05 | część II

Stał przed nami uśmiechnięty jak zawsze. Nikt się nie odzywał, każdy był zszokowany jego widokiem. Harry żył, nie byłam chora psychicznie. Ale gdzie był przez te wszystkie lata? Dlaczego przyszedł dopiero teraz?  

Spojrzał na mnie, lecz spuściłam głowę, nie chcąc na niego patrzeć. Dlaczego to zrobiłam?

- Widzicie go? - spytała cicho Lily. - Harry!

Po chwili znajdowała się już w jego objęciach, płacząc ze szczęścia. Lexi trzymała się ramienia Matta i także płakała. Max patrzył na tą scenę z szeroko otwartymi oczami tak samo jak Zoe. 

- Co ty tu robisz? - warknął Dante. Spojrzałam na niego zdziwiona i skrzywiłam się, gdy mocniej zacisnął palce na moim kolanie. Nie cieszył się na widok własnego brata?

- Wróciłem - odpowiedział Harry. - Musiałem wrócić i chcę wszystko wytłumaczyć.

W końcu spojrzałam na miłość mojego życia, a moje serce zabiło szybciej, gdy zobaczyłam jego zaczerwienione oczy. Płakał?

- Jak to możliwe, że tu jesteś? I dlaczego wy nie wyglądacie na zaskoczonych?! -  Lexi wskazała na Jasona, Dante i Matta.

- Pomogli mi upozorować moją śmierć - powiedział Harry. - Musiałem odejść ze względu na Dru. Była na celowniku każdego i myślałem, że wróci do dawnego życia, ale ona zrobiła coś czego nie przewidziałem. Zrobiłem to dla jej dobra.

- Mojego dobra?! - krzyknęłam, wstając. - Przez trzy pieprzone lata opłakiwałam Ciebie! Chciałam się zabić, bo nie mogłam znieść, że Cię nie ma! I wy wiedzieliście o wszystkim! A przede wszystkim ty Dante! 

- Dru, proszę cię - wyszeptał Dante, ale nie chciałam go słuchać.

- Zamknij się! To koniec, rozumiesz? Mam nadzieję, że zaspokoisz siebie i pójdziesz na dziwki, popierdoleńcu!

- Dru, daj nam się wytłumaczyć - Jason próbował jakoś załagodzić sytuację, ale na nic były jego starania. 

- Nie ma dla was wytłumaczenia! - syknęłam. - Cała wasza czwórka patrzyła na ból Lexi, Lily i mój, i żaden z was nie miał wyrzutów sumienia! Po prostu patrzyliście jak było nam ciężko!

Lily i Lexi jakby dopiero zrozumiały sytuację odsunęły się z dala od chłopaków. Widziałam złość, przygnębienie i smutek w ich oczach. Lily już nie płakała ze szczęścia, lecz żalu. Bracia ją okłamali, pozwolili żyć w depresji, tak samo jak mi i Lexi.

- Nienawidzę was! - wrzasnęłam. - Mam nadzieję, że traficie do piekła!

Zanim ktoś zdążył coś powiedzieć wybiegłam z jadalni. Chwyciłam kluczyki od samochodu Matta, po czym wyszłam z domu i wsiadłam do auta. Odpaliłam silnik, a następnie odjechałam, widząc we wstecznym lusterku Max'a, który próbował mnie dogonić. Łzy spływały po moich polikach, a żołądek skręcał z nerwów. Harry żył, a moi przyjaciele o tym wiedzieli i patrzyli na to jak upadam. Ufałam im i po raz kolejny dostałam za to po tyłku. Nie powinnam ufać ludziom, bo oni zawsze zawodzą i nic tego nie zmieni. Miałam ochotę krzyczeć ze wściekłości. Jak on mógł mi to zrobić? Jak oni mogli mi to zrobić? 

Zatrzymałam się przed domem rodzinnym Harry'ego, w którym zamieszkałam po jego śmierci. Trzasnęłam drzwiami i biegiem rzuciłam się do drzwi wejściowych budynku. Włożyłam klucz do zamka, przekręciłam nim parę razy, po czym weszłam do środka, zamykając się na cztery spusty. Potykając się podeszłam do barku i wyjęłam z niego butelkę burbonu. Odkręciłam kurek, wzięłam duży łyk i wytarłam łzy. Byłam taka zła, taka smutna i rozwścieczona. Odłożyłam alkohol na bok, po czym chwyciłam lampę i rzuciłam  nią na drugi koniec pokoju. Krzyczałam niszcząc wszystko co napotkałam na swojej drodze. Dlaczego? Dlaczego do cholery?! 

