08 | część II

Byłam zdziwiona, ale i zaszokowana tym, co odkryłam. Nie mogłam uwierzyć, że Harry to zrobił. Dlatego zanim się zjawił na cmentarzu uciekłam. Nie miałam ochoty z nim rozmawiać, a tym bardziej na niego patrzeć. Z jednej strony to nie była moja sprawa i w sumie nie interesowało mnie to, ale dlaczego do cholery tam było te zdjęcie? Dlaczego zostało zakopane wraz z ohydnym sercem Charmsa? Harry nie był już zabójcą, ale i świrem. "Cóż, tak jak ty"- odezwała się moja podświadomość, która oczywiście musiała przypomnieć mi o moim chorym umyśle. 

Weszłam do domu, trzaskając drzwiami. W dłoni trzymałam zgniecioną fotografię, która miała swoją niepowtarzalną historię. Zdjęłam buty, które były tak samo brudne jak moje ubrania, twarz i dłonie. Byłam cała brudna i śmierdziałam jak zdechły pies, i jedyne o czym teraz marzyłam to gorący prysznic. Wyrzuciłam zdjęcie do kosza, który stał nieopodal, po czym związałam włosy. 

- Dru - usłyszałam pełen napięcia głos Harry'ego. - Daj mi wytłumaczyć.

- Co ty chcesz mi tłumaczyć? - westchnęłam, patrząc na niego. - Trochę mnie poniosło, nie musiałam odkopywać tej trumny, to wszystko.

- Nie, to nie wszystko - był zdesperowany. - Widzę tą twoją minę, która mówi, że jesteś zawiedziona. To była moja zemsta na Charmsie i Matt z chęcią mi pomógł. A te zdjęcie było tam dlatego, że to miało zakończyć "nas". Myślałem, że już nie wrócę, to znaczy myślałem, że ty wrócisz do swojego dawnego życia, a ja zabiorę w tajemnicy gang do innego miasta. Potrzebowałem tego żeby jakoś cię pożegnać, ale "my" wciąż jesteśmy, rozumiesz? Wszystko może być tak jak dawniej.

- Nie interesuje mnie to - powiedziałam. - Nie chcę mieć nic z tym wspólnego. 

- A więc dlaczego to odkopałaś? - spytał z oburzeniem. 

- Nuda mi doskwierała - wzruszyłam niewinnie ramionami. - A teraz wybacz mi, ale muszę wziąć prysznic. Nienawidzę brudnej roboty. 

Puściłam mu oko i odeszłam, zostawiając go na środku korytarza. Weszłam po schodach na górę do swojego pokoju, który mieścił się tuż obok sypialni Max'a i Lily. Zdjęłam z siebie brudne ubrania i wrzuciłam je do kosza na pranie. Na szczęście miałam własną łazienkę połączoną z pokojem. Otworzyłam drzwi, które prowadziły do toalety, po czym weszłam pod prysznic i odkręciłam kurki. Gorąca woda uderzała w moje ciało i spowodowała, że kabina zaparowała. Dokładnie myłam swoje ciało żelem o zapachu jaśminu. Przez chwilę byłam odprężona i mogłabym stać tak cały dzień gdyby nie dziwne szmery, dochodzące z pokoju.

Próbowałam cokolwiek dostrzec, ale zaparowana kabina uniemożliwiała mi zobaczenie czegokolwiek. Delikatnie przetarłam szkło dłonią i odskoczyłam przerażona, widząc Harry'ego, który opierał się o umywalkę bezczelnie na mnie patrząc. Cholera! Byłam naga!

- Co ty tu do cholery robisz?! - krzyknęłam, próbując zasłonić swoje ciało.

Do moich uszu dobiegł głośny śmiech Stylesa. Gdyby nie to, że byłam goła, to podeszłabym do niego i mocno uderzyła w twarz. Pieprzony dupek. 

- Wiesz, pomyślałem, że mogłabyś w końcu mnie narysować. Tak jak planowaliśmy, pamiętasz?

Oparłam się o płytki, wzdychając cicho. Rany, to było tak dawno temu. 

