12

           Nigdy nie zawiodłam się na nikim tak bardzo jak na moim bracie. Trudno było mi uwierzyć w słowa Matta, ale miał racje. Chciałam po prostu usłyszeć to od Max'a. Pragnęłam, aby się przyznał i pokazał mi, że jest mu przykro i że żałuje. Ale czy na pewno tak było?

Wraz z Harrym czekałam na mojego brata w domu. Postanowiłam mu ponownie zaufać. Może i byłam naiwna, ale chciałam, aby mnie chronił. Nie wytrzymałabym bez niego. Wiedziałam, że wiele przez niego wycierpiałam, ale stał się kimś ważnym w moim życiu. W dodatku byłam w ciąży. Potrzebowałam go. 

- Jak się czujesz? - spytał, czule głaszcząc moją nogę.

- Bywało lepiej - posłałam mu delikatny uśmiech. 

- Poradzimy sobie. 

Spojrzałam w jego zielone oczy, które skrywały wiele tajemnic. Niepewnie pogłaskałam jego policzek. Zamknął oczy czując mój dotyk. Był taki piękny. Byłam zakochana w jego pięknie. Jego serce również było piękne, lecz trochę brudne. Potrzebował kogoś, kto pomógłby mu je oczyścić. Chciałam to zrobić. Czułam, że jestem mu to winna. 

Nasze twarze zaczęły się do siebie zbliżać. Pragnęłam poczuć smak jego ust. Chciałam poczuć się piękna, mimo, że wiedziałam, że tak nie jest. Jego ręce gładziły moje biodra i łagodziły wewnętrzny ból. Czułam jego oddech na swoich ustach. To była magiczna chwila, która oczywiście musiała zostać przerwana. Trzask drzwi sprowadził nas na ziemię. Po raz kolejny przerwano nam w takiej chwili. Może to nie było nam pisane? 

- Przeszkadzam? 

W pokoju pojawił się Max. Wyglądał tak jak zawsze. Był przystojny jak cholera tak samo jak mój ojciec. Nie dziwiłam się, że wiele dziewcząt się za nim uganiało. 

- Musimy porozmawiać – głośno przełknęłam ślinę.

- Coś się stało? – spytał szybko. 

- Tak – Harry położył dłoń na moim kolanie, dodając mi otuchy. – Czy to prawda, że bierzesz narkotyki? 

Jego wyraz twarzy uległ diametralnej zmianie. Zacisnął z całej siły oczy i zaczął szybko oddychać. Wyglądał jakby ktoś go uderzył i to bardzo mocno. Przeraziłam się, kiedy otworzył oczy i spojrzał na nas gniewnie. 

- On ci powiedział, prawda? – spytał z wyrzutem. – Dlaczego jej powiedziałeś, hm? Co ci to dało? Spłaciłbym ten dług! 

Chciałam już coś powiedzieć, lecz uciszył mnie gestem dłoni. Harry mocniej ścisnął moje kolano jakby wyczuwał, że pomału rozsypuję się na kawałki. Widziałam, że ledwo hamował swoje emocje. Gdyby nie to, że Max był moim bratem na pewno by go już dawno zastrzelił. 

- Wiesz, że on chce cię zabić, prawda? – zwrócił się do mnie. 

- Wiem – coś ścisnęło mnie w sercu. To na pewno był strach. – Ale obiecał, że tego nie zrobi. 

- I ty mu wierzysz, tak? – wyrzucił ręce w górę. – Jesteś taka naiwna, Dru! Przecież on tylko czeka na dobry moment!

- Nie zabiję jej – Harry warknął. – Nie zapominaj, że to wszystko twoja wina. Spłać dług, a będziesz wolny. 

- A co z moją siostrą, co? – splunął. 

- Będę ją chronił. To tak jakby nic się nie stało.

- Nie wierzę ci – Max wziął głęboki oddech. 

- Ale ja mu wierzę – wyszeptałam, zwracając tym ich uwagę. – Ile jest winien? – spytałam Harry’ego.

- Pięć tysięcy funtów. 

Zachłysnęłam się powietrzem, słysząc jego słowa. Pięć tysięcy, Boże. To kupa pieniędzy, a najgorsze było to, że nie miałam tyle. Byłam pewna, że umrzemy. Jak on mógł, to zrobić? Dlaczego brał? Przecież się starałam. Próbowałam być dobrą siostrą. Zastępowałam mu rodziców i byłam podporą w trudnych momentach. Wszystko się waliło jak domek z kart.  

