07 | część II

Z głową uniesioną wysoko szłam środkiem ulicy, a moje obcasy stukały o asfalt. Moje spojrzenie było chłodne jak lód i mroziło wszystko, co napotkało na swojej drodze. Ludzie bali się naszego gangu jeszcze bardziej po wczorajszym incydencie. W sumie to chyba dobrze, bo teraz na pewno nikt nawet nie pomyśli, aby nam się postawić. 

Pchnęłam ciężkie drzwi i weszłam do baru Leili. Moją uwagę przykuła znajoma czupryna, która należała do nikogo innego jak do Harry'ego Stylesa. Obrócił głowę i spojrzał na mnie, sprawiając, że fala wspomnień zalała moje ciało. Wczoraj przesadziłam i to bardzo, i nie byłam z tego dumna. Zawiodłam wszystkich po raz setny i coś czułam, że wciąż będę to robić.

- Co ty tutaj robisz? - mój głos był chłodny.

- To samo co ty - odpowiedział takim samym tonem. 

Zacisnęłam zęby oraz dłonie w pięści, aby zatrzymać gniew, który we mnie narastał. Musiałam się napić i to koniecznie, bo inaczej zabiję kogoś. 

- Coś mocnego - zwróciłam się do Leili, która uważnie nas obserwowała. 

Oddaliłam się od nich, po czym zajęłam stolik w kącie. Rozsiadłam się na krześle i zaczęłam przeglądać różne pliki w telefonie. Miałam tam zapisane wiele ważnych rzeczy, dotyczących interesów. Na przykład niejaka Sue Jonson zalegała nam ponad dwa tysiące funtów. Chyba trzeba się o nie upomnieć, prawda? 

Kiedy Charms został zlikwidowany, a jego gang się rozleciał wszystko stało się łatwiejsze. Praktycznie nie mieliśmy nic do roboty. Często zabijaliśmy dla zabawy, albo po to, aby wyładować swoje emocje. Dbaliśmy o to, aby nasz gang był wciąż numerem jeden i udało się. Przez trzy lata wszystko było idealnie, aż do teraz. Styles wrócił i zapewne wszystko się skomplikuje. 

- Mogę się dosiąść? - spytał Harry, mając w dłoniach dwa kieliszki i wódkę. 

Wzruszyłam nonszalancko ramionami, a on usiadł naprzeciwko mnie. Nalał do kieliszków alkohol i przysunął jeden w moją stronę.

- Dlaczego pijesz? - zapytał.

- Miałam złe ostatnie trzy lata - powiedziałam, unosząc kieliszek, a potem wypiłam mocny napój, który palił moje podniebienie. 

- Co za zbieg okoliczności, bo ja też - rzekł, także wypijając zawartość swojego naczynia.

- W takim razie, co robiłeś, kiedy cię nie było? - byłam naprawdę ciekawa co robił przez te lata. 

- Nic takiego - westchnął. - Obserwowałem was prawie cały czas, co parę dni zmieniałem miejsce zamieszkania, rozglądałem się czy nie dzieje się nic złego w mieście i prawie cały czas cię śledziłem. 

- Śledziłeś? - zmarszczyłam brwi. Jak to mnie śledził?

- Yeah - spojrzał na swoje palce wyraźnie zażenowany. - I w sumie byłem zły, gdy udawało ci się mnie zobaczyć.

- Ile razy się widzieliśmy? - przełknęłam głośno ślinę. Właśnie teraz dowiem się, czy na pewno nie byłam chora psychicznie.

- Dwa - powiedział. - Raz na stadionie i drugi u Zoe.

Moje oczy były szeroko otwarte, a oddech ciężki. Kurwa, tylko dwa razy. A więc pozostałe razy, gdy go widziałam były wytworem mojej wyobraźni. Spowodowałam wypadek, bo w mojej głowie pojawił się jego obraz. Boże, naprawdę miałam coś nie tak z głową. Jak to możliwe? Naprawdę byłam chora? 

- Coś się stało? - spytał zmartwiony.

- Nie - pokręciłam przecząco głową. Nie mógł się dowiedzieć. - Tylko się zamyśliłam. 

- Chcesz jeszcze? - skinął na butelkę.

- Nie - odmówiłam. Może to przez alkohol?

Między nami zapadła głucha cisza. Nie wiedziałam co mam powiedzieć, nie wiedziałam jak mam się zachować. Właśnie dowiedziałam się, że jestem walnięta i mam się z tego cieszyć? Cholera, to katastrofa. Chyba wolałam nie wiedzieć o tym. Wolałam żyć z myślą, że za każdym razem widziałam go żywego, a nie moja wyobraźnia splatała mi figle.

- Muszę cię o coś zapytać - z rozmyślań wyrwał mnie jego ochrypły głos. - Czy jest szansa żebyśmy do siebie wrócili? Żeby wszystko było tak jak kiedyś?