"- Pięknie rysujesz – Harry wskazał na rysunek. Moje policzki zaróżowiły się, bowiem malowidło przedstawiało jego. – Może następnym razem ci zapozuję?

Na jego ustach pojawił się zarozumiały uśmieszek, co spowodowało, że zalała mnie fala gorąca."*

Byłam wtedy taka nieśmiała, a ten rysunek był piękny. Oczywiście spłonął wraz z moim domem, kiedy wznieciłam pożar. Teraz tego żałuje, bo przestałam już malować. Chyba nawet zapomniałam jak to się robi. 

- To co, Księżniczko? 

- Muszę się ubrać - burknęłam. 

- Możesz wyjść - zarechotał. - Przecież widziałem cię już nago. 

Zmarszczyłam brwi, słysząc jego słowa. A więc widział mnie nago? Chyba zapomniał, że to było trzy lata temu i teraz byłam o wiele bardziej kobieca. W końcu nabrałam odpowiednich kształtów, a moje piersi i tyłek nie były już takie małe. Uśmiechnęłam się arogancko, po czym pewnie rozsunęłam drzwi kabiny. Harry'emu szczęka opadła, gdy wyszłam spod prysznica wcale się nie zasłaniając. Miał doskonały widok na moje opalone ciało. 

- Ślinisz się - poklepałam go po ramieniu. 

Zachichotałam, a następnie owinęłam się ręcznikiem. Byłam zadowolona z jego reakcji, bowiem bardzo zależało mi na tym, aby mnie pożądał. Podobało mi się to, że moje ciało całkowicie się zmieniło. Blizny, które nabyłam już dawno przestały mieć dla mnie jakiekolwiek znaczenie. Prawie nie było ich widać i traktowałam je jako historię, coś co minęło. Wiedziałam, że każdego dnia mogę nabyć inne blizny, ale nie przeszkadzało mi to. Po prostu nie miałam dla kogo być już piękna, ale wrócił Harry i znowu zaczęło mnie to interesować. 

- To co? - zagadnął Harry, kładąc dłonie na mojej tali. - Może akt? 

                            *

Opierając się o brudne cegły budynku zaciągałem się skrętem. Brakowało mi tego odlotu i chwili zapomnienia. Czułem jakbym znowu był szalonym siedemnastolatkiem, który nie przejmował się niczym. Nawet własną siostrą. Gdyby nie to, że Harry zagroził zabiciem Dru, a ja nie popadłbym w dług, to na pewno nigdy bym z tego nie zrezygnował. Styles pomógł mi i przyjął do gangu, a po jego śmierci zostałem z niego wyrzucony przez Dru. Byłem na nią wściekły cały czas, bo nie powinna tego robić. Nadawałem się do tej roboty i postanowiłem, że znowu wejdę w biznes. 

- Mówiłeś, że już z tym skończyłeś - powiedziała Zoe. - Obiecałeś mi, że to ostatni raz. 

- Czy to ty powtarzałaś, że nie wolno nikomu ufać? - uśmiechnąłem się szeroko. 

Lubiłem ją wkurzać i irytować, bowiem śmiesznie wyglądała, gdy się złościła. Zoe miała specyficzną urodę. Wyglądała jak moi dawni znajomi, z którymi kiedyś brałem narkotyki. Miała podkrążone oczy, bladą twarz, suche usta. Wyglądała jak wrak człowieka, gdy tak naprawdę mogłaby zabijać z zimną krwią. 

- Co zrobisz, gdy Dru się dowie? 

Spuściłem głowę, zastanawiając się nad jej słowami. Co wtedy zrobię? Z resztą niby skąd Dru miałaby się o tym dowiedzieć? A po drugiej jestem dorosły, mam prawo robić to na co mam ochotę, prawda? Nawet Dru nie może mnie przed tym powstrzymać, już nie. 

- Nie dowie się - mój głos był chłodniejszy niż chciałem. - Nie powiesz jej.

