03 | część II

Nie wiedziałam gdzie jestem. Białe pomieszczenie, w którym nie było nic wydawało się być dziwnie przerażające. Czułam się uwięziona, a ta biel przypominała mi o mojej czarnej duszy. Delikatnie sunęłam dłońmi po ścianach dokładnie je badając, bowiem miałam nadzieję, że dam radę się stamtąd wydostać. Nie chciałam być tam ani chwili dłużej. Czułam jakbym miała nóż na gardle i wydawało mi się, że pomieszczenie się zmniejsza. Z paniką w oczach obserwowałam jak ściana zbliża się coraz bliżej w moją stronę, pragnąc mnie przygnieść. Zamknęłam oczy, modląc się, aby to zniknęło. Panicznie bałam się tego, co może nadejść. Proszę, nie.

Otworzyłam szeroko oczy, słysząc ćwierkanie ptaków. Znajdowałam się na ogromnej łące, na której rosło mnóstwo. różnokolorowych polnych kwiatów. Opierałam się o drzewo, a promienie słoneczne delikatnie muskały moją twarz. Uniosłam dłoń w stronę słońca z zachwytem obserwując jak jego promienie przechodzą przez moje chude palce. To było piękne zjawisko.

- Pięknie tu, prawda?

Oniemiałam, widząc uśmiechniętego Harry'ego idącego w moją stronę. Moje serce zabiło szybciej, a w brzuchu pojawiły się motyle. Już od dawna nie czułam tego uczucia. Fala miłych wspomnień zalała moje ciało, sprawiając, że poczułam niesamowitą radość. Nie mogłam przestać się uśmiechać i chyba nawet nie chciałam. Był przy mnie, blisko.

- Jesteś tu - wyszeptałam, gdy stanął na przeciwko mnie. Byliśmy tak blisko siebie, że czułam jego miętowy oddech, tęskniłam za tym. 

- Dla ciebie.

Zamknęłam oczy, czując jego palce na moim policzku. Delikatnie i z uczuciem pieścił moją skórę, która wręcz łaknęła jego dotyku. Ile bym dała żeby tak było zawsze, żeby to wróciło. 

- Tęsknię za tobą.

- Wiem - westchnął. - Ja za tobą też, Księżniczko. 

Zachichotałam, słysząc jak mnie nazwał. Tylko on tak mnie nazywał i nic nie mogło wyrazić tego jak tęskniłam za tymi słowami. Cholera! Tęskniłam za nim całym. Za jego głosem, dotykiem, charakterem, żartami, uśmiechem, pięknem. Tęskniłam za naszą miłością, która miała być wieczna. 

- Czy ja umarłam? 

Moje pytanie najwyraźniej bardzo go zdziwiło, bowiem zmarszczył brwi, a między nimi pojawiła się zmarszczka. Po chwili pokręcił głową uśmiechając się delikatnie. To znaczy, że umarłam czy nie?

- Nie - odpowiedział. - Jesteś tu, bo bardzo tego pragnęłaś. 

- Więc będę musiała wrócić? - Boże, proszę nie każ mi tam wracać! - Na Ziemię?

- Do żywych, Księżniczko - splótł nasze palce, aby poprawić mi humor. - Masz jeszcze tyle spraw do załatwienia. Nie wypełniłaś swojej misji życiowej. 

- A ty wypełniłeś swoją misję? - nic nie mogłam poradzić na to, że mój głos był pełen żalu i gniewu.

- To skomplikowane - wyszeptał, patrząc w moje oczy. - Nie mogę ci tego wyjaśnić.

- Dlaczego? - byłam oszołomiona pięknem jego zielonych oczu, które błyszczały jeszcze jaśniej niż kiedyś.

- Ponieważ nie mogę - zagryzł dolną wargę. - Nie marnuj naszego czasu na poruszanie tego tematu, Dru. 

Nie mogłam się powstrzymać i zrobiłam to o czym marzyłam od jego śmierci. Położyłam dłoń na jego karku, przyciskając usta do jego. Zamruczałam cicho, czując miękkie wargi Harry'ego, a fala szczęścia zalała moje ciało, gdy zaczął odwzajemniać moje pocałunki, kładąc dłonie na moich biodrach. W momencie, gdy nasze języki rozpoczęły swój, tęskny, żarliwy taniec nie liczyło się nic. Myślałam tylko o Harrym i naszej miłości, która rosła z sekundy na sekundę. Tak tęskniłam, o Boże!

