04

            Budzenie się. Czy lubiłam witać nowy dzień? Jasne, jeżeli wiedziałam, że będzie on na pewno dobry. Jednak ostatnio się coś zmieniło. Byłam bardziej niż pewna, że następne dni mojego życia będą okropne. Kiedy dwa dni temu w klubie Harry powiedział mi, że jest najbardziej niebezpiecznym gościem w naszym mieście (jak nie na całym świecie) poczułam się oszukana. Zaczynałam go lubić. Wydawał się być miły, ale tak naprawdę grał przede mną kogoś innego. Największy żal miałam do Lexi. Myślałam, że możemy zostać przyjaciółkami, ale i ona również mnie oszukała. Z nich wszystkich tylko Matt był od początku "szczery". Zaczynałam rozumieć jego zachowanie. Nie chciał, aby pakowała się w nie swoje sprawy. 

           Wciąż kłócąc się ze swoimi myślami podniosłam się do pozycji siedzącej. Po moim ciele przeszedł zimny dreszcz, gdy moje bose stopy dotknęły zimnych paneli. Wyłączyłam budzik, który wciąż dzwonił, po czym zeszłam na dół do kuchni. Zdziwiłam się widząc przygotowany stół do śniadania. W powietrzu unosił się zapach świeżo prażonej kawy, którą uwielbiałam.
- Hej, siostro.
Uśmiechnęłam się szeroko widząc Max'a, który postawił na stole dwa kubki z moją ulubioną kawą. Od czasu naszej ostatniej kłótni Max zaczął bardziej się starać. Nie chodził na żadne imprezy i wracał do domu o stosownej porze. Doceniałam to.
- Zrobiłeś śniadanie? – usiadłam przy stole.
- Yeah. Zaczynam to lubić, wiesz? – zaśmiał się.
- Cóż, jestem z Ciebie dumna – puściłam mu oko.
- Powinienem robić to częściej – powiedział zanim usiadł naprzeciwko mnie – Moje kanapki są o wiele lepsze niż twoje.
- Słucham? – spojrzałam na niego jakby miał pięć głów – Czy ty obraziłeś moje kanapki?
- Wydaję mi się, że tak – wzruszył nonszalancko ramionami. – Ale nie martw się, nie każdy potrafi gotować – poklepał mnie pocieszająco po dłoni.
- Naprawdę? – uniosłam jedną brew ku górze widząc, że się ze mną droczy. – W takim razie od dziś będziesz sam sobie gotował.
Mentalnie przybiłam sobie piątkę widząc jak nerwowo przegryzł wargę. Max był całkowicie ode mnie zależny. To ja mu gotowałam, sprzątałam i służyłam dobrą radą. Byłam jego opiekunem prawnym. Bałam się, że kiedy Max skończy osiemnaście lat, to wyprowadzi się i mnie zostawi. Bez niego moje życie stoczyłoby się na dno. Był dla mnie najważniejszy.
- Jednak ty powinnaś gotować – uśmiechnął się do mnie najsłodziej jak potrafił. – Jesteś taka wspaniała, wiesz?
- Wiem – wytknęłam mu język, na co chłopak się zaśmiał.
- Czasami zachowujesz się jak dziecko.
- Jeszcze niedawno nim byłam – mój wyraz twarzy zmienił się, gdy przypomniałam sobie jak szybko musiałam dorosnąć.
- Przepraszam, nie powinienem tego mówić – podrapał się niezręcznie w kark.- Przepraszam, okay?
-Nie musisz – uśmiechnęłam się sztucznie. – Po prostu jedzmy, to wygląda pysznie.