- Boże, przecież my tyle nie mamy – złapałam się na głowę. 

- Jest jeszcze jedno wyjście z tej sytuacji.

Spojrzałam na Stylesa z nadzieją w oczach. Może chciał nam odpuścić? Może zrobiło mu się nas żal?

- Max może dołączyć do mojej grupy, a ja spłacę te pieniądze.

                                                                       *

            Nie mogłam uwierzyć w to, co Harry zaproponował mojemu bratu. Jaka była odpowiedź Max’a? Oczywiście się zgodził i wcale nie zwracał uwagi na mój sprzeciw. Oboje wyszli z domu i zapewne pojechali do Stylesa. Byłam ciekawa, co robią. Może mój brat zaprzyjaźnia się z resztą? Byłam ciekawa czy Matt go polubi. Z resztą czy to było ważne? Mój brat został zabójcą. Kiedy zabije pierwsze dziecko? Kiedy uderzy pierwszą kobietę? Ile osób przez niego zginie? Co zrobiłam źle? To wszystko stało się przeze mnie. Zniszczyłam go i jego życie. Nie było już dla niego szansy. Po prostu to wszystko się rozpadło.

Spojrzałam w kierunku drzwi, słysząc ciche pukanie. Lexi uśmiechnęła się nieśmiało, po czym weszła do środka. Usiadła obok mnie na kanapie i położyła dłoń na moim brzuchu.

- Jak się miewa moja mała fasolka? – zrobiła śmieszną minę, na co ja wybuchłam śmiechem. – Zobacz jak pięknie się śmiejesz. Powinnaś częściej, to robić.

Uśmiechnęłam się smutno, poprawiając nerwowo włosy. Jak miałam się śmiać, kiedy działy się takie rzeczy? Nie miałam, po co to robić.

- Napijesz się czegoś? – chciałam jak najszybciej zmienić temat.

- Nie – szybko zaprzeczyła. – Wiem, że jesteś teraz załamana. Plus twój brat został kimś, kim nie chciałabyś by był. Rozumiem cię. Ale pomyśl o tym z drugiej strony. Będzie przynajmniej bezpieczny. To znaczy po części. Harry na pewno nie pozwoli mu brać udziału w wypadach. Na razie będzie musiał się wszystkiego nauczyć – pocieszała mnie i jeśli miałabym być szczera, to trochę się uspokoiłam.

- Mam nadzieję, że nigdy nie będzie gotowy na te wypady.

- Dru – spojrzała na mnie ze smutkiem w oczach. Nawet nie wiem, kiedy znalazłam się w jej ramionach, cicho łkając. Byłam załamana, a ciąża była kolejnym powodem, który mnie dobił. Naprawdę chciałam umrzeć i byłam pewna, że jeżeli dalej tak pójdzie, to popełnię samobójstwo.

- Nie chcę już żyć, Lexi – wyszeptałam.

- Nawet tak nie myśl, rozumiesz? – spojrzała na surowo. – Nie możesz się teraz poddać! Będziesz miała dziecko. Pomożemy ci tylko musisz się pozbierać.

- Nie dam rady – westchnęłam, wycierając łzy. – Chciałabym poczuć się kochana. Chcę, aby ktoś mnie pokochał. Pragnę mężczyzn, który nie będzie się mnie brzydził i sprawi, że poczuję się wyjątkowa. Chcę moje starego życia. Czy to tak wiele?

- Może da się to załatwić – Lexi uśmiechnęła się do mnie jakby coś planowała. – Oczywiście, że nie zwrócę ci dawnego życia, ale mężczyzna, to bułka z masłem.

- Może dla ciebie. Jesteś piękna.

- Ty też! Nawet nie waż się myśleć inaczej. Jesteś piękna i naprawdę ci zazdroszczę tej buzi i figury.

- I tego? - podniosłam bluzkę do góry, ukazując rany. - Nie kłam. Jestem brzydką, ciężarną osiemnastolatką z bliznami.

- Nie, kochanie. Jesteś piękna. Nawet Harry tak myśli, a mu jest ciężko zaimponować. Uwierz w siebie - uścisnęła moją dłoń. - Postarasz się?

Niepewnie pokiwałam głową, chociaż byłam pewna, że nic nie zmieni moich spostrzeżeń. Lexi była naprawdę piękna. Dobrze, że jej wybaczyłam. Była cudowna i to nie była jej wina, że miała takie życie, a nie inne. Była trochę zagubiona, ale na pewno walczyła do końca i próbowała być dobrą przyjaciółką. Chyba się do niej coraz bardziej przywiązywałam.

