11

            Byłam rozbita emocjonalnie. Nie wiedziałam jak się zachować. Wszystko było takie skomplikowane i bezsensu. Nie widziałam światełka w tunelu. Nie było dla mnie nadziei. Straciłam ją już dawno. Pragnęłam umrzeć. Pierwszy raz w życiu nie widziałam żadnych plusów. Nawet po śmierci rodziców nie byłam tak rozbita jak w tamtym momencie.  

Znajdowałam się w domu Harry'ego i jego przyjaciół. Zabrał mnie tutaj, abym ochłonęła. Z drugiej strony chciał mieć również na mnie oko. Wiedziałam, iż ma dużo obowiązków, a ja byłam jego kulą u nogi. Nie wiedziałam, dlaczego się mną przejmuje. Może poczucie winy go zżerało? To było chyba to. 

Oderwałam wzrok od moich palców, podnosząc głowę do góry. Napotkałam spojrzenie Matta. Jego oczy były zimne, jakby wyparne z emocji. On sam zachowywał się jak człowiek bez uczuć. Zmarszczył czoło, biorąc głęboki wdech. Był przystojny i byłam niemal pewna, że miał około trzydzieści lat. Obok niego stała Lexi, która parzyła dla mnie zieloną herbatę na uspokojenie. 

-Proszę - podała mi kubek, po czym usiadła naprzeciwko mnie. 

Ujęłam w dłonie filiżankę i uniosłam ją do ust. Niestety nie mogłam wziąć nawet łyka gorącej herbaty, bowiem znowu zaczęłam płakać. Co się ze mną działo?

- Wszystko będzie dobrze, zobaczysz - dziewczyna zaczęła mnie uspokajać, ale to wcale nie pomagało. Skąd mogła wiedzieć czy będzie dobrze? 

- Nie, nie będzie - załkałam. 

- Cudowni ludzie powinni mieć cudowne życie - uśmiechnęła się ciepło. 

- W takim razie nie jestem cudownym człowiekiem. 

- Jesteś, Dru. Dobrze o tym wiesz. Po każdej burzy wychodzi słońce 

- Już długo nie wychodzi - odstawiłam kubek na stół i wytarłam policzki. 

- Nie trać nadziei - pogłaskała kciukiem moją dłoń. - Pamiętasz jak kiedyś obiecałam, że opowiem Ci historię moją i Harry'ego? - spytała, na co ja skinęłam głową. - Moi rodzice nigdy nie byli zamożni. Ledwo wiązali koniec z końcem. Kiedy miałam siedemnaście lat umarł mój tata. Moja mama miała mało płatną pracę. Nie miałyśmy, za co żyć. Rzuciłam szkołę i postanowiłam pracować. Oczywiście nikt nie chciał mnie przyjąć. Skończyło się na tym, że zostałam prostytutką. Klienci byli brutalni i wulgarni. Często mnie bito i poniżano. Byłam wrakiem człowieka. Rok później zmarła moja mama. To spowodowało, że sięgnęłam do narkotyków. Zabrano mi dom. Musiałam mieszkać na ulicy. Pewnej nocy po tym jak kolejny klient mnie pobił, zaszyłam się w jakieś uliczce na przedmieściach. Umierałam, dosłownie. Wtedy znalazł mnie Harry. Zabrał mnie ze sobą i pomógł mi. Nie zmuszał mnie do takiego życia. Sama chciałam to robić. Stał się moim przyjacielem. Zawdzięczam mu życie. 

Byłam wstrząśnięta oraz wzruszona. Lexi przeżyła prawdziwe katusze. Było mi strasznie przykro. Uścisnęłam jej dłoń, a ona uśmiechnęła się smutno. Coś mi mówiło, że niewiele osób wiedziało o jej przeszłości. W takim razie, dlaczego mi o tym opowiedziała? Naprawdę chciała zaprzyjaźnić się z kimś takim ja? 

- Przykro mi - wyszeptałam.

- Wiem, ale to nic nie zmieni. Wszystko zdarzyło się z jakiegoś powodu. U mnie też słońce długo nie wychodziło. Harry jest moim słońcem. 

A kto był moim słońcem? Max? Lexi? Harry? Kto? Te dziecko, które jest w moim łonie? Ile będę musiała czekać na tą nadzieję? Kiedy się zjawi? Będę aż tak cierpliwa? 