Usiadłam w kącie, obejmując się ramionami. Wyłam, nie mogąc pojąć co się ze mną dzieje. To sprawiało, że płakałam. Lub może płakałam z innego powodu. Trudno powiedzieć, gdy setki emocji zlały się w jedno. 

                                           *

Harry.

Nie tak wyobrażałem sobie powrót do domu. Myślałem, że Dru rzuci mi się w ramiona, powie, że mnie kocha i że tęskniła, i wszystko będzie dobrze. Nie przewidziałem tego, że zacznie krzyczeć, że moja siostra i Lexi, także się ode mnie odwrócą. Lepiej by było gdybym w ogóle nie wracał? Nie rozumiałem, dlaczego Dru tak zareagowała, przecież mówiła co innego na cmentarzu. Przez ostatnie trzy lata nie odszedłem daleko. Matt dzwonił do mnie codziennie i mówił co dzieje się w gangu. Czasami nawet spotykaliśmy się, ale nic więcej. Pierwszy raz postanowiłem pokazać się Dru na stadionie, a potem zobaczyła mnie u Zoe. Słyszałem jej każde słowo, które mówiła do mnie na cmentarzu, widziałem jak płakała i jak walczyła. Widziałem wszystko, ale nie reagowałem. Przecież byłem martwy, prawda?

Nagle usłyszałem głośny huk, dochodzący z pokoju Matta i Lexi. Otworzyłem drzwi i wszedłem do środka nawet nie fatygując się, aby zapukać.

Mój przyjaciel ubrany tylko w spodnie zrzucał wszystko z półki na podłogę. Wyglądał na wściekłego i byłem niemal pewny, że pokłócił się z Lexi. 

- Co jest? - spytałem, siadając na łóżku. 

- Pokłóciliśmy się - warknął, szarpiąc się za włosy. - Mieliśmy się ożenić, chcieliśmy to ogłosić zanim się magicznie zjawiłeś.

- Przepraszam? - wywróciłem oczami. - Porozmawiam z nią, zawsze mnie słuchała.

Wstałem i już chciałem wyruszyć na poszukiwania dziewczyny, gdy zatrzymał mnie głos Matta:

- Ale to też chyba się zmieniło.

- Co? - zmarszczyłem brwi, nie rozumiejąc jego słów.

- Pokłóciliśmy się przez ciebie - warknął. - Lexi nigdy mi tego nie wybaczy, że ją oszukałem i tobie też. Ona nas nienawidzi, rozumiesz? 

Zacisnąłem szczęki, gdy gniew zaczął przejmować nade mną kontrolę. Ostatnio zrobiłem się bardzo agresywny i bałem się, że mogę stracić kontrolę, a nie chciałem skrzywdzić nikogo z moich bliskich. Posłałem przyjacielowi chłodne spojrzenie, po czym wyszedłem z sypialni. Szedłem korytarzem, próbując jakoś uporządkować myśli. Nie wiedziałem gdzie podziewała się Dru, moja siostra właśnie płakała przeze mnie w swoim pokoju, brat rozpaczał nad zerwaniem, a Max i Lou byli na mnie wściekli. Oboje nawet nie zamienili ze mną słowa, jakbym nie istniał. 

Moją uwagę przykuł czyjś cichy płacz. W rogu siedziała skulona postać, którą od razu rozpoznałem po blond włosach. Dawno nie widziałem Lexi w takim stanie i nie wiedziałem co powinienem zrobić.

- Lexi - wyszeptałem, dotykając jej ramienia.

Wzdrygnęła się, czując mój dotyk. Podniosła głowę do góry, a ja westchnąłem cicho, widząc jej zapłakaną twarz.

- Czego chcesz? - syknęła.

- Porozmawiać - nerwowo zagryzłem wargę. - Proszę.

Usiadłem obok niej, gdy skinęła głową, zgadzając się na rozmowę. Co za ulga. 

- Wiem, że mnie nienawidzisz za to, co zrobiłem. Chcę żebyś wiedziała, że cały czas byłem tutaj. Patrzyłem na Ciebie i resztę i widziałem jak się zmienialiście. Twoja przemiana podoba mi się najbardziej, wiesz? Nie jesteś już tą dziewczyną, którą znalazłem na ulicy. Jesteś lepsza i niedługo będziesz żoną Matta. 

- Nie będę - zapłakała. - I cały czas jestem tą dziewczyną, którą byłam! Nie mogę wybaczyć ani tobie ani jemu. Okłamywaliście wszystkich przez trzy lata!

- Wiem, że to głupie, ale zrobiłem to dla dobra Dru - westchnąłem. - Wiedziałem, że kiedy Charms umrze wszyscy dowiedzą się o niej i każdy będzie chciał mi ją odebrać, wiedząc, że to mój słaby punkt. Dlatego nikt nie wiedział o istnieniu Lily. 