W ciszy zaczęliśmy spożywać posiłek. Ta cisza była krępująca. Zawsze, kiedy spożywaliśmy posiłek dużo rozmawialiśmy. Potrafiliśmy rozmawiać nawet o kotach i nie wydawało się nam to dziwne. Z resztą byliśmy dziwnym rodzeństwem. Ludzie dziwili się, że jesteśmy ze sobą tak blisko. Różniliśmy się i to bardzo. Max uwielbiam chodzić na imprezy, a ja wolę siedzieć w domu. On w wolnym czasie gra z przyjaciółmi w kosza, a za to ja jestem wolontariuszką. Uwielbiam pomagać dla ludzi. Może właśnie, dlatego nie mam wrogów? Pomagam wszystkim, którzy poproszą mnie o pomoc. Ale czy pomogłabym Harry’emu albo jego przyjaciołom? Nie mam pojęcia. Bałam się ich i tego, co mogli zrobić mi i mojemu bratu.
- Słuchaj jest taka sprawa – odezwał się Max wyrywając mnie przy tym z zadumy.
- Jaka? – spytałam biorąc się za konsumowanie następnej kanapki.
- Derek przyjechał dzisiaj z Nowej Zelandii i chciał się ze mną spotkać. Czy to nie będzie problem?
- Jasne, że nie tylko wróć o stosownej porze – uśmiechnęłam się. – Co u Dereka? Jak podobała mu się podróż?
- Sam nie wiem, dlatego chcę się z nim spotkać – wzruszył ramionami.
- Oh, jasne.
Między nami znowu zapadła ta niezręczna cisza. Miałam jej dość, dlatego zaczęłam sprzątać brudne naczynia. Max podszedł do mnie i pocałował mnie w policzek na pożegnanie. Chwilę później usłyszałam trzask zamykanych drzwi wejściowych. Oparłam się o blat i westchnęłam cicho. Bałam się, że może coś się stać mojemu bratu. Skąd miałam pewność, że Harry nie wyskoczy zza rogu i nie zbije go w ciemnej uliczce? Styles był niebezpieczny. Teraz pluję sobie w twarz za to, że nie posłuchałam Max’a. Mogłam odpuścić sobie go zanim poszliśmy na tą imprezę. Ale z nim poszłam i wkopałam się w totalne bagno. Ale mogłam się z niego jeszcze wydostać, prawda?
- Powinnaś zamykać drzwi, wiesz?
Moje zabiło szybciej ze strachu, gdy usłyszałam zachrypnięty głos tuż za mną. Powoli obróciłam się do tyłu, a moim oczom ukazał się największy dupek na tym świecie.
- Ktoś może wejść tu od tak – pstryknął palcami.
- Na przykład ty? – spojrzałam na niego z wyrzutem. – Czego chcesz?
- Co się z tobą stało, Dru? – na jego ustach pojawił się chytry uśmieszek. – Nie pamiętasz już jak fajnie się bawiliśmy?
Skręciło mi się coś w żołądku, gdy przypomniało mi się nasze intymne zdarzenie. Nie mogłam zrozumieć, jakim cudem mi się to podobało. Byłam dotykana przez przestępcę!
- Nie – potrząsnęłam głową, aby pozbyć się obrazu tamtej nocy z mojej głowy.
- W takim razie chyba powinienem Ci to przypomnieć – zaśmiał się pod nosem.
Zaczęłam się cofać, kiedy Harry zaczął iść w moją stronę. Jęknęłam czując, że moje plecy dotknęły szafki kuchennej. 

- Nie – powiedziałam stanowczo mrużąc przy tym oczy. – Czego ty ode mnie chcesz?
- Cóż, to ciekawe pytanie – zaśmiał się sztucznie. – Myślisz, że tu chodzi o Ciebie, ale tak naprawdę tak nie jest, Dru.
- To, o co chodzi? – nie spuszczałam z niego wzroku, kiedy usiadł na krześle.
- Pomyśl, Kochanie.
Przełknęłam głośno ślinę. Nie wiedziałam, o co może mu chodzić. Był cholernym psychopatą, który zabija ludzi! Dlaczego zamiast siedzieć w więzieniu jest u mnie w domu? Oh, zapomniałam, że policja się go boi. Głupie miasto.
- Skąd mam wiedzieć? Jesteś przestępcą, zabójcą, psychopatą. Takich ludzi jak ty nie da się zrozumieć – nie wiedziałam, co mówię. Gdzie się podziała moja miła strona?
- Co ty powiedziałaś? – warknął nagle wstając.
Jego twarz nie wyrażała nic oprócz złości. Jego dłonie zaciśnięte były w pięści, a oczy zmieniły kolor na czarny. Zaczęłam się trząść ze strachu przed nim. Przecież mógł mnie zabić!
- Może moje życie nie jest idealne, ale nie powinnaś mnie oceniać wcale mnie nie znając! Kim ty do cholery jesteś? Uważasz, że skoro pomagasz sierotom to automatycznie stajesz się lepsza od innych? – spojrzał na mnie gniewnie. – Cóż, nie jesteś.
- Tak? A ty niby uważasz, że moje życie jest usłane różami? – prychnęłam. – Myślisz tylko o siebie, o nikim innym.
- Naprawdę? W porządku – uśmiechnął się sztucznie. – Przez tydzień będziesz żyła moim życiem, a ja przez tydzień twoim. Zobaczymy, kto ma gorzej.
- Dobra! – krzyknęłam zezłoszczona.
- Cudownie. Widzimy się za niedługo, Kochanie.
Puszczając mi oko przeszedł obok mnie i wyszedł z mojego domu głośno trzaskając drzwiami. Głośno wypuściłam powietrze z ust i usiadłam na krześle, na którym przed chwilą siedział Styles. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, na co się zgodziłam. Cholera, podpisałam pakt z diabłem.

