć? - spytał.

- Tak - odpowiedziałam natychmiastowo. - Skończmy to, a potem się pożegnamy.

- Chcesz zostawić Harry'ego? 

- Muszę - ledwo walczyłam ze łzami. - Najwyraźniej nie jesteśmy sobie przeznaczeni.

- A dziecko? Jesteś w ciąży?

- Skąd o tym wiesz? - byłam zaskoczona. Skąd mógł o tym wiedzieć? Podsłuchiwał nas, czy Harry mu powiedział?

- Styles jest moim przyjacielem - rzekł. - To normalne, że mi o tym powiedział. Więc jesteś w ciąży?

- Nawet jeśli to co? - syknęłam. - To koniec, rozumiesz?! Więc zróbmy to co musimy i skończmy to!

- Właśnie, skończycie to. 

Obróciłam się przerażona, słysząc czyjś drwiący głos. Przed nami stali Kanadyjczycy, a za nimi cała gromada ich ludzi. Wszyscy patrzyli na nas wilkiem, co sprawiło, że zaczęłam się trząść ze strachu. Cholera, oni nas zabiją bez mrugnięcia okiem. Osaczyli nas i coś mi mówiło, że od początku wiedzieli o naszym planie. Musieli mieć szpiega, to oczywiste, tylko kto mógłby nim być? Zmrużyłam zła oczy, gdy obok nich pojawiła się Hanna. Wiedziałam, że z nimi pracowała, ale nie mogła być szpiegiem, bo nikt z grupy z nią nie rozmawiał.

- Od dawna chciałem Cię poznać. Dru Murray jest znana i wszyscy się jej boją. Jednak nikt nie zauważył tego jak słaba jesteś. Zastąpiłaś Stylesa, który tak naprawdę nigdy nie umarł. Wasza miłość jest dość tragiczna, nie uważasz? - spytał jeden z nich, a Hanna prychnęła na słowo "miłość". Suka. 

- I oczywiście Matt Denton* - zaśmiał się kolejny, a Matt zacisnął dłonie w pięści, patrzą na niego z nienawiścią w oczach. - Nabytek Stylesa, czyli ledwo uratowany trzydziestolatek, który teraz zgrywa pana życia i śmierci. Ty i Dru cudownie się dobraliście, bo gdy Styles dowie się o waszym spisku straci dwie ważne osoby, co dla nas będzie tylko korzyścią. 

- Czego chcecie? - warknęłam, zdobywając się na odwagę. 

- Nie tym tonem, Kochaniutka - cmoknął najstarszy, który miał na imię Jim. 

- Nie tym tonem? - prychnęłam. - Cholera, to wy przyszliście do naszego miasta, zniszczyliście nasze towary i zabiliście naszą przyjaciółkę!

- Ah, ta śliczna ćpunka, która dzieliła się z twoim braciszkiem? - spytał Adam, czyli następny przywódca. To dziwne, że rządzili w trójkę; Jim, Adam i Bill. 

- Słucham? - zmarszczyłam brwi. Max znowu ćpał? I robił to razem z Zoe?

- Max jest taki głupiutki - odezwała się Hanna. - Jest zapatrzony we mnie jak w obrazek. Mówił mi wszystko o was i o tym co robicie. Zrobiłby wszystko żeby tylko znowu dobrać się do moich majtek.

Max i te gówno? Jak on mógł chociaż na nią spojrzeć, przecież ona była brzydka, a przede wszystkim była prostytutką, która dawała każdemu. Nienawidziłam ją z całego serca, chciałam ją zabić i patrzeć jak się dławi własną krwią i to właśnie miałam zamiar zrobić. 

Szybko wyjęłam pistolet, który miałam przymocowany do paska, odbezpieczyłam go, po czym strzeliłam zanim ktokolwiek zdążył zareagować. Wciąż trzymałam lufę uniesioną wysoko, gdy Hanna patrzyła na mnie w szoku, po czym upadła na ziemię, wykrwawiając się. Postrzeliłam ją w klatkę piersiową i byłam niemal pewna, że drasnęłam serce. Byłam szczęśliwa, widząc jak umiera, ale najwyraźniej nie ucieszyło to naszych wrogów. Już chciałam ponownie strzelić, gdy Jim wyrwał mi pistolet i wyrzucił go. Matt także nie mógł nic zrobić, ponieważ trzech mężczyzn podbiegło do niego i obezwładniło. Nagle poczułam przeraźliwy ból głowy, bowiem ktoś mnie w nią uderzył. Z hukiem upadłam na ziemię, próbując się jakoś pozbierać.

