04 | część II

Nie spodziewałam się, że kiedyś poczuję tak dużą ulgę, wracając do domu. Każdy mnie przytulał, nawet Matt, który nienawidził mnie najbardziej na świecie. Rzecz jasna nie wiedzieli o moich dziwnych zaburzeniach i miałam nadzieję, że nigdy się o tym nie dowiedzą. Robiło mi się cieplej na sercu, gdy mówili mi jak bardzo się martwili o mnie i Lou. Dante od razu porwał mnie w ramiona, całując mocno. I może oddałabym ten pocałunek z taką samą żarliwością, gdyby nie fakt, że nie poczułam żadnych iskier miłości, czy pożądania.

Każdy z domowników dobrze przyjął Zoe, a ona sama chyba była zadowolona z ich towarzystwa. Opierając się o framugę i pijąc whisky parzyłam na moich przyjaciół. Matt obejmował czule Lexi, Zoe z uśmiechem przysłuchiwała się dyskusji Lily i Max'a, a Jason, Lou i Dante śmieli się z głupich obrazków, które znaleźli w internecie. Wszyscy byli szczęśliwi, a ten widok był rozkoszą dla moich oczu. Najbardziej na świecie zależało mi na ich szczęściu i chyba zapomniałam o sobie.    

- Hej, Dru! - zawołał Matt. - Chcesz jechać do Leili?    

Spojrzałam na niego podejrzliwie, bowiem Matt nigdy nie chciał mnie nigdzie zabierać, ponieważ mówił, że tylko przeszkadzam, a po drugie nie lubił mnie jak cholera.

- Pewnie - odparłam. - Kiedy?  

- Zaraz? - zasugerował. - Muszę jeszcze wziąć parę rzeczy dla małej.

- Będę przy samochodzie.

Wypiłam do końca alkohol, po czym odstawiłam pustą szklankę na komodę. Ostatni raz spojrzałam na moich przyjaciół, którzy zajęci byli sobą, a potem wyszłam z domu. Oparłam się o samochód Matta, gdy zakręciło mi się w głowie. Wciąż często bolała mnie głowa i miałam zawroty, a temu wszystkiemu winny był wypadek, który spowodowałam. Moje dłonie drżały, gdy wyciągałam paczkę papierosów z kieszeni spodni. Podpaliłam jednego fajka, zaciągając się mocno. Wypuściłam dym z płuc z uwielbieniem na niego patrząc. Pomału stres zaczął opuszczać moje spięte ciało, dając chwilę błogości. 

- Myślałem, że z tym skończyłaś - powiedział Dante, podchodząc do mnie. 

- Gdzie Matt? - spytałam, ignorując jego zniesmaczenie.

- Nie zmieniaj tematu, Dru - westchnął.  - Dlaczego znowu palisz te świństwo?

- Daj spokój - wywróciłam oczami zirytowana jego zachowaniem. To była moja sprawa, co robiłam. 

Dante wyjął papierosa z moich ust, rzucił go na ziemię, po czym przydeptał butem. Zszokowana patrzyłam na jego dumny wyraz twarzy. On chyba sobie żartował! Dante nie mógł mnie kontrolować ani mówić co mam robić. Zachowywał się jak mój ojciec i uważał, że skoro jest moim chłopakiem, to może mną rządzić. Cóż, tak nie będzie.

- Co do cholery?! - krzyknęłam. - Przestań być takim chujem, Dante!

- Słucham? - spojrzał na mnie ze złością w oczach. - Jestem twoim chłopakiem i mogę się tak zachowywać!

- Właśnie, że nie możesz! Sama potrafię o siebie zadbać!

- Nie rozśmieszaj mnie - prychnął. - Niszczysz wszystko, Dru! Wszystko, rozumiesz? 

- Przestańcie! - podszedł do nas Matt, próbując jakoś uspokoić. - Nie mamy czasu na kłótnie, załatwicie to później. 

- Nie wtrącaj się - syknął Dante w stronę czarnowłosego. 

- Uwierz, nie interesuje mnie wasza kłótnia, ale jestem umówiony, także musimy już jechać.

Dante był wściekły, ale nie interesowało mnie to, ponieważ ostatnio nic mu nie pasowało. Nie zwracając na niego uwagi wsiadłam do samochodu, a Matt odpalił silnik i wycofał auto z podjazdu. Oparłam głowę o szybę, patrząc na stare, zaniedbane budynki. Nieliczni ludzie przechadzali się ulicami. Zazwyczaj były to matki, które biegły do swoich dzieci z jedzeniem, albo pijacy oraz ćpuny. Ta część miasta była niebezpieczna i straszna dla normalnych ludzi, dlatego nikt tutaj nie przychodził. 