- Dobrze - westchnęła. - Ale musisz przestać, Max. Spójrz na mnie. Wyglądam jak wrak, jestem nicością, to ze mną zrobiły narkotyki. Nie mogę założyć rodziny, bo wszystkich sprowadzę na tą drogę, ale ty możesz z tym walczyć. Już raz wygrałeś i mam nadzieję, że nie dopuścisz do tego, aby po raz kolejny być niczym.

- Skąd o tym wszystkim wiesz? - byłem zdziwiony tym, że wiedziała o mnie tak dużo. Zoe nie była moją przyjaciółką, lecz dobrą koleżanką, z którą mogłem podyskutować na różne tematy. Była o wiele bardziej dojrzalsza od Lily, ale to właśnie siostra Stylesa była mi bliższa. Znałem Lily już długo i wiedziałem, że mogę jej ufać. Była piękna, inteligenta, zabawna, śmiała, urocza, szalona, seksowna i ani trochę nie podobna do swoich braci. 

- Interesowałam się Harrym i ludźmi w jego otoczeniu. Często zdobywałam informacje na temat różnych osób, aby go chronić. To była i będzie moja zapłata za to, że się mną zajął po śmierci mojego ojca.

- Myślę, że nie musisz już mnie szpiegować czy zdobywać o mnie informacji. 

- Nie szpiegowałam cię - była ewidentnie zmęczona i zażenowana. 

- Skończmy tą rozmowę - wywróciłem oczami. - Mam plany. 

Oddałem dla dziewczyny prawie wypalonego skręta, po czym zostawiłem ją samą w ciemnej uliczce. Sam nie wiedziałem dlaczego nie przejmowałem się jej losem. Nie interesowało mnie to, że ktoś może ją napaść, albo zabić. Miałem jeden cel, którym był wieczór w barze. Chciałem się napić jak prawdziwy dwudziestolatek, przelecieć jakąś dziewczynę i w końcu zapomnieć o nadopiekuńczej siostrze. Oczywiście kochałem Dru, ale wkurzało mnie to, że traktowała mnie jak dziecko, którym już nie byłem.

W barze Leili jak zawsze wieczorem panował tłok. Zazwyczaj byli to młodzi ludzie, albo nastolatkowie, którzy wymknęli się z domu. 

Usiadłem przy barze, a po chwili zostałem obsłużony przez jakiegoś młodego chłopaka, który pomagał Leili. Lubiłem czarnowłosą i jej męża za lojalność. Nigdy nie poznałem ludzi tak lojalnych jak oni. Plus Leila była nieziemsko piękna. 

Pomału piłem piwo, które zamówiłem i rozglądałem się dookoła. Wszędzie były skąpo ubrane dziewczyny. Niektóre ładnie, a inne mniej. Klubowa, ciężka muzyka rozsadzała mi bębenki, a światło reflektorów drażniło oczy. Jednak lubiłem przesiadywać na imprezach. Nawet gdy miałem siedemnaście lat cały czas okłamywałem siostrę i wymykałem się na domówki. To był dobry czas, pełen zabawy i przyjemności. 

- Cześć, przystojniaku. Masz ochotę na trochę zabawy?

Obróciłem się, słysząc uwodzicielski głos przy moim uchu. Zaniemówiłem, widząc przepiękną blondynkę, która ewidentnie chciała się zabawić. Miała długie, kręcone włosy, mocny makijaż, a ubrana była w krótką, czarną sukienkę z dużym dekoltem. Byłem gotowy się jej oddać. 

*

Kreśliłam linie, próbując oddać piękno Harry'ego. Nie mogłam uwierzyć, że naprawdę się na to zgodziłam. Tak dawno nie rysowałam, że wszystko co wyszło spod mojego ołówka było straszne i niedobre. Jednak był jeden plus w tym wszystkim, a mianowicie mogłam bezkarnie przyglądać się Stylesowi bez koszulki. Był tak cholernie gorący, że to aż bolało. Miał o wiele więcej tatuaży i opaloną skórę. Nie wspomnę już, że miał cudownie mięśnie brzucha. 

- Nie ruszaj się - syknęłam.

- Przepraszam, proszę pani - zaśmiał się cicho. 

- Harry! - krzyknęłam, gdy przeczesał swoje włosy. - Wszystko zniszczyłeś!