. Ból rozsadzał mi czaszkę i rozmazywał mi się obraz. Wszystko widziałam przez mgłę i praktycznie nic nie słyszałam. Zamrugałam parę razy, ale to nic nie dało, a wręcz pogorszyło wszystko. Jedne co czułam to ból i pustkę. To co czułam kiedyś cały czas.

*

Chciałam zaprotestować, ale nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Przewieźli nas w jakieś dziwne miejsce na odludziu, o którym nie miałam pojęcia. Najpierw torturowali Matta na moich oczach, ale nic nie powiedział, nie zdradził żadnej tajemnicy. Kiedy posadzili go ledwo przytomnego na krześle obok mnie i przywiązali, wiedziałam, że nadszedł czas na mnie. Jim opierał się o ścianę, a na jego ustach widniał szeroki uśmiech zwycięstwa. Jakiś mężczyzna podszedł do mnie, odwiązał, po czym postawił na nogi. Jim odepchnął się od ściany, po czym zrobił parę kroków w przód i już był przy mnie. 

- Powiedz mi, co planują twoi ludzie - zażądał, ale nie miałam zamiaru nic powiedzieć.

- Nie - uśmiechnęłam się sztucznie. 

Jim skinął na mięśniaka, który stał obok mnie, a po chwili byłam przez niego trzymana. Jim zamachnął się, a następnie uderzył pięścią w moją twarz. Krzyczałam w niebo głosy, gdy bezlitośnie znęcał się nad moją twarzą, która wciąż bolała po ataku Harry'ego. Tak cholernie się bałam, że nie zdążę się pożegnać z Max'em, Lexi, Jasonem, Lou, Dante i Harrym, tylko po prostu umrę. 

- Masz mi coś do powiedzenia, Dru? - głośno sapał i wiedziałam, że oczekiwał iż zacznę mu wszystko mówić, ale tak samo jak Matt milczałam.  - Zły ruch.

Zatrzęsłam się ze strachu, gdy wyjął z kieszeni spodni nóż. Łzy zaczęły spływać po moich policzkach, gdy ciął moją skórę. Dlaczego tak bardzo znęcał się na mojej twarzy? To był potworny ból, który ledwo mogłam znieść. Każda komórka w moim ciele paliła jak żywy ogień, a gdy słone łzy spływały po głębokich ranach prawie wiszczałam. Czekałam aż to się skończy i poczuję błogą nicość; zero bólu, zero zmartwień i cierpienia. 

- I co? Przypomniałaś coś sobie? - wysyczał.

- Idź do diabła - warknęłam, patrząc mu prosto w ciemne oczy. 

Moja odpowiedź zdenerwowała go jeszcze bardziej. Bałam się tego co zaraz może się zdarzyć. Ukradkiem spojrzałam na Matta, który patrzył na mnie niepewnie i z żalem. Chyba przejmował się moim losem. A może chodziło mu o dziecko, które teraz mogło zginąć, albo już zginęło?

Jim odsunął się, a mężczyzna, który mnie trzymał popchnął mnie z całej siły, co sprawiło, że straciłam równowagę i runęłam na beton, uderzając głową w ścianę. Próbowałam się podnieść, ale nie miałam siły na jakikolwiek ruch. Słyszałam ich głośny śmiech, który echem odbijał się w mojej głowie. Syknęłam z bólu, gdy ponownie mnie podniesiono i przyciśnięto do ściany. Jim patrzył w moje oczy, szukając odpowiedzi na swoje pytania, ale nie miałam zamiaru mu ich udzielić. Nie zdradziłabym ludzi, którzy byli dla mnie naprawdę ważni mimo że nasze drogi właśnie się rozeszły. Ale bałam się, że nie wytrzymam bólu. 

- To co? Będziesz współpracować? - spytał.