- Nie powinniśmy tego robić - powiedział, gdy tylko nasze usta się rozdzieliły. 

- Nie zabieraj mi szczęścia - wplotłam palce w jego włosy. - Tak dawno nie czułam się szczęśliwa. 

- Wiem i musisz odzyskać to szczęście - rzekł stanowczo. - Porzuć wszystko i wróć do dawnego życia. Zapomnij o mnie, Lexi, Macie, Dante, Jasonie i Lily. Zapomnij o śmierci i przekrętach. Bądź tą samą dziewczyną, którą byłaś. 

- Nie mogę - pokręciłam przecząco głową. - Teraz to jest moje życie i nigdy nie zapomnę, rozumiesz? Codziennie odczuwam pustkę przez twoje odejście, a ty chcesz żebym o tobie zapomniała! To niedorzeczne, wiesz? To tak jakbyś kazał ptakowi zapomnieć jak latać.

Harry westchnął zrezygnowany, po czym usiadł na trawie. Wyglądał jakby ktoś uderzył go w twarz, był zraniony, smutny i zawiedziony. Nie mógł oczekiwać ode mnie, że zapomnę, bo nie da się tego zrobić. Te wszystkie wydarzenia będą prześladować mnie do końca życia i nigdy nie pozwolą na spokojne, i szczęśliwe życie. Byłam pewna, że nigdy nie znanym po raz drugi miłości i ciepła. Co z tego, że Dante mnie kochał skoro ja nie odwzajemniałam jego uczucia? 

- Powiedz mi, dlaczego dałeś się zastrzelić - byłam na skraju załamania. 

- Nie mogę - patrzył wszędzie tylko nie na mnie. To bolało. - Musisz już wrócić. 

- Co?! - krzyknęłam. - Nie, nie, nie! Harry, nie każ mi wracać! Nie możesz tego zrobić, rozumiesz?! Proszę, nie! 

Nagle obraz zaczął mi się zamazywać, a po policzkach spłynęły słone łzy bólu. Nie mógł mi tego zrobić, znowu! Próbowałam go dotknąć, lecz nie czułam już jego ciała. To tak jakby był duchem. Próbowałam krzyczeć, ale nie mogłam wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Szamotałam się jak szalona, ale to nic nie dało. Wszystko zniknęło, a ja obudziłam się. 

Poruszyłam delikatnie głową chwilę potem krzywiąc się z bólu. Moje powieki były okropnie ciężkie, dlatego uniesienie ich był nie lada wyczynem. Tylko czy chciałam je unieść? Chciałam znowu zobaczyć ten okropny świat? Dlaczego znowu ocalałam? Większość ludzi nazwałoby to szczęściem, wręcz cudem, a dla mnie była to okrutna kara. Boże, dlaczego znowu uratowałeś mnie od śmierci, której tak pragnęłam? 

Niepewnie otworzyłam oczy, ale po chwili zamknęłam je, gdyż poraziły je promienie słoneczne. Moja głowa pękała tak samo jak ciało z bólu. Powinnam być już do niego przyzwyczajona, prawda?

Podjęłam kolejną próbę otwarcia oczu i tym razem udało mi się. Zamrugałam parę razy, widząc wszystko przez mgłę. 

Chwilę później obraz wyostrzył się, a ja ujrzałam pochyloną nade mną Lexi, która patrzyła na mnie zmartwiona.

- Hej - uśmiechnęła się delikatnie. - Jak się czujesz?

- Okropnie - powiedziałam zgodnie z prawdą.  - Moja głowa pęka. 

- Miałaś wstrząs mózgu, to normalne. 

- Co z Louisem? - spytałam nagle przypominając sobie o szatynie. Boże, proszę, aby nic mu się nie stało.

- Wszystko z nim w porządku - odpowiedziała. - Niedawno zasnął. 

- Możesz mi wytłumaczyć co się stało? 

