12 | część II

Śniłam o lepszym życiu, w którym nie ma cierpienia, łez, zazdrości, przemocy ani chorób. Właśnie tam chciałam być, nic nie czuć i być w końcu szczęśliwa na dłużej niż jeden dzień. Moje życie od zawsze było porażką, nie byłam idealna, choć starałam się taka być. Chciałam, aby wszyscy byli ze mnie dumni i widzieli we mnie kogoś kogo warto naśladować, ale nie byłam wzorem, byłam przekleństwem. Zastanawiałam się dlaczego Bóg tak mnie nienawidzi. Dlaczego zabrał mi ukochanych ludzi? Dlaczego pozbawił dobrego życia i przyszłość? Czemu postawił mnie przed tak ciężkimi wyborami? Byłam aż tak zła? Zasłużyłam na to?

Tych pytań było milion i na żadne nie otrzymałam odpowiedzi. Chciałam żyć, a nie tylko istnieć.

- Hej, Księżniczko - usłyszałam znajomy szept przy uchu. - Otwórz oczy, obudź się.

Chciałam się obudzić? Chciałam wrócić do Harry'ego, Max'a i reszty? Jednak teraz nie chodzi tylko o mnie. Jak się nie obudzę, to moje dziecko także. Już raz pozbawiłam niewinne dziecko życia, nie mogę zrobić tego ponownie. Nie tym razem.

Delikatnie otworzyłam oczy, po czym zamrugałam parę razy, aby odzyskać ostrość. Po chwili mgła znikła, a ja zobaczyłam twarz Harry'ego tuż obok mojej. Miał zaszklone oczy i bałam się, że zaraz się rozpłacze. Wyglądał jak wrak człowieka; miał podkrążone oczy, zapadnięte policzki, suche usta oraz rozczochrane włosy. Nie przypominał perfekcyjnego anioła, a raczej smutnego anioła, który zapomniał jak latać.

- Dzięki Bogu - wyszeptał, a parę samotnych łez spłynęło po jego policzkach. - Tak cholernie się bałem, że Cię stracę. Że stracę was - delikatnie dotknął mojego brzucha. - Przepraszam za wszystko, naprawdę przepraszam. Nie chciałem Cię uderzyć, to nie byłem ja... Wiem... Po prostu mi wybacz, błagam - gubił się we własnych słowach, ale to nic.

Zaczęłam płakać ze wzruszenia, bowiem jego wyznanie było okropnie smutne jak i kochane. Przeprosił mnie, błagał o wybaczenie, martwił się i zapomniał o tym, że go zdradziłam.

- Kocham Cię, proszę nie płacz - desperacko ścierał opuszkiem palca moje łzy. 

- Też Cię kocham - mój głos był zachrypnięty.

- Wszystko będzie w porządku, obiecuję.

- Nie obiecuj, Harry - zamknęłam oczy z bólu psychicznego jak i fizycznego. - Jesteś beznadziejny w ich dotrzymaniu. 

- Tak, wiem - uśmiechnął się delikatnie. - Ale teraz na pewno będę się wami opiekował. Ty i nasze dziecko jesteście dla mnie najważniejsi. Zakończę to wszystko, przysięgam.

- A on? Zabijesz go? 

- Kogo? - zmarszczył brwi.

- Max'a.

- Nie, byłem zły - odgarnął włosy z mojej twarzy. - Może wrócić, nic mu się nie stanie.

- Dziękuję - wyszeptałam, po czym skrzywiłam się z bólu.

Wszystko mnie bolał i piekło. Ledwo mogłam to wytrzymać, to były prawdziwe katusze. Jak to możliwe, że nie umarłam? Przecież Lexi mnie postrzeliła.

- Co mi jest? - spytałam.

- Wstrząs mózgu, dużo głębokich ran, które trzeba było zszyć, postrzelone ramię i wiele potłuczeń. 

- Naprawdę mnie boli.

- Poszukam morfiny - zaczął szukać czegoś w torbie, ale i to trwało zdecydowanie za długo. Znowu odpłynęłam. 

*

Wpatrywałem się w jej zmasakrowane ciało i nie mogłem uwierzyć w to, że przeżyła. Jej szanse były niewielkie, ale nie poddała się i walczyła. Jednak bałem się o nią, bowiem  doktor powiedział nam, że następne godziny zadecydują o jej życiu. Straciła dużo krwi i miała krwotok wewnętrzny. Na szczęście dziecku nic nie zagrażało, chyba, że Dru umrze, to nasze dziecko także. Nie mogłem ich stracić, teraz byli dla mnie wszystkim. 