- Po moim trupie - te słowa ledwo opuściły moje usta. 

- To da się zrobić - uśmiechnął się. - Ale jeszcze nie teraz.

Ponownie skinął na mężczyznę, który chwycił mnie za tył szyi i zaczął pchać w stronę lustra. Przełknęłam głośno ślinę, widząc swoje odbicie. Moja twarz była napuchnięta i cała we krwi. Nie przypominałam siebie, wyglądałam jak zmasakrowana dziewczyna. Płakałam jak mała dziewczynka, której zabrano ulubionego misia, a potem lizaka. Dostałam to co chciałam; właśnie płaciłam za moją nielojalność w stosunku do Harry'ego. 

Zachłysnęłam się powietrzem, gdy mężczyzna z całej siły uderzył moją głową o lustro, które od razu się rozbiło. Kawałki szkła wbiły się w moją skórę, potęgując ból. Nie miałam już siły. Gdy mnie puścił od razu upadłam na ziemię, która była ubrudzona w krwi Matt i mojej. Gdy zemdlałam ból minął, była błoga nicość.

                                                                         *

Czułam chłód i zimny wiatr, który oziębiał moje ciało. Przywitała mnie ciemność, gdy otworzyłam oczy. Znajdowaliśmy się na pustkowiu, gdzie nie było żadnej duszy. Obok mnie leżał Matt, a jego nogi i ręce tak samo jak moje były związane. Wyglądał fatalnie, ale był przytomny. 

- Jak się czujesz? - wyszeptał.

- Potwornie - mówiłam równie cicho jak on. - Czuję, że umieram.

Matt otwierał już usta, aby coś powiedzieć, lecz przerwał nam samochód, który pędził w naszą stronę. Od razu rozpoznałam furgonetkę, która należała do Harry'ego. Obok nas pojawili się Kanadyjczycy oraz ich ludzie, którzy byli gotowi do walki. Moje serce biło zdecydowanie za szybko, gdy z samochodu wysiedli wszyscy - Harry, Louis, Lexi, Jason, Dante, a nawet Lily.  Wszyscy zaczęli biec w naszą stronę, wyjmując pistolety, które błyszczały się w świetle księżyca. Gdy moje oczy spotkały się z zatroskanymi oczami Harry'ego coś we mnie pękło. Było mu ciężko patrzeć na mnie w takim stanie - niezdolną do życia. Jego szczęki były zaciśnięte, ale twarz wyrażała smutek, przejęcie oraz gniew. Był zły, ale czy na mnie? 

- Odłóżcie broń, albo strzelę jej w łeb - wysyczał Adam, przyciskając lufę do mojej skroni. - Nie żartuję - dodał, widząc, że grupa Harry'ego nawet nie zareagowała. Na dowód swoich słów odbezpieczył broń i położył palec na spuście. Cholera, zabije mnie. Trzęsłam się ze strachu, co zauważył Dante, który jako pierwszy położył na ziemię broń. Za jego przykładem poszła cała reszta, lecz Adam ponownie przemówił, gdy jako ostatnia Lexi miała odłożyć pistolet:

- Ty nie, Blondi - uśmiechnął się. - Podejdź bliżej. 

Lexi na początku wcale się nie poruszyła, ale gdy zobaczyła, że jakiś mężczyzna wycelował broń w Matta od razu podeszła bliżej. Wszyscy byli w napięciu, bo tym razem to nie my rozdawaliśmy karty, tylko Kanadyjczycy. 

- Myślałem, że Dru i Matt nie wytrzymają i powiedzą nam wszystko co planowaliście - zaczął Jim. - Jednak tak się nie stało. Milczeli i ledwo, ale wytrzymali ból jaki im zadaliśmy. Nie wiem czy wiecie, ale ta tutaj dwójka - wskazał na mnie i Matta. - Spiskowała przeciwko wam. Od początku nas śledzili, zdobyli broń i knuli. Myśleli, że jesteśmy głupi, ale tak nie jest. Przejrzeliśmy ich od razu i muszę przyznać, że bawienie się z wami było bardzo zabawne.

- Czego chcecie? - warknął Harry. - Puścicie ich. 

- Chcemy władzy - rzekł Bill. - Dajcie nam to.