- Kiedy nie dawaliście znaku życia zaczęliśmy się martwić. Wraz z Max'em pojechałam was szukać. Znaleźliśmy was niedaleko Holmes Chapel w rozbitym samochodzie. Wyciągnęliśmy was stamtąd i pojechaliśmy do mojej zaufanej znajomej, która mieszka niedaleko. Wezwaliśmy doktora Stevena, zbadał was, podał kroplówki i na szczęście obyło się bez szpitala. Więc teraz jesteś w domu Zoe.

Pokiwałam głową od razu się odprężając. Na szczęście mieliśmy doktora Stevena, który był naszym lekarzem i w razie jakichś obrażeń przyjeżdżał do nas z całym sprzętem. Nie mogliśmy pozwolić sobie na wizyty w szpitalu, bowiem zrobiłoby to dużo szumu, a tego nie chcieliśmy. Oczywiście w razie śmiertelnych ran od razu tam się kierowaliśmy, ale najwyraźniej wypadek mój i Louisa nie był tak groźny jak myślałam. 

- Louis powiedział, że zachowywałaś się jakby coś było na drodze - powiedziała ostrożnie Lexi. - Co to było?

Cholera, powinnam jej powiedzieć? Uwierzyłaby mi, czy tak samo jak Louis pomyślała, że jestem chora psychicznie? To na pewno był Harry i nie ma mowy, że to tylko wytwór mojej wyobraźni. Nie jestem szalona! Przecież przed chwilą z nim rozmawiałam, czułam jego dotyk. Nie byłam chora, prawda?

- Dru - pogoniła mnie blondynka. - Powiedz.

Przełknęłam głośno ślinę, modląc się, aby mi uwierzyła. Była moją przyjaciółką i powinna mi wierzyć, prawda? Chociaż Lou też był moim przyjacielem, ale mi nie uwierzył. Nieważne, raz kozia śmierć.

- To był Harry.

Nagle zapanowała głucha cisza, a dziewczyna zaczęła przetwarzać, to co powiedziałam. Serce było mi jak oszalałe, a dłonie pociły się ze stresu. Lexi, proszę uwierz mi. 

- To niemożliwe - wyszeptała. - On nie żyje.

- Jesteś taka sama jak Louis - syknęłam. - Nie wierzysz mi! 

- Widziałam jak umierał, widziałam jego martwe ciało, Dru. 

Byłam rozczarowana jej zachowaniem, bowiem myślałam, że jednak uwierzy w moje słowa. Jak mogłam być tak głupia? Nie musiałam jej tego mówić, mogłam skłamać niż dać jej powody do myślenia, że powinna wysłać mnie do psychiatryka. Coś ścisnęło mnie za serce, gdy zobaczyłam łzy w jej oczach, które po chwili spłynęły po jej policzkach. Dlaczego płakała? To przeze mnie?

- Bałam się o ciebie - zaszlochała. - Kiedy zobaczyłam zniszczony samochód myślałam, że to koniec. Że nigdy więcej nie usłyszę twojego głosu, śmiechu i nawet, że nie zobaczę jak płaczesz. Jesteś dla mnie wszystkim, Dru i dlatego tak ciężko mi uwierzyć. Wiem, że powinnam teraz przyznać ci rację, ale nie mogę, bo Harry nie żyje. Gdyby była jakakolwiek szansa na uratowanie go, to na pewno bym to zrobiła, wiesz? I mam cholerne poczucie winy, że nie było mnie przy nim, aby mogła mu pomóc. Nienawidzę samej siebie za to, że siedziałam w tym cholernym aucie zamiast stać u jego boku. Przepraszam. 

Była załamana, a najgorsze było to, że to wszystko przeze mnie. Znowu zawiodłam ludzi, których kocham i po raz kolejny miałam pretensje do Boga za to, że nie pozbawił mnie życia. Jej słowa były bardzo szczere i ani przez chwilę nie zwątpiłam, że chciała pomóc Harry'emu. Nie miałam pojęcia, że tak bardzo nienawidziła siebie za to, że nie było jej przy nim. Nigdy nie obwiniałam Lexi za śmierć Stylesa, ponieważ to nie była jej wina, że została postrzelona, a jedyną istotą, która zawiniła był Bóg. 