- Mam nadzieję, że się obudzi - rzekła Lexi, stając obok mnie.

Miała ogromne poczucie winy i nie mogła sobie wybaczyć tego, co zrobiła dla Dru jak i dla mnie. Wiedziałem, że ją kocha jak własną siostrę, ale od początku wiedziałem, że wybierze Matta. Z resztą gdybym był na jej miejscu i miał wybierać między nią, a Dru wybrałbym matkę mojego dziecka. Jednak miałem jej trochę za to za złe, ale rozumiałem dlaczego wybrała tak, a nie inaczej. 

- Wiem, że już przepraszałam, Harry - powiedziała płaczliwym głosem. - Ale chciałabym też przeprosić Dru. Ona się nie obudzi, prawda?

- Mam nadzieję, że tak - byłem załamany i ledwo powstrzymywałem płacz. Tak, ja Harry Styles płakałem. - Obudziła się pięć godzin temu, a potem znowu zemdlała.

- Dlaczego?

- Z bólu - westchnąłem. - Chciałbym jej jakoś z tym pomóc, zabrać to, ale nie mogłem i to mnie zabijało.

- Wyjdzie z tego - pocieszająco pogłaskała mnie po ramieniu. 

- A co z Mattem? 

- Czuje się o wiele lepiej - uśmiechnęła się delikatnie. - Może chodzić i ma na to dość sił. 

- Cieszę się - pokiwałem głową. - Mogłabyś zostawić nas samych?

- Pewnie - odpowiedziała, po czym wyszła z pokoju. 

Ukląkłem przy łóżku, namoczyłem tkaninę w wodzie i przyłożyłem ją na czole Dru, wycierając kropelki potu. Miała wysoką gorączkę i czasami się trzęsła, co mnie bardzo martwiło. Musiałem się skontaktować z Max'em, aby powiedzieć mu o stanie jego siostry. Naprawdę nienawidziłem go, ale zasłużył na to żeby wiedzieć o tym co spotkało Dru. Ująłem w dłonie telefon mojej dziewczyny, wybrałem numer Max'a i czekałem aż odbierze. Dopiero po trzecim sygnale usłyszałem jego zmartwiony głos:

- Dru? Gdzie jesteś?

- To ja Harry - rzekłem. - Dru jest w domu i nie jest z nią najlepiej.

- Jak to? Co ty jej zrobiłeś?! - krzyknął.

- Spotkamy się w miejscu, gdzie kiedyś lubiłeś popalać ze swoimi przyjaciółmi - mój głos był chłodny. - Będę na ciebie czekał.

Wcisnąłem czerwoną słuchawkę, zakończając połączenie. Chciałem się z nim spotkać i poważnie z nim porozmawiać, wyjaśnić mu parę spraw. Nie chciałem go w moim domu, chciałem, aby umarł, bo przez niego zginęła Zoe, ale nie mogłem go zabić. Gdyby nie Dru, to wszystko potoczyłoby się inaczej.

- Pójdę z tobą. 

Odwróciłem się, a moim oczom ukazał się Matt. Faktycznie nie wyglądał źle chociaż miał wiele zadrapań na twarzy i był poobijany. 

- Nie możesz - wstałem, odkładając komórkę na stolik. - Nie masz wystarczająco dużo sił.

- Przecież nie jedziesz go zabić - wywrócił oczami. - Weź mnie ze sobą.

- Dobra - niechętnie się zgodziłem. - Do zobaczenia w samochodzie.

Max skinął głową, a następnie wyszedł, zostawiając mnie samego z nieprzytomną dziewczyną.

Pochyliłem się nad nią i złożyłem delikatny pocałunek na jej czole. 

- Niedługo wrócę, Księżniczko - wyszeptałem. - Proszę, nie umieraj.

*

Nie lubiłem tego miejsca, miało jakąś dziwną aurę. Obok nas znajdowały się ruiny starej kaplicy, która mieściła się na starym cmentarzu. Dookoła nas był przerażający las, którego jako dziecko bardzo się bałem. Wciąż spędzali tutaj czas ćpuny, a może i nawet starzy przyjaciele Max'a. Jednak dzisiaj nie było tutaj ani jednej żywej duszy. 