- Nie dam rady - westchnęłam. 

- Pomożemy Ci - powiedziała stanowczo. - Co zrobisz z dzieckiem? 

- A co mogę z nim zrobić? Ono już jest. 

- Możesz je usunąć, prawda?

Zamarłam. Mogłam, to zrobić, ale czy chciałam? Oczywiście, że chciałam, aby ono zniknęło, ale to było moje dziecko! Żyło we mnie. Nie mogłam zabić swojej córki, albo syna. Gdzie podziałoby się moje człowieczeństwo? 

- Nie zrobię tego. Nie jestem mordercą. 

Dopiero po chwili zorientowałam się, że to słowo nie było na miejscu. Lexi była morderczynią. Bałam się, że ją uraziłam, ale nie dała po sobie nic poznać. Uśmiechnęła się przyjaźnie i przysunęła kubek bliżej mnie. 

- Pij. 

                                                             *

            Moje palce zaciskały się na broni, którą trzymałem. Byłem gotowy, aby zabić tego dupka. Wszyscy byli ze mną. Lexi poprawiała skórzane rękawiczki, które osłaniały jej dłonie. Matt rozglądał się dookoła, a Jason uśmiechał się bezczelnie. Dante został w domu wraz z Dru. Poleciłem mu, aby się nią zajął. Ufałem mu i wiedziałem, że będzie jej strzegł jak oka w głowie. 

- Idziemy - zarządziłem. 

Pomału ruszyliśmy w stronę siedziby Charms'a. Czułem, że to będzie mój przełomowy dzień. To dziś miałem zostać najlepszy w swojej randze. 

Schowałem się na drzewem, widząc dwóch napakowanych kolesi, którzy stali przed magazynem. Skinąłem głową do Jasona, który z uśmiechem wycelował bronią w kierunku jednego z nich. Odgłos strzałki, która wyleciała z broni był praktycznie nie słyszalny. Jeden z nich upadł, gdy pocisk z zabójczym środkiem trafił w jego ramię. Po chwili drugi również runął na ziemię. Nie mogliśmy pozwolić sobie na głośne strzały, bowiem wszystko ległoby w gruzach. Podeszliśmy pod same drzwi.

-Mówiłem, że są niezawodne - Jason wymamrotał cicho, wskazując na martwe ciała. 

Lexi uśmiechnęła się szeroko, słysząc jego słowa. Potrafili nawet żartować w trakcie niebezpiecznej akcji. 

Kiedy weszliśmy do środka rozpętała się prawdziwa wojna. Ludzie Charms'a atakowali nas z każdej strony. Strzelałem do każdego, kto stanął mi na drodze. Wszędzie lała się krew. Słyszałem tylko krzyki i odgłos nabojów. Zamieniłem się w bestię, która chciałam tylko zabijać. Byłem maszyną do zabijania. Po to się urodziłem. Sprawdziłem każdy pokój, lecz nigdzie nie było Charms’a. Robiłem się coraz bardziej wściekły. Warknąłem, gdy ktoś popchnął mnie na ścianę. Przede mną stał Jack, który był prawą ręką mojego byłego przyjaciela. Broni wypadła mi z ręki. Mężczyzna zamachnął się i wycelował pięść w moją twarz. W ostatnim momencie zrobiłem unik i uderzyłem go w brzuch. Zgiął się z bólu, a ja ponownie uderzyłem go łokciem w plecy. Moja głowa odskoczyła do tyłu, kiedy trafił mnie w twarz. Gniew przemawiał przeze mnie. Chwyciłem go za kark, po czym uderzyłem nim o ścianę. Krew ściekała z jego nosa oraz głowy. Podobał mi się ten widok. Przycisnąłem jego ciało, a on uśmiechnął się. Na jego zębach również widniała krew. 

- Ona zginie wiesz o tym. Jesteś nikim Styles – zaśmiał mi się w twarz. 

- Gdzie jest Charms? – syknąłem, mocniej wbijając mu paznokcie w skórę. 

- Daleko stąd. Znowu przegrałeś. 