- To napraw to - niewinnie się uśmiechnął. 

Westchnęłam ciężko, odłożyłam szkicownik oraz ołówek na bok, po czym podeszłam do niego. Delikatnie potrzepałam jego włosy, aby zyskać dawny wygląd. Wstrzymałam oddech, gdy poczułam dłonie Harry'ego na mojej tali. 

Zagryzłam wargę i spojrzałam na jego piękną twarz. 

- Spróbujmy, Księżniczko - wyszeptał. - Daj mi to naprawić. 

Niepewnie położyłam dłoń na jego nagiej klatce piersiowej. Tak bardzo pragnęłam jego dotyku, chciałam go poczuć. I postanowiłam, że to wezmę.

Usiadłam na jego kolanach, a potem złączyłam nasze usta w namiętnym pocałunku. Jego dłoń sunęła się po moim kolanie, pieszcząc moją skórę.  Nasze języki ocierały się o siebie, powodują, że drżałam z emocji. Tęskniłam za tym, tak bardzo tęskniłam.

Na chwilę oderwaliśmy swoje usta od siebie, aby Harry mógł zdjąć moją koszulkę pod którą nie miałam nic, co tylko ułatwiło sprawę. Miałam zamknięte oczy i wzdychałam z podniecenia, gdy ssał moją szyję oraz całował piersi. 

- Chyba nie są ci potrzebne - wsunął palce pod gumkę sportowych spodenek.

Pociągnął za nie i zaczął zsuwał je ze mnie, a ja uniosłam biodra, aby mu pomóc. Siedziałam na nim zupełnie naga zaś on miał na sobie jedynie spodnie i bieliznę, których też po chwili się pozbyliśmy. Przenieśliśmy się na łóżko, obsypując się czułym pocałunkami. Moje ciało płonęło, gdy jego dłonie sunęły się po moim ciele, badając każdy zakamarek. Harry nachylił się nade mną, splatając nasze palce razem. Wsunął się we mnie, a ja jęknęłam zaciskając uścisk na jego palcach.  Ani na chwilę nie odwracał wzorku od moich oczu i uważnie obserwował moją reakcję. Jego spojrzenie był gorące i pełne miłości oraz namiętności. Zaczął poruszać się we mnie idealnie trafiając w punkt G. 

Wiłam się z rozkoszy, a głośne jęki opuszczały moje usta. Harry dyszał głośno coraz bardziej przyspieszając. Zacisnęłam mocno powieki, czując jak coś we mnie narasta. Powoli wznosiłam się coraz wyżej, wyżej i wyżej aż znalazłam się w niebie. Doszłam, krzycząc imię Harry'ego, który także po chwili osiągnął swój orgazm. 

Opadł na poduszki obok mnie ciężko oddychając. Moje serce biło jak oszalałe, gdy próbowałam otrząsnąć się po orgazmie. Od dziś kocham seks, naprawdę. 

Przysunęłam się do mojego kochanka, po czym wtuliłam się w jego spocone ciało. Spojrzał na mnie, uśmiechając się delikatnie, po czym objął mnie. 

- Dziękuję - wyszeptałam. 

- Nie, to ja dziękuję - odezwał się cicho. - Dziękuję, że jesteś moim sensem. 

Od Autorki: 
*słowa pochodzą z rozdziału dziesiątego części pierwszej. 

Nie mam zamiaru się rozpisywać. Jestem załamana tym, co tutaj się dzieje. Coś mnie strzela, gdy widzę, że nie wiecie kto to Charms. Naprawdę?!
Widzę także, że większość z Was nie czyta notki ode mnie. Mam dość, naprawdę. Staram się jak mogę, a komentarzy jest coraz mniej i w ogóle jest gorzej. Nie mówię tu o wszystkich, bo są osoby, którym naprawdę jestem wdzięczna. Pewnie w następnej notce Was przeproszę za mój wybuch, ale teraz pokaże Wam moje gorsze oblicze. Wybaczcie za te niemiłe słowa.
Pozdrawiam. 

ASK   BOSSES