Dante zniszczył mój humor i miałam ochotę go za to zabić. Nienawidziłam, gdy się kłóciliśmy, albo mnie pouczał. Nie mógł tego robić, nikt nie mógł. Zmienił się - nie był już tym chłopakiem, którego poznałam trzy lata temu.    

Matt zaparkował obok baru, po czym oboje wyszliśmy z samochodu. Kiedy przekroczyliśmy próg baru Leili do moich nozdrzy dobiegł zapach alkoholu, tytoniu oraz zioła. Za barem stała czarnowłosa kobieta, a na jej ustach widniał szeroki uśmiech. Podeszłam do niej, pocałowałam w policzek i usiadłam na stołku barowym.

- Jest Emily? - spytał Matt.

- Yep, u  Nathana w gabinecie - odpowiedziała Leila.

Matt skinął jedynie głową, a następnie wszedł do gabinetu Nathana. Emily była córką jakiejś Alice, którą zabiła Lexi. Moja przyjaciółka obiecała, że zajmie się dziewczynką i tak właśnie zrobiła. Oddała małą dla Leili i Natahana, bowiem pragnęli dzieci, ale nie mogli ich mieć. Emily była rozkoszną brunetką o dużych, zielonych oczach. Miała cztery lata i była małym szkodnikiem, ponieważ zawsze coś niszczyła, albo rozrabiała. Jej ojcem był Charms, więc na pewno odziedziczyła po nim parę cech.

- Jak się czujesz? - spytała Leila. - Wiem o wypadku.

- W porządku - uśmiechnęłam się delikatnie. - Jak widzisz jestem cała i zdrowa.

- Na szczęście - puściła mi oko.- To co, napijesz się czegoś?

- Nie dzisiaj, dzięki.

- Coś jest na rzeczy, bo ty nie odmawiasz alkoholu - powiedziała całkowicie poważnie. 

- Jutro nie odmówię - rzekłam. 

- Słyszałam, że macie nowego członka załogi.

- Kto ci powiedział? - spytałam zaciekawiona, bowiem nikt nie wiedział o Zoe, przynajmniej tak mi się wydawało.

- Jakieś dzieciaki wczoraj coś tutaj szeptały - westchnęła. - Dziewczyna, tak?

- Yeah, Zoe, może znasz? 

- Nie, skąd miałabym ją znać? - zmarszczyła brwi, opierając łokcie o blat.

- Harry się nią zajmował, mieszka niedaleko Holmes Chapel.

- Nope, nic nie wiedziałam. 

- Skomplikowana historia - wywróciłam oczami. - Musicie kiedyś wpaść.

- Z pewnością - uśmiechnęła się. - Emily bardzo tęskni za Lexi. 

- Za nią nie da się nie tęsknić.

- Plotkujecie o mojej dziewczynie? - spytał Matt, siadając obok mnie.

- Dlaczego nie jesteś z Emily? - zapytałam go, marszcząc brwi.

- Śpi - wzruszył ramionami. - Leila, słyszałaś, że Dru ma kryzys w związku?

Zacisnęłam dłonie w pięści, patrząc morderczym wzrokiem na Matta. Co do cholery? Musiał o tym wspomnieć, prawda? Nienawidziłam go tak bardzo, że mogłabym patrzeć jak umiera z uśmiechem na ustach. Był dla mnie nikim i nie rozumiałam, dlaczego Lexi jest z takim potworem.

- Nie - czarnowłosa spojrzała na mnie oburzona. 

- Żałuj, że nie wiedziałaś ich dzisiejszej kłótni - zaśmiał się. - Myślałem, że się pozabijają. Wiesz, chyba kochająca się para nie powinna się tak zachowywać, prawda? I wiesz co jest najlepsze? Dante ostatnio żalił się, że brakuje mu seksu. 

- Zamknij się! - krzyknęłam, a oboje podskoczyli ze strachu zaskoczeni moim wybuchem. - Moje życie seksualne nie powinno cię interesować!

- Raczej jego brak - prychnął.

- Pierdol się, Matt! - warknęłam, wstając ze stołka.

Zaczęłam iść w stronę wyjścia z baru, bowiem nie chciałam już go słuchać, a po drugie byłam zbyt wściekła. Wyszłam z budynku, trzaskając drzwiami. Wsadziłam między wargi papierosa, a następnie podpaliłam go. Szłam pustą ulicą, paląc szlugi, a moja głowa wręcz pękała z bólu i złości. Broń, która przyczepiona była do paska moich spodni i ukryta przez bluzkę wręcz paliła moją skórę. Musiałam się na czymś wyładować, bo inaczej umarłabym z nadmiaru emocji. 

