18

Trzasnęłam drzwiami, oparłam się o nie i zjechałam po nich. Wybuchłam histerycznym płaczem, przylegając do drewnianej powłoki. Jak on mógł mi to zrobić? Oddałam mu wszystko co miałam, kochałam go całym sercem, a on potraktował mnie jak nic nie wartą dziwkę. Dlaczego mnie nie zabił tak jak miał w planach na samym początku? Czy to właśnie jest ta kara Max'a? Jeżeli tak, to strasznie jest okrutna, ale nie dla niego lecz dla mnie.

Bóg mnie ukarał chociaż nie wiem za co. Dlaczego mnie tak karał? Co takiego zrobiłam?

Moje serce krwawiło i wołało o pomoc, której nikt nie chciał mu dać.

Ostrzegano mnie - nie posłuchałam.

Dawano mi znaki - udawałam, że ich nie widzę.

Ból był tak potężny, że ledwo go wytrzymywałam. Czułam słony posmak na ustach, który był dowodem łez cierpienia. Po raz kolejny cierpiałam, ale chyba powinnam się do tego przyzwyczaić, prawda? Ile razy znowu będę na krawędzi wytrzymałości? Kiedy moja psychika wysiądzie, a ja trafię do szpitala psychiatrycznego, albo popełnię samobójstwo? Kiedy to nastąpi, bo mam już dość tego bólu. Chciałam po prostu w końcu przestać cierpieć. Wolałabym nie czuć nic, być obojętną na wszystko niż znosić te tortury. Dlaczego pokochałam Harry'ego Stylesa, a nie kogoś innego? Boże, wytłumacz mi, bo nie rozumiem tego. Nie rozumiałam dlaczego to wszystko spotkało mnie. Wplotłam palce we włosy, ciągnąć je ze wściekłości. Byłam sfrustrowana i zrozpaczona równocześnie. Chciałam z tym skończyć raz na zawsze. Chciałam poczuć coś innego. Gdyby tylko istniał sposób, aby zapomnieć. Gdyby na świecie był napój zapomnienia, to na pewno bym go wypiła.

Skończę z tym, to już postanowione, ale najpierw zapomnę.

                           *

- Jesteś pewna, że to dobry pomysł?

Lexi patrzyła na mnie niepewnie, gdy nalewałam do kieliszków wódkę. Pierwszy raz widziałam ją taką niewinną jakby nigdy wcześniej nie piła i nie imprezowała, co było oczywiście nieprawdą, zważając na to, że często bywała w klubach. Uśmiechnęłam się sztucznie, podnosząc kieliszek do góry, po czym wlałam w siebie gorzki trunek. Skrzywiłam się czując jak moje gardło pali żywym ogniem. Pierwszy raz w życiu próbowałam samej wódki bez niczego. Czułam ogromną różnicę między drinkiem, który zamówił mi Harry kiedyś niż tym co piłam dzisiaj.

- Jasne - odstawiłam kieliszek z hukiem na stół. - Dlaczego nie? Chcę się zabawić.

- Dru, to nie jesteś ty - dziewczyna chwyciła mnie za ramię, a ja spojrzałam na nią marszcząc brwi.

- Jak to nie ja?

- Ty się tak nie zachowujesz - wyjaśniła. - Co się stało między tobą, a Harrym?

- Nic - zamrugałam szybko, aby pozbyć się łez. - Po prostu chcę spędzić czas z tobą w klubie, to nic takiego.

Lexi westchnęła zrezygnowana i szybko wypiła zawartość swojego kieliszka. Puściłam jej oko, a następnie zaczęłam wlewać w siebie alkohol, co ani trochę nie podobało się mojej towarzyszce. Głośna muzyka dudniła w moich uszach, a reflektory oświetlały ciało. Kiedy butelka wódki była do połowy opróżniona udałam się na parkiet, ciągnąć ze sobą Lexi. Zaczęłam ruszać się w rytm muzyki, nie zważając na to, że moje ruchy były wyzywające. Zapomniałam o wszystkim, a jedyne co się liczyło, to ta chwila, kiedy tańczyłam pośród tłumu spoconych ludzi. Nagle czyjeś dłonie spoczęły na mojej tali. Lexi spojrzała na mnie znacząco, a ja wzruszyłam ramionami i zaczęłam ocierać się o nieznanego mi blondyna. Zamknęłam oczy, wyrzucając ręce w górę, ponosząc się rytmowi. Gdy mój partner mnie opuścił zaczęłam skakać wraz z nieznanymi mi dziewczynami. Nie wiedziałam, gdzie podziała się Lexi i nie wiem czy to wina alkoholu czy mojej obojętności, ale nie interesowało mnie to gdzie poszła. Liczyła się tylko ta chwila, gdy nie myślałam o niczym.

Zaśmiałam się, gdy dziewczyna obok mnie krzyknęła "pieprzyć życie". Po chwili zrobiłam to samo, co ona, ale o wiele głośniej. I nagle wszyscy zaczęli krzyczeć te słowa wraz ze mną i praktycznie nagą czarnowłosą dziewczyną.

- Cześć, Dru!

Stanęłam w miejscu, gdy przede mną pojawił się Oliver. Nie zastanawiałam się co on robił w tej złej części miasta, tylko przytuliłam go mocno, śmiejąc się radośnie.

- Widzę, że jesteś nieźle wystawiona - zaśmiał się. - Co ty tutaj robisz?

- Nie widać? Bawię się! - uśmiechnęłam się szeroko. - Zatańcz ze mną!

- Może najpierw wyjdziemy na dwór? Powinnaś się trochę przewietrzyć.