To były jego ostatnie słowa. Wyjąłem z tylnej kieszeni nóż i wbiłem go w jego brzuch, a później w szyję. Wykrwawiał się na moich oczach. Patrzyłem jak umierał. Jak jego nędzna dusza go opuszcza i jak bierze ostatni oddech. Puściłem go, a ciało zsunęło się na podłogę. Moje dłonie były we krwi. Otarłem wierzchem dłoni nos, z którego sączyła się czerwona ciecz. Nie było go tu. Charms zwiał. Znowu mnie rozszyfrował. Często zapominałem o tym jak bardzo mnie znał. Czytał ze mnie jak z otwartej księgi. 

Mój wzrok spoczął na Lexi, która podnosiła się z podłogi. Wypluła z buzi krew i spojrzała na mnie. Była taka odważna. Byłem z niej cholernie dumny. Kochałem ją całym sercem. Uśmiechnęła się do mnie jakby nic jej się nie stało. Na jej policzku widniała głęboka rana, z której sączyła się krew. Wszystko ucichło. To był koniec. Charms uciekł, a ja znowu musiałem spać z otwartymi oczami. 

„Znowu przegrałeś”

                                                                       *               

Będąc w towarzystwie Dante przestałam myśleć o kłopotach. Chłopak cały czas mnie rozśmieszał i opowiadał niestworzone historie. Byłam niemal pewna, że wiele z nich wymyślił, bowiem były zbyt piękne i fantastyczne. Lubiłam patrzeć na jego uśmiech oraz brązowe oczy. Był taki inny niż Harry. Nie mogłam uwierzyć, że są braćmi. W ogóle nie byli do siebie podobni. Ich charaktery również się od siebie różniły. Dante był rozgadany, a za to Styles tajemniczy.

- Kiedy wróci Harry i reszta? – spytałam, bowiem parę godzin temu wszyscy wyszli zostawiając mnie samą z Dante.

- Na pewno niedługo – uśmiechnął się. – Na co masz ochotę?

- Właściwie chciałabym dowiedzieć się czegoś o Harrym – zdziwił się słysząc moje słowa. – Oczywiście, jeżeli to ci nie przeszkadza – dodałam szybko, bowiem bałam się, że wkroczyłam na zabroniony teren.

- A co chciałabyś wiedzieć?

- Sama nie wiem – miałam zbyt dużo pytań, które chciałam zadać. – Jak to możliwie, że jesteście braćmi, chociaż nie jesteście wcale do siebie podobni?

- Właściwie, to Harry jest moim przyrodnim bratem. Mamy tego samego ojca, ale nie matki. Moja umarła jak byłem mały. Matka Harry’ego wychowała mnie. Kiedy nasz ojciec zajmował się interesami, ja, Harry i Anne prowadziliśmy normalne życie w domu na przedmieściach. Mieliśmy niesamowite dzieciństwo. Zawsze graliśmy w piłkę do późna, a Anne przynosiła nam sok. Kochałem ją.

- Gdzie ona teraz jest?

- Umarła parę lat temu. To był dla nas mocny cios. Od tamtej pory musimy dawać sobie radę sami.

- A wasz ojciec? – ich historia była bardzo ciekawa i dramatyczna. Ale i tak wydawało mi się, że nie poznałam jej całej.

- Nasz ojciec? – zaśmiał się sztucznie. – Zaginął w akcji.

- Przykro mi – zrobiło mi się z tego powodu smutno.

- To nic. Nigdy nie byłem do niego przywiązany – wzruszył ramionami.

Skinęłam niepewnie głową. Dzisiaj usłyszałam dwie historie, które ścisnęły moje serce. Rzeczywiście dużo przeżyli.

„Może moje życie nie jest idealne, ale nie powinnaś mnie oceniać wcale mnie nie znając!”*

Słowa Harry’ego odbiły się echem w mojej głowie. Teraz zauważyłam, że jego życie było trudne. Źle go oceniłam, ale to i tak nie tłumaczy jego zachowania. Wciąż nie rozumiałam, dlaczego zabijał ludzi. Tak zachowywali się tylko ludzie bez serca. A wszystko wskazywało na to, że Harry te serce posiadał. Bo gdyby tak nie było, to zostawiłby Lexi na pastwę losu. A przede wszystkim nie uratowałby mnie, kiedy skonałam z bólu. I nie zostawił mnie, kiedy dowiedziałam się, iż jestem w ciąży.

- Nie wierzę, że go kurwa tam nie było!