Moje nogi same prowadziły mnie w dobrze znane mi miejsce. Przez ostatnie trzy lata spędzałam tam więcej czasu niż w domu. Pchnęłam metalową furtkę i zaczęłam przechadzać się między nagrobkami. Stanęłam przy grobie Harry'ego, patrząc na zwiędnięte kwiaty. Będę musiała przynieść nowe, może róże, ale tym razem czerwone? Spodobały mu się?

Usiadłam na trawie, a łzy pojawiły się w moich oczach. Miałam dość, moje życie było jedną wielką porażką. Wszystko sypało się jak piach i nie mogłam nic zrobić, aby jakoś to naprawić. Tęskniłam za Harrym, który na pewno powiedziałby mi co powinnam zrobić. Pomógłby mi i sprawił, że w moim życiu znowu pojawiłoby się słońce. Byłam pewna, że niedługo umrę, a na moim nagrobku będzie napisane "Umarła z miłości, z owej tęsknoty i samotności."  

- Nie mogę się z tym pogodzić i wcale nie chcę - powiedziałam cicho do nagrobka. - Jeśli to sprawia, że jestem słaba, to trudno, jestem. Ale nie mogę znieść tego, że ty... Że cię nie ma.

Zaszlochałam, chowając twarz w dłonie. Dlaczego to było takie trudne? Nawet mówienie o swoich uczuciach było dla mnie trudne, a tym bardziej okazywanie ich.

- Umieram przez ciebie, Harry - wyszeptałam. - To ty mnie zabijasz. 

*

Siedziałam przy stole wraz z resztą domowników. Lexi stawiała na stole jedzenie, przyjmując pochwały Jasona. Obok mnie siedział Dante, który w zaborczy sposób ściskał moje kolano. Na przeciwko nas siedział Louis i chyba nie podobało mu się zachowanie Dante, ponieważ patrzył na niego wrogo, a mi posyłał współczujący uśmiech. Każdy już wiedział o naszej kłótni i nie podobało mi się to. Zoe najwyraźniej już się u nas zadomowiała, ponieważ prowadziła zaciętą dyskusję z Lily i Max'em. Kiedy wszystko było już na stole zaczęliśmy jeść. Pomału przeżuwałam każdy kęs i uważnie obserwowałam moich przyjaciół. Chciałam być taka jak oni - szczęśliwa.

- Jedz - warknął do mnie Dante i tylko ja to usłyszałam, na szczęście. - Nie rób scen.

Wywróciłam oczami całkowicie go ignorując. Nie ma mowy, abym robiła to co chce. Musiał nauczyć się, że nie będę jego marionetką.  Mogłam sama decydować o sobie,  a on nie miał nic do tego.

- Słuchajcie, chcielibyśmy coś ogłosić - powiedział Matt, wstając wraz z Lexi.

Stali uśmiechając się jak dzieci, a ich palce były splecione razem. Wszyscy z napięciem czekali na to, co mieli nam do powiedzenia. Sama byłam bardzo ciekawa, dlaczego byli aż tak szczęśliwi. Musiało stać się coś wspaniałego.  

Już Lexi miała zacząć mówić, gdy w jadali pojawiła się osoba, która nie powinna tu być. Myślałam, że to znowu wytwór mojej wyobraźni, ale od razu odrzuciłam od siebie tą myśli, słysząc pisk Lily:

- Harry?!    

Od Autorki:

Przepraszam za ten okropny rozdział, ale nie mam weny i nie wiem czy w najbliższym czasie ją dostanę. W każdym razie modlę się o nią. 

Wyjaśniłam Wam sytuację z córką Alice i wiecie kto jest ojcem małej, także mam nadzieję, że mnie nie zabijcie? Proszę :c

Jak widać Harry wrócił :D Cieszycie się? Taki był też mój zamiar od zawsze. Wielu z Was przejrzało mnie, także wielkie brawa dla Was! :D W następnym rozdziale dowiecie się, gdzie podziewał się przez te trzy lata i dlaczego odszedł.  

Domyślacie się co ogłosić chciała Lexi wraz z Mattem? Jakieś sugestie?

Powstała nowa zakładka pt. "Autorka". Tam znajdziecie mojego instagrama, gg, tumblra, twittera oraz aska. 

Dziękuję za każdy komentarz, są dla mnie bardzo ważne! Jesteście Kochane ♥
Mam dla Was wiadomość, a mianowicie już niedługo będzie premiera mojego nowego opowiadania. Jestem tym bardzo podekscytowana i mam nadzieję, że spodoba się Wam nowa historia ♥ 

Pozdrawiam xx