- Ale potem ze mną zatańczysz? - ułożyłam usta w podkówkę, a on skinął głową, śmiejąc się ze mnie.

Oliver chwycił mnie za dłoń, po czym zaczął prowadzić między ciałami pijanych ludzi. Mięśnie na jego plecach napięły się, gdy pchnął ciężkie drzwi, które dzieliły nas od zimnego, nocnego powietrza.

Oparłam się o ceglaną ścianę, biorąc głęboki oddech. Pomału alkohol zaczął wyparowywać z mojego ciała, a ból wrócił ze zdwojoną siłą. Nie wiem ile tak staliśmy, nie odzywając się do siebie. Oliver patrzył na mnie uważnie tak jakby oceniał mój stan. Nie mogłam mu powiedzieć, co mnie spotkało. Nie mogłam powiedzieć nikomu. Miałam z tym skończyć i nikt nie miał po mnie płakać. Ba! Na pewno nikt nie będzie płakać, nikomu na mnie nie zależy. Byłam nikim i przekonałam się o tym wiele razy.

- Dru?!

Moje serce zamarło, gdy usłyszałam napięty głos Harry'ego. Patrzył to na mnie, to na Olivera, a jego oczy zmieniły się na kolor czarny. Zacisnął szczękę z całej siły tak samo jak dłonie. Wyglądał jakby chciał coś rozwalić i skuliłam się ze strachu, gdy spojrzał na mnie gniewnie. O co mu chodziło? Przecież to on mnie zdradził!

- Co to ma do kurwy być?! - krzyknął, a ja zatrzęsłam się ze strachu.

- Przestań, Styles. Nie widzisz, że twoja dziewczyna się ciebie boi?

Spojrzałam zdziwiona na Olivera, który zaśmiał się podle. Skąd on znał Harry'ego? Skąd wiedział, że byłam jego dziewczyną?

- Zamknij się! - Harry chwycił go za szyję, a ja pisnęłam, gdy mój przyjaciel zaczął się dusić.

- Zostaw go! - krzyknęłam. - To mój przyjaciel!

- Co?! - puścił Olivera i spojrzał na mnie gniewnie. - Przyjaźnisz się z moimi wrogami? Przyjaźnisz się z osobą, która odpowiada za wszystkie twoje krzywdy?!

- O czym ty mówisz? - wyszeptałam. Jak to wyrządził wszystkie krzywdy? Jak to możliwie, że Oliver był wrogiem Harry'ego?

- Jak on się nazywa? - splunął, a ja zatrzęsłam się ze strachu.

- Oliver, to mój przyjaciel.

- Oliver?! - zaśmiał się sztucznie. - To jest Charms, idiotko!

Kolejny wstrząs przeszedł po moim ciele, a w oczach pojawiły się łzy. Spojrzałam na "mojego przyjaciela", który patrzył na nas z rozbawieniem w oczach. Na jego ustach widniał złośliwy uśmieszek i już wiedziałam, że Harry mówił prawdę. Zadawałam się z wrogiem. To on sprawił, że mój życie stało się piekłem. Oszukał mnie tak samo jak większość ludzi. Dostałam kolejną nauczkę. Nie powinnam ufać nikomu, bo nie wiadomo czy ktoś pokazuje Ci swoje prawdziwe oblicze. A potem tylko cierpisz i nie widzisz nic co mogłoby Cię uratować, tracisz wszystko co miałeś, a przede wszystkim tracisz siebie.

- Skoro już wszyscy się znamy - Charms puścił mi oko. - To może zakończymy to już raz na zawsze? Mam dość twojego tyłka Styles w moim mieście. Dzisiaj umrzesz i to jest pewne. Zbierz swoich ludzi i przyjdź tam gdzie wszystko się zaczęło. Będę na ciebie czekał.

Patrzyłam jak zniknął  w mroku, zostawiając nas samych. Niepewnie spojrzałam na Harry'ego, który ciężko oddychał wciąż zaciskając dłonie w pieści. Był bardzo zły i bałam się, że może coś mi zrobić.

- Nie wiedziałam... - zaczęłam lecz przerwałam, gdy jego oczy zaczęły skanować moją twarz.

- Przestań - warknął

- To ty mnie zdradziłeś, Harry! - krzyknęłam, nie panując nad emocjami. - Jak mogłeś mi to zrobić? - szlochałam.

- Nie zdradziłem cię do cholery! - syknął. - Lily to moja siostra!

- Co? - zdziwienie było słyszalne w moim głosie. - Jak to twoja siostra?

- To nie jest już ważne - powiedział. - Mam zamiar teraz wszystko zakończyć raz na zawsze. Idź do domu i nie otwieraj nikomu drzwi.

- Harry - zaszlochałam.

- To koniec, Dru - jego oczy były zaszklone. - Przepraszam.

Odwrócił się i odszedł, zostawiając mnie samą, płaczącą jak dziecko. To był koniec, to działo się naprawdę. Wszystko się rozpadło i jeśli myślałam, że nie może być gorzej, to się cholernie myliłam. Bo potem było jeszcze gorzej.

Od Autorki:

Witajcie w ten cudowny dzień! Jak obiecałam rozdział się pojawił. Dzisiaj obchodzę urodziny, także liczę, że mi pospamujecie na asku i napiszecie ładne komentarze :))

Przepraszam jeżeli są jakieś błędy i mam nadzieję, że Was nie zawiodłam. Rozdział nie jest idealny, przepraszam.

W każdym razie bardzo Was kocham <3

Pozdrawiam!