- Pójdziesz do lekarza? - spytała, wskazując na mój brzuch.

- Tak myślę - nerwowo przegryzłam wargę.

- Chcesz żebym poszła razem z tobą?

- Tak, dziękuję – uśmiechnęłam się nieśmiało. – Wciąż nie mogę tego zrozumieć. Będę matką w tak młodym wieku. Wszyscy będą patrzeć na mnie jak na jakiś wyrzutek. Moi rodzice na pewno przewracają się w grobie.

- Nie miałaś na to wpływu! Zostałaś zgwałcona i to nie twoja wina.

Wzruszyłam ramionami, nie mając nic więcej do powiedzenia. Wiedziałam swoje i byłam niemal pewna, że miałam rację, bowiem moi rodzice nawet za życia dali mi do zrozumienia, że nie chcą widzieć mnie z brzuchem zanim nie wyjdę za mąż. Także zawiodłam ich i wszystkich dookoła. Nie miałam już nadziei na lepsze jutro. Poddałam się, bo nie miałam sił, aby dalej walczyć w tej chorej grze. Gdyby nie to, że miałam zostać matką i Max, który postradał zmysły już dawno bym się zabiła. Nie mogłam patrzeć na siebie w lustrze, bowiem byłam aż tak szkaradna. Moje ciało było jedną, wielką blizną. Jak w takiej sytuacji mogłam mieć nadzieję?

Lexi wyszła dopiero późnym wieczorem, kiedy już wszyscy pozamykali się w swoich domach i przygotowywali się do snu. Byłam zmartwiona tym, że Max jeszcze nie wrócił. Bałam się, że mogło mu coś się stać i poniósł jakieś obrażenia. Może i myślałam zbyt pesymistycznie, ale jak mogłam myśleć inaczej, kiedy życie wciąż dawało mi po tyłku?

Z uwagą wpatrywałam się w odbicie w lustrze. 

Moja koszulka była podwinięta, ukazując brzuch. Był płaski, ale kwestią czasu było to, kiedy się powiększy. Wciągnęłam brzuch, patrząc na wystające żebra. Następnie wypięłam brzuch. Wyglądał jak prawdziwy, ciążowy brzuszek, który niedługo będę miała. Nie byłam na to gotowa ani trochę, a wizja, że będę musiała zajmować się dzieckiem była okropna. Uwielbiałam dzieci i lubiłam się z nimi bawić oraz się nimi opiekować, ale nie chciałam mieć własnego dziecka. Przynajmniej nie teraz.

- Dlaczego zjawiłeś się teraz, co? Nie mogłeś za parę lat? – zwróciłam się do swojego brzucha, co było bardzo dziwne i zdecydowanie szalone. – Niszczysz mi życie, wiesz? Taki był twój zamiar? Twój tatuś nie żyje i wiesz, co? Cieszę się z tego. Nawet nie wiem jak miał na imię, ale tak naprawdę, po co mi to potrzebne? Jesteś tu przez niego!

Łzy napływały mi do oczu, lecz zignorowałam je i zaczęłam przyciskać palce do skóry, aby zadać sobie, choć trochę bólu. Miałam nadzieję, że to dziecko jakoś magicznie zniknie. Że obudzę się z rana, a go już nie będzie, a moje życie wróci do normy. Niestety takie rzeczy nie dzieją się naprawdę, a ja nie mogłam żyć marzeniami i nadzieją, ponieważ zbyt bardzo ucierpiałam właśnie przez to, że je miałam.

- Nienawidzę Cię! Nie wiem, dlaczego w ogóle chciałam przez chwilę cię bronić! Nie wiem, dlaczego czułam, że musiałam to zrobić! To beznadziejne, a ty zniszczyłeś mi życie! Jestem teraz nikim, rozumiesz? Takiej matki chciałeś? – wybuchłam histerycznym płaczem, dławiąc się własnymi łzami. To było zdecydowanie za dużo.

*

Max był dobrym i sumiennym uczniem. Szybko się uczył i nie zadawał głupich pytań, których po prostu nienawidziłem. Grupa także go polubiła, nawet Matt, który od zawsze był dość wrogo nastawiony do nowo poznanych ludzi. Lexi wymyśliła mu nowy pseudonim, który uważałem za bardzo zabawny i żenujący. No, bo ksywka „Kudłaty” nie jest jakaś piękna, ale Lexi lubiła czasami uprzykrzać komuś życie, a tym razem padło na Max’a.