- To nie twoja wina - uścisnęłam jej dłoń. - Nie obwiniaj się o to co się stało. 

- Mi też jest ciężko - wyszeptała. - Proszę, wybacz mi. 

- Nie, to ty mi wybacz, Lexi.

                                     *

Trzymając się ramienia Lexi stawiałam małe kroczki. Głowa wciąż mi pękała, a nogi były jak z waty, co chyba nie było dobrym znakiem. Dom był przytulny i utrzymany w ciemnych kolorach. Od razu mi się spodobał, bowiem wnętrze było urządzone w starym stylu wiktoriańskim. 

Na kanapie w salonie siedział mój brat oraz młoda dziewczyna. Miała długie blond włosy z czarnymi odrostami na czubku. Wyglądała jakby była ćpunką, bowiem jej oczy były zaczerwienione, a twarz blada jak kartka. 

- Cześć. 

Max podszedł do mnie, po czym delikatnie przytulił. Właścicielka domu przyglądała mi się uważnie z obojętnym wyrazem twarzy. Było w niej coś co mnie intrygowało, zastanawiałam się skąd Lexi może ją znać. 

- Jak się czujesz? - spytał.

- Już dobrze - uśmiechnęłam się nieśmiało. - Jestem Dru - zwróciłam się do dziewczyny.

- Zoe - odpowiedziała. - Potrzebujesz czegoś? 

- Nie, dziękuję. 

- Zrobię obiad - powiedziała, po czym wstała i udała się do pomieszczenia obok, które musiało być kuchnią. 

- Jest trochę nieufna - szepnęła do mnie Lexi. - Nie przejmuj się jej obojętnością.

- Nie przejmuję - wzruszyłam ramionami. 

- Pójdę pomóc Zoe - mój brat uśmiechnął się szeroko, a chwilę później już go nie było.

Uniosłam wysoko brwi, posyłając pytające spojrzenie przyjaciółce. Blondynka zachichotała cicho mówiąc: 

- Chyba mu się spodobała.

- Teraz nie masz wyboru, musisz mi wszystko o niej opowiedzieć. 

- Chodźmy na zewnątrz. 

Wciąż trzymając się ramienia Lexi ruszyłyśmy w stronę drzwi balkonowych. Ciepłe powietrze uderzyło w nasze twarze, gdy wyszłyśmy na taras. Usiadłyśmy na bujanej ławce, która wykonana była z ciemnego drewna. Gdy zobaczyłam polne kwiaty, które rosły w ogrodzie przypomniała mi się moja rozmowa z Harrym. Zagryzłam mocno dolną wargę, aby się nie rozpłakać. Muszę zapomnieć.

- Zoe poznałam dzięki Harry'emu. Jej ojciec przyjaźnił się z mamą Harry'ego i kiedy zmarł Harreh zajął się Zoe. Pomagał jej tak długo aż nauczyła się żyć na własną rękę. Jest trochę dziwna, lubi samotność, broń i dragi. Ma siedemnaście lat i nie powinna mieszkać sama, ale jej dom jest położony z dala od innych i praktycznie nikt nie zapuszcza się w te rejony. Jest lojalna i zawsze pomaga jeżeli jest taka potrzeba. To dobra dziewczyna, tylko trochę osamotniona i zamknięta w sobie.

- Czyli nie muszę się obawiać? 

- Nie - uśmiechnęła się. 

- Długo to zostaniemy? - zapytałam.

- Wyjedziemy dzisiaj w nocy.

- Dobrze, zabierzemy ze sobą Zoe.

- Jak to? - spytała zdziwiona.

- Ma siedemnaście lat i nie sądzę żeby samotność jej służyła. Nie musi z nami zostawać na zawsze, ale chociaż na trochę. Z resztą Lily przyda się towarzystwo. 

- Dobrze, porozmawiam z nią. 

- Mogę się dosiąść? 

Spojrzałam w bok, a moim oczom ukazał się Lou. Na jego ustach widniał delikatny uśmiech, a oczy błyszczały dziwnym blaskiem. Poczułam ulgę, widząc, że z nim wszystko w porządku. Miał tylko parę rozcięć na twarzy, ale nie wydawały się być groźne.