                     *

Ciepły wiatr rozwiewał moje włosy i delikatnie muskał wrażliwą skórę. Postanowiłam wyjść na spacer po to, aby ochłonąć po wizycie Harry’ego. Nie chciałam spędzać z nim aż dwóch tygodni i „żyć” jego życiem. Zgodziłam się na to, ponieważ nie myślałam. Byłam zła i nie myślałam trzeźwo. Nagle zatrzymałam się na środku chodnika. Głośno przełknęłam ślinę widząc, że znajdowałam się w tej niebezpiecznej części miasta. Dookoła były same bary, kluby i kamienice. Większość ludzie ukrywała się w swoich domach. Mój oddech przyśpieszył, gdy zobaczyłam kobietę, na którą krzyczał pijany mąż. Po jej policzkach spływały łzy, ale mężczyzna nawet się tym nie przejął. Upadła na chodnik, kiedy jej pijany kochanek uderzył ją w twarz. To było straszne. Nagle do moich uszu dobiegł kogoś krzyk. Moje nogi same zaprowadziły mnie w ciemną uliczkę. Jakiś chłopak leżał na ziemi w kałuży swojej krwi. Przed nim stała kobieta. Zakryłam usta, aby nie krzyknąć, kiedy zorientowałam się, że to Lexi. Dziewczyna celowała w niego bronią, a na jej ustach widniał chytry uśmiech. Ten uśmiech bardzo różnił się od tego w klubie.
- Nie rób tego! – krzyknęłam.

Lexi spojrzała na mnie, a jej twarz wyrażała tylko i wyłącznie zdziwienie. 
- Dru? – ignorując chłopaka, który wciąż skomlał z bólu, podeszła do mnie. – Co ty tu robisz? To nie jest miejsce dla Ciebie! – krzyknęła, a ja instynktownie cofnęłam się do tyłu. Bałam się, że mnie również pobije, albo, co gorsza – zbije. – Nie powinnaś tu być – jęknęła sfrustrowana. 
Nie odezwałam się ani słowem. Chciałam pomóc temu chłopakowi, który w tamtej chwili na pewno przechodził katusze. Dławił się swoją krwią i trzymał dłoń na brzuchu. To był okropny widok. Dlaczego ona go tak potraktowała? 
- Odwróć się – nakazała mi.
- Po co? – zmarszczyłam brwi.
- Muszę dokończyć to, co zaczęłam – skinęła na swoją ofiarę. 
Otworzyłam szeroko usta, ale nic nie powiedziałam. Nie wiedziałam, co miałabym powiedzieć. Moje oczy otworzyły się szeroko, kiedy dziewczyna kopnęła ponownie swoją ofiarę. Na jej ustach pojawił się psychiczny uśmiech, gdy zaczęła coś do niego szeptać. Nagle rozległ się głośny huk, a chłopak przestał się ruszać. Zastrzeliła go. To nie była ta sama Lexi, którą poznałam.
Cześć i czołem! Oto przed wami czwóreczka! Jak wrażenia? Domyślałyście się, jaka jest Lexi? O co tak naprawdę chodzi Harry'emu?
Trochę mi przykro, że było tak mało komentarzy w porównaniu z poprzednimi rozdziałami. Zawaliłam? Zawiodłam Wasze oczekiwania? Przepraszam, jeżeli coś takiego się stało.
W zakładce „marionetki” został dodany nowy bohater, który pojawi się w następnym rozdziale :)
Pozdrawiam i całuję <3