Czy była taka szansa? Po części. Chciałam z nim być, bo kochałam go całym sercem nawet mimo tego syfu, który zrobił. Kochałam go jak szalona i nie chciałam, aby znowu zostawił mnie samą. Nie wytrzymałabym, gdybym nie mogła chociaż patrzeć na niego jak się denerwuje, śmieje, uśmiecha, martwi. Ale nigdy nie będzie tak jak kiedyś. Oboje się zmieniliśmy i oboje zostaliśmy skrzywdzeni. 

- Zniszczyłeś mnie, złamałeś mi serce - mówiłam, patrząc mu prosto w oczy. - I nienawidzę Cię, bo wciąż Cię kocham. I za to nienawidzę siebie jeszcze bardziej. 

Wstałam z krzesła z zamiarem odejścia. Nie byłam jeszcze gotowa na tą rozmowę. Coś rozrywało mnie od środka, a w oczach pojawiły się niechciane łzy. Zrobiłam dwa kroki do przodu, gdy zatrzymał mnie jego zrozpaczony głos:

- Nie chciałem cię zranić. Nawet nie masz pojęcia ile dla mnie znaczysz. 

Miałeś rację, Harry. Nie wiedziałam.

                                     *

Wpatrywałam się w mały nagrobek, który należał do Angel. Tęskniłam za moim małym aniołkiem, który umarł za szybko. Harry wypełnił swoją obietnicę i pomógł Angel. Zapłacił za leczenie i najlepszych lekarzy, co pozwoliło, aby Angel żyła jeszcze przez rok. Zmarła około dwa lata temu w moich ramionach.

"Delikatnie otarłam pot z czoła mojego aniołka, a ona uśmiechnęła się delikatnie. Jej oddech był ciężki, a klatka piersiowa delikatnie unosiła się i opadała. Ledwo powstrzymywałam się, aby nie wybuchnąć histerycznym płaczem. Tak bardzo było mi jej szkoda, chciałam zabrać od niej ten ból i sama go wziąć. Wolałabym cierpieć za nią i umierać. W końcu przeżyłam już dużo lat, a ona? Angel miała przed sobą całe życie, a Bóg chciał ją zabrać. 

- Chcesz się napić? - spytałam. Dziewczynka pokiwała przecząco główką, przymykając powieki. - Wszystko będzie dobrze, Aniołku.

- Wiem - szepnęła. - Cieszę się, że mogłam z tobą mieszkać.

- Ja też się cieszę - pogłaskałam ją po włoskach. - Walcz, Kochanie, dasz radę.

- Zimno mi, Dru. 

Wzięłam jeszcze jeden koc i przykryłam ją nim. Wiedziałam, że to kwestia paru godzin, a może minut i Angel umrze. Nie chciałam wieźć ją do szpitala, bo wtedy nie mogłabym być z nią sama. Z resztą wolałam, aby umarła w spokoju i ciszy, a nie hałasie i chaosie. Moje serce krwawiło, gdy patrzyłam na jej bladą twarz i zapadnięte policzki. Nie przypominała tej dziewczynki, którą była. Nie rozumiałam dlaczego to właśnie ona musiała być chora. Bóg był niesprawiedliwy i nie miał serca. Dlaczego nie ja?

- Opowiedz mi bajkę - wyszeptała. 

Wzięłam głęboki wdech, łapiąc ją za lodowatą dłoń. Delikatnie pocierałam jej delikatną skórę, a parę łez spłynęło po moich policzkach. 

- Dawno, dawno temu żyła sobie piękna księżniczka imieniem Angel. Mieszkała w małym pałacyku wraz z jej mamusią Dru oraz wujkiem Max'em. Często bawili się w ogrodzie, a poddani zazdrościli im miłości jaką się darzyli. Pewnego dnia do królestwa przyjechał piękny królewicz i gdy zobaczył księżniczkę od razu się w niej zadurzył. Codziennie dawał jej róże oraz maki, mówiąc jak bardzo ją kocha. Oboje byli w sobie zakochani i niedługo potem wzięli ślub. Byli ze sobą szczęśliwi i razem z Dru i Max'em mieszkali w zamku. A ich miłość była wieczna.

Zaczęłam płakać, widząc że Angel już nie oddycha. Umarła z uśmiechem na ustach, a oczy miała zamknięte. Pogłaskałam ją po policzku i ucałowałam czółko. 

- Śpij dobrze, Aniołku. "

Położyłam przy nagrobku kwiaty i uśmiechnęłam się smutno. Brakowało mi jej. Była moim światełkiem, nadzieją. Po jej śmierci już nigdy nie przekroczyłam progu sierocińca. Wręcz siłą zmusiłam wszystkich, aby pozwolili mi ją wziąć do siebie. Chciałam być przy niej do końca jej dni. Potem nawet nie chciałam patrzeć na dzieci i właśnie dlatego Lexi oddała Emily dla Leili i Nathana. Odmówiłam modlitwę, posprzątałam trochę, po czym zaczęłam kierować się w stronę wyjścia. Nagle stanęłam jak wyryta coś sobie uświadamiając. Skoro Harry żył to kogo pochowaliśmy? 