- Nie ma mowy - Dante wręcz wrzał ze złości. - Nie oddamy wam czegoś na co pracowaliśmy tyle lat. To jest nasze miasto, nasze interesy i nasi ludzie. Wracajcie tam skąd przybyliście, nikt was tutaj nie chce.

- Wiedzieliśmy, że to powiecie - Adam uśmiechnął się drwiąco. - Dlatego zagramy w grę, którą będzie prowadzić śliczna Lexi. 

- Co mam zrobić? - Lexi patrzyła na nich wyzywająco, ale widziałam jak co chwilę zerkała na Matta.

- Dokonać wyboru. Wybierz kto ma przeżyć; Matt czy Dru. Zabij osobę, która przegra twoją wyliczankę. Jeśli nie wybierzesz żadnej zabiję ich oboje.

Wiedziałam, że to mój koniec. Lexi wybierze Matta, ponieważ jest jej narzeczonym, kocha go i zna o wiele dłużej. Parę samotnych łez spłynęło po moich policzkach i spojrzałam na miłość mojego życia, która była tak samo rozbita jak ja. Wybaczyłam mu, że mnie uderzył. Wybaczyłam mu wszystko, a więc niech i on mi wybaczy zanim odejdę. Każdego zaszczyciłam spojrzeniem, które mówiło "żegnaj i wybacz mi wszystko", a ostatnią osobą na którą spojrzałam była moja przyjaciółka. 

Lexi uniosła pistolet i wymierzyła w moją stronę, a łzy spływały po jej policzkach. Odbezpieczyła broń i już miała nacisnąć spust, gdy zatrzymał ją krzyk Matta:

- Nie! Ona jest w ciąży! Nie zabijaj jej, Lexi!

- Jesteś? - wyszeptał Harry, lecz nie zdążyłam mu odpowiedzieć gdyż przerwał na Adam.

- Ostatnia sekunda, Kochaniutka. Wybieraj, albo oboje zginą!

- Przepraszam, Dru - powiedziała, po czym rozległ się huk.

Zabrakło mi powietrza, gdy poczułam ból, którego nie można wytrzymać. Ktoś krzyczał, ktoś płakał, ktoś strzelał, ale wszystko było ciche. Otoczyła mnie mgła, która zaczęła mnie pochłaniać i zabierać do innej krainy. Gdzieś gdzie jest ciepło, miło, błogo i czysto. Zasnęłam.

Od Autorki: 

Witajcie w ten już całkiem późny wieczór. Wróciłam, ale nie wiem na jak długo. Ten rozdział nie jest godny oklasków, lecz nie jest też jakąś papką z chodnika, także mam nadzieję, że nie rozczarowałam Was aż tak bardzo.

Przemyślałam sobie wszystko dość intensywnie i wyniosłam parę wniosków. Nie wiem dlaczego piszę tak cholernie niedobre rozdziały. Czepiałam się Was o komentarze, ale nie widziałam swojej winy. Zaniedbałam Was, teraz to widzę. Przestałam Was pytać jak się czujecie, nie dziękowałam Wam, a tak nie można. Dlatego chcę Wam wszystkim podziękować za to co dla mnie robicie. Może Wam się zdawać, że to nic wielkiego, ale dla mnie to jest coś niesamowitego, nieprawdopodobnego. Nigdy nie będę mogła uwierzyć w to co tutaj się stało. Plus dzisiaj wygrałam konkurs na najlepsze fanfiction wraz z jakąś dziewczyną jestem na 1 miejscu, to jest naprawdę miłe. Jednak wiem, że gdyby nie Wy nic bym nie osiągnęła.

Chciałabym aby każdy (w miarę możliwości i chęci) napisał coś od siebie. Skomentował ten rozdział.

Dziękuję za każde słowa pod ostatnią notką. Ale jestem też zła z jednego powodu. Proszę zapamiętajcie, a może nawet i gdzieś sobie zapiszcie, że NIE ODDAM TEGO BLOGA NIKOMU.

Więcej na ten temat ode mnie TU.

Serdecznie Was zapraszam na moje nowe opowiadanie pt. "DIRTY SECRETS"

ZWIASTUN OPOWIADANIA