W końcu w oddali zauważyłem postać Max'a, która bardzo szybko się do nas zbliżała. 

- Gdzie ona jest?

- W domu - odparłem, wciskając moje dłonie w kieszeni spodni.  - Jest w tragicznym stanie.

- Co jej się stało? Zrobiłeś jej coś?

- Nie - warknąłem. - Nigdy bym jej nie skrzywdził. 

- Ta, widziałem to, gdy ją uderzyłeś.

Zagotowało się we mnie, gdy usłyszałem jego słowa. To był impuls, nie chciałem tego zrobić, a on nie musiał mi tego wypominać. On zrobić o wiele gorsze rzeczy niż ja. "Kłamiesz, jesteś potworem" - odezwał się głos w mojej głowie, który tak często ignorowałem, nawet gdy miał racje.

- Harry, przestań - syknął Matt, łapiąc mnie za ramię, gdy chciałem się rzucić z pięściami na chłopaka. - Mieliśmy rozmawiać, a więc to róbmy.

- Chcę wiedzieć co z Dru - zażądał. 

- Dobrze - fuknąłem, wyszarpując się z uścisku przyjaciela. - Powiem ci.

Zacząłem opowiadać mu całą historię, nie pomijając żadnego faktu. Co chwila zaciskał szczęki, albo dłonie w pięści. Nie był zadowolony z tego, że Hanna go okłamała i że Dru ją zabiła. Jednak wpadł w szał, gdy usłyszał o tym co spotkało jego siostrę. Był wściekły i zasmucony. Przypominał trochę mnie, ale za nic nie chciałbym być choć trochę do niego podobny. Gdy powiedziałem mu o dziecku był bardzo zdziwiony. 

- Ona umiera prawda? - jego oczy były zaszklone.

- Chyba tak - te słowa ledwo opuściły moje usta. - Ale wciąż jest nadzieja.

- A ty ją masz? - spytał z wyrzutem. - To wszystko jest takie popieprzone tylko dlatego, że zachciało ci się w niej zakochiwać. Mogłeś zostawić ją w spokoju i dać jej żyć, ale jak zawsze musiałeś coś zrobić nie tak.

- Nie zapominajmy o tym, że to przez ciebie - warknąłem zły. - Gdyby nie ty i te twoje jebane długi na prochy, to nic by się nie stało.

- Możecie oboje przestać? - wtrącił się Matt. - Myślę, że ktoś nas obserwuje. 

- O co ci chodzi? - zmarszczyłem brwi. 

Matt gorączkowo rozglądał się dookoła, a jego niepokój udzielił się także mnie. Dziwne uczucie ogarnęło całe moje ciało, gdy zaczął wiać zimny wiatr. Nie było słychać nic oprócz naszych głośnych oddechów oraz szelestu liści. Miałem złe przeczucie, które po raz kolejny mnie nie zawiodło. 

Nagle rozległ się głośny strzał, a pocisk trafił w ciało Max'a. Moje oczy były rozszerzone do granic możliwości, gdy patrzyłem jak upada na ziemię, a z jego ust wylatuje krew. Jego martwe oczy patrzyły na mnie, co sprawiło, że po moim ciele przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Pierwszy raz w życiu przeraził mnie trup. 

Matt od razu podbiegł do ciała chłopaka i uklęknął obok niego. Przyłożył palce do jego szyi i zaczął gorączkowo kręcić głową.

- Max, nie rób tego - syknął. - Obudź się! 

Patrzyłem jak mój przyjaciel próbuje reanimować już nieżywego brata Dru. Nie wiedziałem jak zareagować, co zrobić i co powiedzieć. Ktokolwiek zabił Max'a zrobił to z ukrycia i od razu uciekł. Ale dlaczego on? Kto to? Kanadyjczycy? 

- Matt, to nic nie da - szepnąłem, kładąc dłoń na jego barku. - On nie żyje. 

- Był dla mnie jak młodszy brat, wiesz? - szepnął. - Dlaczego? 

- Nie wiem - westchnąłem. - Zabierzmy go stąd. 

Matt delikatnie zamknął mu oczy, co było naprawdę miłe z jego strony. Zoe, Max, kto będzie następny? Dru czy ja?