- Zostawię was samych.

Miejsce Lexi, która wróciła do domu zajął Louis. Nie wiedziałam co powinnam powiedzieć. Przeprosić, nakrzyczeć, czy milczeć? Jego ramię ocierało się o moje, powodując, że dziwnie przyjemny prąd przeszedł przez moje ciało. To nie był dobry znak.

- Przepraszam za ten wypadek - przerwałam ciszę.

- Zapomnijmy o tym, dobrze? 

- Pewnie - nigdy o tym nie zapomnę. - Jak się czujesz?

- Jest dobrze - odparł. - Tylko trochę boli mnie noga. 

- Nawet nie wiesz jak mi głupio - schowałam twarz w dłoniach, bowiem nie mogłam znieść jego spojrzenia. 

- Mieliśmy o tym zapomnieć - zaśmiał się cicho. - Ej, nie ukrywaj tej swojej pięknej buźki.

Zdjął dłonie z mojej twarzy, a ja patrzyłam na niego uważnie. Powiedział, że mam piękną twarz, czy to robią przyjaciele? Opuszkami palców delikatnie pogładził mój policzek, a potem schował kosmyk włosów za ucho. Był taki delikatny i czuły. Nagle jego spojrzenie spoczęło na moich ustach. Zachłysnęłam się powietrzem, gdy spojrzał w moje oczy. Pochylił się w moją stronę, czułam jego ciepły oddech na policzku. 

- Zanim cię pocałuję muszę wiedzieć, czy zależy ci na Dante - wyszeptał. - Bo jeżeli tak jest to wycofam się. Mam nadzieję, że jednak to nie jest silne uczucie. 

Co miałam powiedzieć? Prawdę, czy kłamstwo? Chciałam zasmakować ust Lou, ale jakiś dziwny głosik krzyczał w mojej głowie żebym tego nie robiła. Nagle przed oczami pojawił mi się obraz załamanego Harry'ego, co spowodowało, że odsunęłam się od mojego przyjaciela. Nie mogłam tego zrobić.

- Przepraszam - wyszeptałam, po czym wstałam z ławki i weszłam do domu. 

Oparłam się o ścianę głośno oddychając. Boże, prawie pocałowałam Louisa, byłego przyjaciela Harry'ego. Można być gorszą suką? Miałam dość tych dziwnych uczuć, które zlewały się w jedno i atakowały ze zdwojoną siła. Pisnęłam, widząc za oknem postać Harry'ego. Wpatrywał się we mnie z obojętnym wyrazem twarzy i tylko oczy go zdradzały - były pełne smutku. Upadłam na podłogę, zamykając oczy. Boże, co się ze mną dzieje? 

- Dru! Co się stało?! 

Obok mnie pojawiła się Lexi i zaczęła pocierać moje ramię. Zaczęłam szlochać jak mała dziewczynka, której zabrano ulubionego misia. Byłam chora, musiałam w końcu to zaakceptować.

- Znowu go widziałam - wychrypiałam. - Co się ze mną do cholery dzieje?!

- Rozgryziemy to, wszystko będzie dobrze -  próbowała mnie uspokoić, ale na próżno.

- Zaczynam tracić rozum, dłużej nie dam rady. To koniec.

Od Autorki:
Przepraszam za ten beznadziejny rozdział. Nie wiem, co się ze mną dzieje. Potrzebuję Waszych pomysłów, bo inaczej, to będzie koniec tego opowiadania. Możecie mi pomóc i pisać mi swoje propozycje na asku albo TT? Błagam na kolanach.
Jak widzicie Dru szaleje i powiem Wam tylko, że w piątym rozdziale wyjaśnię wszystko z Harrym.
Co myślicie o Zoe i zachowaniu Louisa?
Jest nowa zakładka pt. "Marionetki cz. II". Tam znajdziecie wszystkich bohaterów części drugiej.
Dziękuję za każdy komentarz, jesteście niesamowite! Kocham Was ♥
Blogi odwiedzam zawsze w weekend, także proszę nie złośćcie się, że tak późno komentuję, ale mam straszne urwanie głowy ze szkołą. Mam nadzieję, że rozumienie.
Pozdrawiam! ♥