Moje dłonie drżały, gdy wyjmowałam z kieszeni telefon. Wybrałam numer, po czym przyłożyłam komórkę do ucha.

- Halo? - odezwał się Jason.

- Weź łopaty i przyjedź na cmentarz - powiedziałam, a następnie się rozłączyłam.

Kilka minut później na parkingu przy cmentarzu pojawiła furgonetka, z której wysiadł Jason, ale nie sam, wraz z nim był Matt. 

- Co ty do cholery wyprawiasz? - warknął czarnowłosy, gdy znalazł się obok mnie. 

- Chcę zobaczyć kogo pochowaliśmy - uśmiechnęłam się sztucznie. - Masz te łopaty? - zwróciłam się do Jasona.

- Yep - niechętnie pokiwał głową. 

- Świetnie, idziemy - zarządziłam.

Jason szedł obok mnie w stronę grobu Harry'ego. Podniosłam zwiędnięte kwiaty, które przyniosłam, a następnie z furią je wyrzuciłam. Przejęłam od Jasona łopatę i zaczęłam kopać. Blondyn westchnął ciężko, po czym zaczął mi pomagać. 

- Jesteś popierdolona! - splunął Matt. Nawet nie wiesz jak bardzo. 

- Możliwie - wzruszyłam ramionami wciąż kopiąc. - Pomożesz nam czy będziesz tak stał?

- Na pewno wam nie pomogę - odezwał się. - Przecież wiesz, że Harry żyje to po cholerę to odkopujesz?

- Bo mogę - wywróciłam oczami. 

Kopaliśmy bardzo długo, a Matt próbował nam przeszkodzić. Nawet krzyczał na Jasona, ale na szczęście to nic nie podziałało. Najwyraźniej Jason chciał mi jakoś wynagrodzić to, że mnie okłamał i skrzywdził.

W pewnym momencie walnęłam łopatą o coś, co nie było ziemią. Odgarnęłam piach, a moim oczom ukazała się ciemna trumna.

- Dzwonię do Harry'ego - poinformował nas Matt.

- Świetnie, powiedz mu żeby kupił popcorn - zaśmiałam się. 

- Jak masz zamiar to otworzyć? - spytał Jason.

- Tym - wyjęłam broń, którą zawsze miałam przytwierdzoną do paska spodni. 

Wycelowałam w trumnę, po czym strzeliłam parę razy. Następnie Jason połamał drewno i otworzył wieko. 

Spojrzałam przerażona na Matta, który odsunął telefon od ucha, patrząc na trumnę, a raczej jej zawartość. Niepewnie ujęłam w dłonie słój, w którym znajdował się jakiś płyn i o kurwa. Ludzkie serce. Mój oddech przyspieszył, a po ciele przeszedł nieprzyjemny prąd.

- Co to kurwa jest?! - krzyknął Jason. Najwyraźniej nie wiedział o tym.  - Czy to serce? 

- Yep - wydusiłam z siebie. - Czyje ono jest? - zwróciłam się do Matta.

- Harry zaraz tu będzie - przełknął głośno ślinę. Czy on się bał?

- Odpowiedz! - krzyknęłam. 

- Charmsa. 

Słój wypadł mi z rąk i wpadł do trumny, rozbijając się na kawałki. Miałam ochotę zwymiotować, gdy poczułam ohydny smród. Już miałam wychodzić z dołu, gdy moją uwagę przykuło zdjęcie leżące w rogu trumny. Szybko wyjęłam je zanim zostało zmoczone. Moje serce zaczęło bić szybciej, a dłonie pocić się. Miałam mętlik w głowie i nie wiedziałam co miałam o tym myśleć. To było zdjęcie, które kazałam włożyć Mattowi do trumny Harry'ego. Zdjęcie, które przedstawiało mnie i Harry'ego. 

Od Autorki: 
Witajcie! Co u Was słychać? :))
Cóż, w końcu wyjaśniłam co się stało z Angel i kto, albo raczej co zostało pochowane. Spodziewałyście się tego? ;)
Chciałabym bardzo podziękować za komentarze, które są dla mnie bardzo ważne.  Mam nadzieję, że wciąż będziecie mnie wspierać i przepraszam, że tak często zawodzę. Bardzo Was kocham! ♥
Jeżeli chcecie, aby odwiedziła Wasze blogi to podajcie linki w komentarzach. A i proszę, jeżeli piszecie już komentarz to nie piszcie po prostu "fajny" czy coś. Zależy mi na jednak bardziej rozmaitych komentarzach. Przepraszam jeśli wymagam zbyt dużo, albo Was uraziłam :)
Zapraszam na cudowne tłumaczenie - Renewed InnocenceAaaaa! Widzicie to co ja?! Właśnie przekroczyliśmy 100 000 wejść! Dziękuję ♥