*

Stałem przed drzwiami, które dzieliły mnie od zobaczenia Dru. Lexi powiadomiła mnie, że obudziła się chwilę potem jak wraz z Mattem wyszedłem z domu. Wiedziałem, że będę musiał powiedzieć jej co się stało z Max'em i bałem się jej reakcji. W tym stanie takie informacje nie są dobre, ale nie mogłem jej okłamywać. Musiałem być z nią szczery jak nigdy i wspierać ją w tej trudnej chwili. 

Delikatnie nacisnąłem klamkę i pchnąłem drzwi, wchodząc do ciemnego pokoju. Dru podniosła delikatnie głowę, po czym uśmiechnęła się na mój widok. Serce mi pękało z bólu, gdy na nią patrzyłem. Zaraz jej uśmiech zniknie i będzie tylko szarym wspomnieniem. 

- Jak się czujesz? - spytałem, kucając obok kanapy. 

- Lexi dała mi jakieś środki przeciwbólowe i wcale nie jest tak źle - odpowiedziała. - Co się stało? Wyglądasz dziwnie.

- Muszę coś ci powiedzieć - głośno przełknąłem ślinę. - Max nie żyje.

Między nam zapadła głucha cisza, która była jeszcze bardziej bolesna jakbyśmy się kłócili. Spojrzałem w jej załzawione oczy, z których zaczęły wypływać słone łzy bólu. Tak często ostatnio płakała, że to się robiło chore. 

- Zabiłeś go? - wszeptała, dławiąc się powietrzem.

- Nie - zaprzeczyłem od razu. - Razem z Mattem poszliśmy się z nim spotkać i ktoś go zastrzelił. Nie daliśmy rady go uratować, to był śmiertelny strzał. 

Chwyciłem jej dłoń, ściskając ją pocieszająco, gdy zaczęła głośno płakać. Nie mogłem tego słuchać ani znieść. Chciałbym zabrać od niej ten cały ból, który doskwierał jej tak długo. Widząc jej łzy czułem się winny temu wszystkiemu. Wydawało mi się, że będzie tylko gorzej, a nie lepiej. Nic nie szło po naszej myśli, a los stawiał na naszej drodze niemiłe niespodzianki. Chyba szczęśliwe życie nie było nam przeznaczone.

- Co ja teraz zrobię? - łkała. - Był dla mnie najważniejszy, a teraz... A teraz go nie ma.

- Wiem, Kochanie - szepnąłem. - Tak mi przykro, naprawdę.

- Co mi zostało? Nie mam już nic!

- Masz mnie - położyłem dłonie na jej policzkach, a ona spojrzała w moje oczy. - I nasze dziecko. Bądź silna dla nas.

- Nie wiem czy potrafię - kolejna fala łez spłynęła po jej zapadniętych policzkach. - Proszę, zabierz ten ból, nie chcę go czuć. Dlaczego nie mogę być szczęśliwa?

- Będziesz - złożyłem mokry pocałunek na jej czole. - Uwierz mi, że tak się stanie.

Trzymałem ją w ramionach, gdy głośno płakała i wyklinała Boga. Nic nie mogłem zrobić, aby jej ulżyć. Wiedziałem, że pomogłaby jej tylko śmierć, ale nie mogłem do tego dopuścić. Przysięgam, że dopóki żyję nikt jej nie skrzywdzi, a jej życie w końcu stanie się dobre. Obiecuję, że dam jej lepszą przyszłości. We troje. 

Od Autorki:

Witajcie Kochane! Co u Was słychać? Mam nadzieję, że o wiele lepiej niż u mnie. Ten tydzień był piekłem, naprawdę. Cieszę się, że już weekend i będę mogła choć na chwilę zapomnieć o pewnych sprawach.

Gdy pisałam ten rozdział wydawał mi się taki emocjonalny, ale gdy go przed chwilą przeczytałam, doszłam do wniosku, że jest bardzo sztuczny, bardzo. Przepraszam za to! :c

Bardzo dziękuję za tak dużo pięknych komentarzy! Rany, to naprawdę miłe, nie mogę uwierzyć. Kocham czytać Wasze wypowiedzi, naprawdę. Sprawiacie, że uśmiecham się jak nienormalna :) 

Co uważacie o rozdziale? Proszę o Wasze opinie :)

Pozdrawiam ♥

PS Pamiętajcie o "Dirty Secrets"  :)

"DIRTY SECRETS"