- To jest trudne, wiesz? - wyszeptała. - Nawet nie wiesz jak cierpieliśmy, myśląc, że nie żyjesz.

- Rzecz w tym, że wiem i nie jestem z siebie dumny.

- To dobrze - wstała z podłogi. - Zniszczyłeś wszystko, Harry.

Odeszła, zostawiając mnie samego. Nie powiedziała do mnie "Harreh" jak kiedyś tylko "Harry" i nie wiem dlaczego, ale zabolało mnie to. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę z tego jak dużo przegapiłem, jak dużo straciłem i zniszczyłem. Moi przyjaciele nienawidzili mnie i wcale się im nie dziwiłem. Także nienawidziłem siebie za każdą łzę jaką za mnie wylali, za każdy szloch i ból. Byłem potworem i nie zasługiwałem na nich, lecz byłem też egoistą, i musiałem ich odzyskać. Wróciłem i w końcu mogę cieszyć się swoją władzą. Będzie tak jak kiedyś, dopilnuję tego. 

                                             *

Dru.

Tępo wpatrywałam się w pustą szklankę. Nie czułam już nic, albo raczej nie chciałam czuć. Wypiłam zbyt dużo żeby myśleć racjonalnie. Wstałam z krzesła i chwiejnym krokiem udałam się na korytarz, słysząc głośne pukanie. Pociągnęłam za klamkę i skrzywiłam się, gdy promienie słoneczne poraziły moje oczy.

- Płakałaś - powiedziała Zoe uważnie mi się przyglądając. - I piłaś. 

- Trochę - wpuściłam ją do środka. - Napijesz się czegoś?

- Nie, dzięki - odpowiedziała, idąc za mną do salonu.

Usiadłyśmy na kanapie, a Zoe zaczęła przyglądać się bałaganowi jaki zrobiłam. Wszystko było zniszczone, co niezmiernie mi się podobało. Musiałam się na czymś wyżyć i niestety padło na biedny salon. Harry będzie wściekły? Oby.

- Jak mnie znalazłaś? - spytałam. 

- Max powiedział mi, że mieszkasz tutaj. Stary dom Harry'ego, byłam tu wiele razy jak byłam mała.

- Ale chyba nie przyjechałaś tutaj po to, aby opowiadać mi historię swojego życia, prawda? 

- Nie - odważnie spojrzała w moje oczy. - Jeszcze nie miałyśmy szansy zamienić ze sobą więcej niż dwa zdania, co jeśli mam być szczera, wcale mi nie przeszkadza. W przeciwieństwie do ciebie uczę się na błędach innych i swoich. Wzięłaś mnie pod swój dach nawet mnie nie znając. Myślałam, że nauczyłaś się, że nie wolno ufać ludziom. Popełniłaś ten sam błąd z Charmsem jak Harry; zaufaliście mu. 

Nie wiedziałam dokąd zmierza ta rozmowa i zastanawiałam się, co chciała mi przez to powiedzieć. Czyżby miała jakieś złe zamiary wobec nas? 

- Spokojnie, nie mam zamiaru was zabić, czy coś - oznajmiła, jakby czytając mi w myślach. - W sumie chciałam ci podziękować za to, że mnie przygarnęłaś, ale chcę cię też ostrzec. Nie ufaj ludziom, Dru, bo oni zawsze zawodzą. 

- I przyszłaś tutaj tylko po to, aby powiedzieć mi, że nie powinnam ufać ludziom? 

- I sprawdzić jak się czujesz. 

- Skoro już wiesz wszystko to możesz już iść - uśmiechnęłam się sztucznie. Znowu wróciła sukowata wersja mnie. 

- To nie jest twój świat, Dru i dobrze o tym wiesz - zmierzyła mnie wzrokiem. - Nigdy się nie zmienisz. 

- Wynocha! - wrzasnęłam.

Zoe wstała z kanapy, patrząc na mnie z bezczelnym uśmieszkiem na ustach. Najwyraźniej bawiło jej moje zachowanie, albo podobało. Na szczęście wyszła zanim mogłabym się na niej wyżyć. Zoe nie była dobrą osobą do pouczania mnie, ale miała rację. Zbyt bardzo ufałam ludziom chociaż już wiele razy przekonałam się, że nie warto tego robić. Jednak to nie sprawiało, że mogła mi dawać życiowe rady. I niby mam posłuchać szalonej ćpunki? Nie ma mowy. Zamknęłam oczy, masując skronie, aby zlikwidować potworny ból głowy. Wciąż odczuwałam skutki wypadku i byłam tym zaniepokojona. Powinno mi już dawno przejść, prawda?