Wiedziałem, że Dru znienawidziła mnie za to, że złożyłem propozycję jej bratu. Nie dziwiłem się jej, bowiem sam na jej miejscu byłbym wściekły. Ale z drugiej strony wyświadczyłem im przysługę. W końcu ktoś musiałby zabić Max’a za niespłacenie długu w określonym czasie. Sam miałem już przez to problemy, ale wszyscy wiedzieli, że byłem niezawodny także po prostu czekali aż skończę robotę.

- Co to za model? – spytał Max, wskazując na pistolet, który trzymałem w dłoni.

- Beretta 92 – wzruszyłem nonszalancko ramionami.

- Jest niesamowity – patrzył na niego z podziwem i uwielbieniem, co niezmiernie mnie bawiło.

- Wiem – puściłem mu oko. – Postrzelasz sobie z identycznego.

- Naprawdę? – uśmiechnął się szeroko. – Nigdy nie strzelałem z prawdziwej broni.

- Tak myślałem – spojrzałem na niego rozbawiony. Byłem niemal pewny, że Dru traktowała go jak małe dziecko, ale miała ku temu powody. Kochała go i miała tylko jego. 

- Hej, chłopcy! – do pokoju weszła uśmiechnięta Lexi. – Jak tam, Kudłaty? 

- Dobrze, chyba nieźle sobie radzę – spojrzał na nią jak na kąsek, który chciałby zjeść. Lexi była bardzo atrakcyjna i nie byłem zdziwiony, że mu się podoba, ale niestety nie mógł jej mieć, no chyba, że chciał, aby Matt go zabił.

- To prawda, Harreh? 

- Musi jeszcze dużo ćwiczyć – nie chciałem go chwalić, bo popadłby w samouwielbienie, a to byłaby katastrofa. Nie potrzebowałem w zespole zbyt pewnych siebie ciot. – Lexi, mogłabyś pokazać mu jak się strzela? 

- Jasne! – uśmiechnęła się szeroko. – Chodź za mną.

Oboje wyszli z pokoju, udając się do piwnicy, gdzie mieliśmy strzelnicę. Pochowałem wszystkie rzeczy, które pokazywałem Max’owi i zamknąłem je w sejfie. Ostrożności nigdy za wiele.

Kiedy wszystko sprzątnąłem, poszedłem do salonu, gdzie na kanapie siedział Jason i Matt. Ten drugi zawzięcie pisał coś na laptopie i byłem niemal pewny, że szukał wskazówek, gdzie mógłby znajdować się Charms. 

- Dostarczyłeś te pieniądze? – spytałem Jasona, który miał zapłacić dług za Max’a jednemu z tutejszych dilerów.

- Yep, był wkurwiony, ale wziął te pieniądze bez gadania. Boi się nas jak cholera. 

- To nie nowość – zaśmiałem się. – Jakieś nowe poszlaki? – zwróciłem się do Matta.

- Nie – potarł zdenerwowany skronie. – To tak jakby ten chuj rozpłynął się w powietrzu. Nigdzie go kurwa nie ma.

- Myślicie, że ktoś go ukrywa? – zacisnąłem dłonie w pięści. 

- To może być możliwie – czarnowłosy wzruszył ramionami. – Może któraś z jego panienek.

- Niemożliwe. Wszystkie nie żyją – Jason od razu zaprzeczył.

- Oprócz jednej. 

Oboje spojrzeli na mnie zaciekawieni, a ja układałem już w głowie plan jak wyciągnąć informacje od dziewczyny, która kiedyś była ważna w życiu Charms’a. Można powiedzieć, że nawet zbyt ważna.

Od Autorki:

Komplikacje i jeszcze raz komplikacje. Ich nigdy nie jest za mało i na pewno w tym opowiadaniu będą się pojawiać bardzo często. Co uważacie o rozdziale? Rzecz jasna nie jest jakiś cudowny, ale przekazuje to, co chciałam Wam przekazać. 

Co uważacie o tej całej sprawie z Charmsem i Max’em? Jakieś macie swoje opinie na ten temat?

Dziękuję Wam za tak dużo pięknych komentarzy. Kocham Was Dziewczyny! Jesteście najlepsze, naprawdę. Kocham Was bardzo mocno <3

Co dostałyście na mikołajki? Pochwalcie mi się! Lubię czytać Wasze komentarze, naprawdę. I każdy jest wyjątkowy! Zapamiętajcie to! :)

Jeśli macie jakieś pytania to serdecznie zapraszam na mojego ASKA i ASKA bohaterów. 

Pozdrawiam <3