Gwałtownie odwróciłam się do tyłu, słysząc krzyk Harry’ego. Po chwili pojawił się w salonie wraz z resztą. Sapnęłam, widząc jego twarz. Miał mnóstwo zadrapań, a z jego nosa ciekła krew. Lexi również miała ogromną ranę na policzku. Za to chłopakom nic nie było. Przynajmniej tak mi się wydawało.

- Co jest? – Dante zerwał się na równe nogi. – Nie żyje?

- Dlaczego omawiamy to przy niej! – krzyknął rozzłoszczony Matt, wskazując na mnie.

Skuliłam się, bowiem patrzył na mnie z mordem w oczach. Instynktownie położyłam dłoń na brzuchu, chcąc uchronić dziecko.

- Przestań w końcu! – Lexi popchnęła go. – Przestań w końcu być takim dupkiem!

- Kpisz sobie ze mnie! To wszystko przez nią! Narażałem życie żeby uratować jej głupi tyłek. Dlaczego ona wciąż żyje? Miałeś ją zabić, Harry!

Zapanowała głucha cisza. Słychać było tylko mój urwany oddech. Czułam się jakby ktoś uderzył mnie z całej siły w twarz. Łzy pojawiły się w moich oczach. Nie mogłam w to uwierzyć. Harry chciał mnie zabić. Dlaczego? Co takiego zrobiłam? Spojrzałam na niego. Jego usta były delikatnie opuchnięte, ale mimo to trzymał je mocno zaciśnięte. Oczy miał pozbawione emocji. Nie zaprzeczył. Chciał mnie zabić. 

- Dość tego, Matt – Jason chwycił przyjaciela za ramię, lecz ten wyrwał się z jego uścisku. 

- Nie, to dopiero początek – zaśmiał się cynicznie. – Wiesz o tym, że twój brat to ćpun? – zwrócił się do mnie. 

To była kolejna szokująca wiadomość. Nie chciałam wierzyć w jego słowa, ale rozum mi podpowiadał, że to była prawda. Po co miałby kłamać? I tak mnie nienawidził. 

- Harry miał go zabić, ale lepszą karą dla niego jest zabicie ciebie. Jak już zacznie rozpaczać będzie błagał o śmierć. Nie martw się, dopilnuję żeby zdychał w katuszach. 

- Wyjdźcie stąd – Harry powiedział surowo. 

Wszyscy opuścili pomieszczenie, zostawiając nas samych. Trzęsłam się ze strachu. Jeszcze dzisiejszego ranka chciałam umrzeć, lecz kiedy dowiedziałam się o dziecku wszystko się zmieniło. Ono nie może umrzeć. Niczym nie zawiniło. To nie była jego wina!

- Dru… - wypuścił głośno powietrze z ust. 

- Proszę, nie zabijaj mnie – zaszlochałam. – Nie rób tego, Harry. Zostaw nas w spokoju, błagam.

- Nie chcę cię zabić – wzdrygnęłam się, gdy dotknął opuszkami palców mojej twarzy. 

Jego palce czule pieściły moją skórę. Zamknęłam oczy, czując te dziwne uczucie w podbrzuszu. Bałam się, lecz jego dotyk był jak morfina. Koił mój ból. 

- Po prostu spraw, aby twój brat dał mi te pieniądze – wyszeptał. – Będę cię chronić. 

Westchnęłam, słysząc jego uspokajający głos. Czy mówił prawdę? Czy naprawdę będzie mnie chronił? Był w stanie to zrobić? Bo ja byłam w stanie mu ponownie zaufać.

Od Autorki:

* słowa pochodzą z rozdziału czwartego.

Cześć i czołem! Jak podoba się Wam rozdział? Na pewno jest mnóstwo błędów, ale mam cichą nadzieję, że mi to wybaczycie ;)

Zauważyłam, że praktycznie wszystkie życzycie jak najgorzej dla dziecka! Hahaha, naprawdę mnie zaskoczyłyście :) Oczywiście nic Wam nie obiecuję i musicie poczekać na rozwój spraw. Kto wie, a może te dziecko będzie zbawieniem dla Dru i Harry'ego? 

Czekam na Wasze opinie i dziękuję za każdy piękny komentarz. Jesteście najlepsze i kocham Was, no! 

Pozdrawiam <3