Dopiero teraz zwróciłam uwagę na telefon, który wciąż wibrował na stoliku. Cały czas ktoś próbował się ze mną skontaktować, ale nie miałam ochoty na pogaduszki. Sama wizyta Zoe bardzo mnie zdenerwowała. 

Wywróciłam zirytowana oczami, słysząc kroki na korytarzu. Pieprzona Zoe. Kiedy w końcu da mi spokój?

- Powiedziałam, że masz wyjść - syknęłam, ale gdy zobaczyłam osobę, która zakłóciła mój spokój wszystko się zatrzymało.

Harry był ostatnią osobą, którą chciałam widzieć, ale oczywiście musiał się zjawić w tym domu żeby dobić mnie do końca. A może chciał wrócić do swojego rodzinnego domu, w którym się wychował? Tak, na pewno chodziło o dom.

- Zaraz się spakuję i wyniosę stąd - mój głos był chłodny i pozbawiony emocji. - A za zniszczenia zapłacę - powiedziałam, patrząc na szkody, które zrobiłam.

- Nie chcę żebyś się wyprowadzała ani nie chcę twoich pieniędzy - rzekł, siadając obok mnie. - Chcę żebyś mi wybaczyła.

- To nie jest możliwe - dyskretnie się od niego odsunęłam. 

- Błagam, Dru - chwycił moją dłoń, ale natychmiastowo wyrwałam się z jego uścisku. - Słyszałem jak mówiłaś do mnie na cmentarzu i myślałem, że chcesz żebym wrócił...

- A więc mnie podsłuchiwałeś?! - krzyknęłam. - Chciałam żebyś wrócił, ale nie wiedziałam, że udawałeś przez trzy lata, że nie żyjesz. Pozwoliłeś żebym cierpiała! Jesteś zadowolony z siebie?!

- Przepraszam! Po prostu myślałem... - przerwałam mu.

- Nie! Ty nie myślałeś, Harry! - splunęłam. - Zobacz czym się stałam! Jestem potworem!

- Nie jesteś - wyszeptał. 

- Zabiłam dużo ludzi - robiłam wszystko, aby się nie rozpłakać. 

- Wiem, ale...

- Nie broń mnie! - krzyknęłam, wstając. - Myślę, że powinnam wyjechać na trochę, albo coś. 

- A co z nami? - spytał, patrząc na mnie jak zagubione dziecko.

- Nie ma "nas" - warknęłam. - Już nie. 

Nagle łzy spłynęły po jego policzkach, a zielone oczy patrzyły na mnie błagalnie. To był najgorszy widok w moim życiu. Harry płakał i to przeze mnie, i chyba powinnam się z tego cieszyć, bo przecież ja także dużo przez niego płakałam, ale widok jego łez był dla mnie bolesny. Kochałam Harry'ego i chciałam "nas", ale nie mogłam mu wybaczyć. Jego zachowanie było złe.

- Nie chcę żebyś odchodziła - schował twarz w dłoniach. - Nie zniosę tego.

- Ja też nie chciałam żebyś odchodził, ale to zrobiłeś - w moich oczach pojawiły się nieproszone łzy. 

- I co teraz? Myślisz, że wszystko będzie w porządku? - zapytał. 

Pokręciłam głową, wycierając pojedyncze łzy. Musiałam się spakować, wyjść z tego domu i znowu być zdzirowatą Dru. Wszystko będzie dobrze, musi być. 

- Trzeba udawać, że wszystko jest w porządku, i wszystko będzie w porządku. 

Od Autorki: 
Ta-dam, i co uważacie? Wiem, że ten rozdział jest z deczka nudny i ogólnie jakoś dziwny, ale wciąż moja wena leży i kwiczy, także przepraszam. Ci którzy czytają mojego twittera, albo aska wiedzą, albo może się domyślają, że ostatnio miałam ciężko, więc to jest moje usprawiedliwienie, przepraszam.

Jak widzicie Dru nie wybaczyła Harry'emu. Dobrze zrobiła? Jak myślicie? Co będzie dalej, oto jest pytanie ;))
Dziękuję za każdy piękny komentarz. Jesteście najlepszymi czytelnikami na świecie! Kocham Was, no :)
Pamiętajcie, że blogi odwiedzam i komentuję w weekend :)
Aaa, no i dzisiaj jest taki piękny dzień, prawda? Przyznajcie się ile zjadłyście pączków :D Ja jak na razie osiem, ale czuję, że będzie ich więcej, haha ♥

Pozdrawiam ♥